Silent Hill

[Freeman]

Μετά απο αρκετά λεπτά συζήτησης της Πίγκυ με τον Μέντορα, η πρώτη δέν νιώθει και πολύ καλά.
Μέντορας: Λοιπόν; Τώρα που ξέρεις όλη την αλήθεια... είσαι καταδικασμένη να μείνεις αιώνια στο χωριό του silent hill.
Πίγκυ: Τουλάχιστον ξέρω τί συμβαίνει πλέον...
Μέντορας: Είναι η κατάρα. Όποιος μαθαίνει την αλήθεια, την κουβαλάει για πάντα μαζί του εδώ... φυλακισμένος στο χωριό... είναι η κατάρα τέτοια.
Πίγκυ: Δέν με νοιάζει... ούτως η άλλος δεν έχω πλέον πού να πάω...

Η Πίγκυ χαιρετάει τον Μέντορα με χαμηλωμένο το κεφάλι.
Πίγκυ: Μέντορα... ευχαριστώ...

Περπατάει με άδειο το βλέμμα κολλημένο μπροστά της. Δέν έχει κάποιον προορισμό. Στην πλατεία. πηγαίνει προς την πλατεία με το συντριβάνι. Τα ματια της είναι δακρυσμένα. Στο μυαλό της φέρνει το πρόσωπο του Φρίμαν. Χαμογελαστός και πειραχτήρι. Θυμάται στιγμές που την πείραζε και εκείνη τον κυνηγούσε. Πόσο της λείπουν πλέον αυτές οι στιγμές. Τα παιδια. Να σου και τα παιδιά στην σκέψη της. Ο Σοραβερούλης, ο Νίδις, η Σερχανούλα, η Ματίνα, ο Αετονέιλ. Τί να κάνει ο Αετονέιλ πίσω στην πατρίδα. Τί να κάνει το μπάρ. Άραγε ανησυχεί ο Αετονείλ που έχει καιρό να μάθει νέα τους; Θα ανησυχεί

Πίγκυ: (Ψιθυρίζει στον εαυτό της) Πόσο λυπάμαι... Πόσο λυπάμαι τον καημένο που εγώ μαζί με τις άλλες τις παλαβές κάναμε συχνά το μπάρ άνω κάτω, ενώ ο καημένος ο Αετούλης μαζί με τον Φριμανάκο συγυρίζανε

Η Πίγκυ φτάνει στο σιντριβάνι. Όλες αυτές οι σκέψεις την βασανίζουνε. Απλώνει τις χούφτες τις μέσα στο νερό. Ρίχνει δύο τρείς φορές νερό στο προσωπό της. Το κρύο νερό αντικαθιστά τα ζεστά δάκρυα.
Θυμάται τα λόγια του Μέντορα. "Οι φίλοι σου χαθήκανε για πάντα."

Η Πίγκυ απομακρύνεται απο το συντριβάνι και βαδίζει γοργά προς το δωμάτιό της στο κτίριο του ιατρείου. Βλέπει τα πράγματα των παιδιων τριγύρω βουρκωμένη. Τα πόδια της δέν την κρατούν. Κάθεται σε ένα γραφειάκι εκεί δίπλα και κλαίγοντας σηκώνει ένα χαρτί και ένα στυλό και αρχίζει κάτι να γράφει. Δέν είναι κάποιο σημείωμα υπενθύμισης ή κάτι τέτοιο. Είναι ένα κειμενάκι. Κάτι σάν... ιστοριούλα...

---

Ο γιγάντιος δαίμονας του silent hill περπατάει αργά σέρνοντας απο πισω του το τεράστιο μέταλλο - όπλο του. Δέν είναι σπαθί, ούτε τσεκούρι. Είναι κάτι πολύ πιό τεράστιο. Άθλιο αισθητικά κατασκεύασμα, ένα κομμάτι μέταλλο που η μόνη χρήση για την οποία κατασκευάστηκε είναι για να τσακίζει οστά και να σκίζει σάρκες. Αυτό το σύρσιμο με τον εκκωφαντικό ήχο του μετάλλου, πολλοί θα λέγανε οτι χρησιμεύει και σάν ακόνισμα της κόψης του. Πλησιάζει σε έναν βωμό. Μοιάζει πολύ με θυσιαστήριο. Στο ένα του χέρι σέρνει το όπλο του τεράστιο, ενώ στο άλλο του χέρι κρατάει ένα άψυχο ανθρώπινο γυναικείο σώμα με ελάχιστα κουρελιασμένα ρούχα επάνω του, τόσο κακοποιημένο που πολύ εύκολα θα το μπέρδευε κάποιος με σώμα ζωου βουτηγμένο στο αίμα.

Ο δαίμονας φτάνει στον βωμό. Αφήνει το μέταλλο στο έδαφος και πιάνει το κορμί με τα δύο του χέρια και με ένα τίναγμα το σκίζει στην μέση. Πετάει το ένα κομμάτι επάνω στον βωμό και το άλλο λίγο παραδίπλα. Σηκώνει το μέταλλο και φεύγει.
Δέν πρόλαβε να κάνει δύο βήματα φεύγοντας και απο τους θάμνους άρχισαν να τρέχουν μερικά κοριτσάκια προς τον βωμό. Σε μερικά δευτερόλεπτα αυτά μεταμορφώνονται σε κάτι τέρατα σαν λύκοι με κόκκινα μάτια και κατασπαράζουν τις σάρκες. Δέκα δευτερόλεπτα περίπου κράτησε αυτό το σκηνικό και ξαναμεταμορφώθηκαν απο τέρατα σε κοριτσάκια. Το ένα απο αυτά έψαξε τα κουρελιασμένα ρούχα που ήταν πεταμένα κάτω. Σε μία τσέπη βρήκε ένα σουγιά. Δέν του άρεσε το λάφυρο και το πέταξε πέρα ενώ έτρεχε για να προλάβει τα άλλα κοριτσάκια που είχαν απομακρυνθεί...