Μαύρη Ντάλια ή... Μαύρα Χάλια;

[ΠΛΑΤΩΝ]

Η ΜΑΥΡΗ ΝΤΑΛΙΑ
Σκηνοθεσία: Μπράιαν Ντε Πάλμα
Παίζουν: Josh Hartnett, Scarlett Johansson, Aaron Eckhart, Hilary Swank.
Διάρκεια: 120’


Η «Μαύρη Ντάλια» βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία που ενέπνευσε τον Αμερικανό συγγραφέα Τζέιμς Ελρόι για το ομότιτλο «σκληρό» αστυνομικό μυθιστόρημά του (εκδόθηκε το 1987 και στην Ελλάδα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αγρα).
Τον Ιανουάριο του 1947 οι εφημερίδες του Λος Αντζελες ανακάλυψαν το θέμα της χρονιάς όταν βρέθηκε κατακρεουργημένο το πτώμα μιας νεαρής γυναίκας, της στάρλετ Μπέτι Σορτ, σε μια αλάνα.
Η αστυνομία δεν εξιχνίασε το έγκλημα και έκλεισε την υπόθεση αφήνοντας ένα πέπλο μυστηρίου πάνω από τη «Μαύρη Ντάλια» - έτσι αποκαλούσαν τη νεαρή στάρλετ λόγω της συνήθειάς της να εμφανίζεται στα μπαρ της εποχής ντυμένη στα μαύρα και με ένα λουλούδι στα μαλλιά.
Ο Ελρόι στράφηκε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην υπόθεση γιατί η δολοφονία της Σορτ τού θύμιζε αυτήν της μητέρας του, που βρέθηκε στραγγαλισμένη σε ένα αλσύλλιο, ενώ ο δολοφόνος της δεν ανακαλύφθηκε ποτέ.

Ο Ελρόι ξεκίνησε στη «Μαύρη Ντάλια» από την ανακάλυψη του τεμαχισμένου σώματος της Ελίζαμπεθ Σορτ, μιας πεταλουδίτσας του Λος Άντζελες του 1948, πανέτοιμης για όλα προκειμένου να σκαρφαλώσει στον κινηματογραφικό φακό, και την έρευνα δύο φίλων πρώην μποξέρ και νυν αστυνομικών (ο Λι Μπλάνσαρντ και ο Μπάκι Μπλέιχερτ) για να να φτιάξει μια τοιχογραφία του μεταπολεμικού Λος Αντζελες, που είναι βυθισμένο στη διαφθορά.
Η 22χρονη άτυχη κοπέλα είχε έρθει στα δυτικά απ’ τη Μασσαχουσέττη, αναζητώντας τη δόξα και το χρήμα στην κινηματογραφική πρωτεύουσα του κόσμου.


Η ‘‘Μαύρη Ντάλια’’ Βρέθηκε κομμένη στα δύο, πεταμένη σε αλσύλλιο. Λίγο μετά τη δολοφονία της, οι εφημερίδες του Λος Αντζελες άρχισαν να λαμβάνουν μηνύματα από κάποιον που αυτοαποκαλούνταν Εκδικητής της Μαύρης Ντάλιας. Επί βδομάδες απολάμβανε ολοφάνερα τον ντόρο που είχε δημιουργήσει και την ικανότητά του να διαφεύγει, όπως είχε κάνει κι ο ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης στο Λονδίνο εξήντα χρόνια νωρίτερα.


Οι δύο αστυνομικοί της ιστορίας είναι συγκάτοικοι με την ψευδο-femme fatale Σκάρλετ Γιόχανσον, η οποία είναι γκόμενα του ενός και κάνει τα γλυκά μάτια και στον άλλο.
Στην ιστορία μπλέκεται αργότερα και η γυναικεία αινιγματική φιγούρα της Χίλαρι Σουάνκ η οποία είχε σχέση με τον έτερο αστυνομικό αλλά είχε και κάποια μυστηριώδη σχέση με το θύμα, κάτι που θα αποτελέσει την άκρη του νήματος για την αποκάλυψη συνωμοσιών και αστυνομικής διαφθοράς.


Η ταινία αυτή ήταν μία από τις πολυαναμενόμενες της φετινής χρονιάς δεδομένου του πολύ καλού καστ αλλά και της επανεμφάνισης του Μπράιαν Ντε Πάλμα σε ένα είδος στο οποίο κατά το παρελθόν είχε δώσει εξαιρετικά δείγματα.
Δυστυχώς, όμως, δεν δικαίωσε τις προσμονές του σινεφίλ κοινού καθώς δείχνει για άλλη μια φορά να είναι εκτός φόρμας και μάλιστα να υπογράφει μία από τις πλέον αδιάφορες σκηνοθετικά ταινίες του.
Η ταινία είναι πολύ φλύαρη (ειδικά την πρώτη μισή ώρα) ενώ πάσχει από έλλειψη ομοιογενούς στυλ και ατμόσφαιρας. Είμαι σίγουρος ότι αν δεν είχε στο παλμαρέ της την Σκάρλετ Γιόχανσον και την Χίλαρι Σουόνκ θα ήταν μια παγερά αδιάφορη ταινία.

Βαθμολογία: 2 (με άριστα το 5)

Οι... γκάφες της ταινίας
-Κατά τη διάρκεια μεταφοράς ενός κουτιού από το σπίτι του Μπλέιχερτ, διακρίνεται στον πάτο του κουτιού ένα... barcode. Τα barcodes εμφανίστηκαν 20 χρόνια αργότερα.
- Στη σκηνή όπου ο Μπλέιχερτ μπαίνει στην κρεβατοκάμαρα της Σέριλ υπάρχει μία φωτογραφία της Bettie Page στον τοίχο. Η Bettie Page, όμως, ξεκίνησε το μόντελινγκ το 1950 ενώ η ταινία διαδραματίζεται το 1947.

[Tink]

Θα συμφωνήσω στα περισσότερα...
Αλλά έχω να προσθέσω ένα ακόμα στα συν της ταινίας. Τη φωτογραφία...
Μου αρέσε ο τρόπος που έπαιζε με τις σκιές και δημιουργούσε ατμόσφαιρα φιλμ νουαρ...

[Freeman]

Άκουσα διάφορα για την ταινία. Τα περισσότερα ήταν αρνητικά. Αλλα θα κάνω αυτό που κάνω πάντα. Θα την δώ για να κρίνω μόνος μου οπότε θα επανέλθω