Το Σαράι της Βαλιδέ

[ΠΛΑΤΩΝ]

ΤΟ ΣΑΡΑΙ ΤΗΣ ΒΑΛΙΔΕ
Συγγραφέας: Τζέισον Γκούντγουιν
Σελίδες: 430
Τιμή: 16-18€
Εκδόσεις Λιβάνη

Κωνσταντινούπολη, δεκαετία του 1830. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία εκσυγχρονίζεται, αλλά σ' αυτό το μεταβατικό στάδιο τα νέα ήθη απειλούν και συγκρούονται με τις παραδόσεις.
Σε αυτό το μεταβατικό στάδιο, όπου το παλιό συγκρούεται με το καινούριο, ο ευνούχος Γιασίμ Τογκαλού, ο οποίος ως Τζέιμς Μποντ αναλαμβάνει μυστικές αποστολές για την Υψηλή Πύλη, καλείται να εξιχνιάσει τη δολοφονία μιας οδαλίσκης στο σαράι, την κλοπή των χρυσαφικών της βαλιδέ σουλτάνας και τους φόνους τεσσάρων δόκιμων του νέου τακτικού στρατού, ο οποίος έχει οργανωθεί κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα.
Ο χρόνος δεν είναι ο μοναδικός αντίπαλος του ήρωα που κάνει το ντεμπούτο του στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα του Τζέισον Γκούντγουιν, αλλά υπόσχεται να εμφανιστεί και σε νέες περιπέτειες.
Βρίσκεται μπλεγμένος σε μια υπόθεση όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Ξένες δυνάμεις προσπαθούν να υποσκάψουν τα θεμέλια ενός αχανούς κράτους που αναζητεί με αγωνία την ταυτότητά του σε έναν κόσμο που αλλάζει, ίντριγκες εκτυλίσσονται στους μυστικοπαθείς χώρους του χαρεμιού, συνωμοσίες βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στους σκοτεινές γωνίες αλλά και στα δαιδαλώδη γρανάζια ενός αρτηριοσκληρωτικού γραφειοκρατικού μηχανισμού.
Ο ευνούχος Γιασίμ Τογκαλού έχει μόλις δέκα μέρες στη διάθεσή του για να ανακαλύψει τι κρύβεται μέσα σε αυτή τη θολή ατμόσφαιρα της διαφθοράς, της απληστίας και της αποσύνθεσης. Με κομμένη την ανάσα, θα ριχτεί στο κυνήγι του χρόνου...

Το βιβλίο έχει κινηματογραφική δομή, αστυνομική πλοκή και ζουμ σε λεπτομέρειες του τρόπου ζωής της εποχής με την υπογραφή ενός δημιουργού που στο βιογραφικό του έχει πτυχίο βυζαντινής ιστορίας από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ.

«Ο σερασκέρης έγειρε πίσω, πάνω στη μολυβένια επένδυση των αντερεισμάτων, και ακούμπησε το μάγουλό του στο λείο μέταλλο. Δεν είχε συνειδητοποιήσει πόσο αναστατωμένος ήταν. Το πρόσωπό του έμοιαζε να φλέγεται όπως η πόλη που απλωνόταν από κάτω, στα πόδια του. Εδώ πάνω είχε άψογη θέα. Από κάτω η Αγία Σοφία έμοιαζε να προβάλλει από το πουθενά. (...) Πιο δυτικά φαντάστηκε το νερό να αντανακλά τις φλόγες που ακόμα και τώρα ανέβαιναν προς τον ουρανό, στέλνοντας τους λαμπρούς πίδακές τους από σπίθες να απλωθούν από στέγη σε στέγη, καταβροχθίζοντας τους ξύλινους τοίχους των παλιών σπιτιών δίπλα στο λιμάνι, ορμώντας μέσα από εξώπορτες, μουγκρίζοντας στα σοκάκια. Ένα ασταμάτητο καθαρτήριο καμίνι πυροδοτημένο από δύο χιλιάδες χρόνια πονηριάς και προδοσίας. Οι φλόγες ανήκαν στην πόλη».