Οι Μπλε και Πράσινοι Κόκκοι

[ΠΛΑΤΩΝ]

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα απορρυπαντικό με ασυναγώνιστους μπλε και πράσινους κόκκους. Αυτό το απορρυπαντικό υποσχόταν ότι θα έκανε τα ρούχα πεντακάθαρα. Το μόνο που χρειάζονταν ήταν να συνεργαστούν οι μπλε και οι πράσινοι κόκκοι με κοινό σκοπό την κάθαρση των ρούχων.
Όμως, οι μπλε και οι πράσινοι κόκκοι τσακώθηκαν μεταξύ τους για το ποιοι είναι οι καλύτεροι. Και οι μεν και οι δε πίστευαν ότι μπορούσαν να τα καταφέρουν μόνοι τους, χωρίς τη βοήθεια των άλλων.

Στην αρχή την εξουσία του απορρυπαντικού την πήραν οι μπλε κόκκοι. Προσπάθησαν να καθαρίσουν τα ρούχα αλλά αυτά παρέμειναν βρώμικα. Οι πράσινοι κόκκοι κατηγόρησαν τους μπλε για ανικανότητα και με σύνθημα την «Απαλλαγή Από Τη Βρωμιά» πήραν με τη σειρά τους την εξουσία.
Τα χρόνια, όμως, περνούσαν και τα ρούχα βρώμιζαν όλο και περισσότερο μέχρι που βρώμισαν και οι πράσινοι κόκκοι. Τότε οι μπλε κόκκοι με σύνθημα την «Κάθαρση» ξαναπήραν την εξουσία με σκοπό να καθαρίσουν τα ρούχα και τους πράσινους κόκκους. Όμως, όταν υπάρχει ένα σάπιο μήλο σε ένα καφάσι με καλά μήλα τότε δεν θα γίνει καλό το σάπιο μήλο αλλά είναι σίγουρο ότι θα σαπίσουν και τα καλά μήλα… Έτσι βρώμισαν και οι μπλε κόκκοι. Το αποτέλεσμα; Τα ρούχα παραμένουν βρώμικα και το απορρυπαντικό είναι γεμάτο με βρώμικους μπλε και πράσινους κόκκους…

…


Όταν ήμουν μικρός, άκουγα πολλούς που συζητούσαν στα κρυφά και μιλούσαν άσχημα για τη Χούντα. Εγώ δεν καταλάβαινα τότε και πολλά πράγματα. Νόμιζα ότι η Χούντα ήταν μια άσχημη κυρία που κανένας δεν την ήθελε και γι’ αυτό το λόγο εκτός από άσχημη ήταν και κακιά.
Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου άκουγε συνέχεια κάποια τραγούδια κι εγώ τα είχα μάθει απ’ έξω. Όταν με πήγαινε βόλτα στον Εθνικό Κήπο για να ταΐσουμε τα παπάκια, εγώ τραγουδούσα «Ένα το χελιδόνι» και τότε, πριν προλάβω να συνεχίσω το υπόλοιπο, μού έκλεινε το στόμα ενώ ταυτόχρονα έριχνε κι ένα χαμόγελο αμηχανίας στους περαστικούς που περνούσαν εκείνη την ώρα δίπλα μας. Στην αρχή νόμιζα ότι το έκανε επειδή ήμουν φάλτσος, αλλά κατόπιν μου εξήγησε ότι αυτά τα τραγούδια δεν άρεσαν καθόλου στην κακάσχημη κα Χούντα και ότι δεν έπρεπε να τα τραγουδάω. Μου φαινόταν πολύ περίεργο που δεν της άρεσαν τραγούδια που μιλούσαν για χελιδόνια και καμπάνες.

Μια φορά η κα Χούντα έβαλε τον πατέρα μου στη φυλακή γιατί αν και ο πατέρας μου καταγόταν από τους μπλε κόκκους είχε πολλές μικρές κόκκινες κουκίδες. Αυτό με είχε θυμώσει και ορκίστηκα πως όταν μεγαλώσω θα ψάξω να βρω την κα Χούντα, θα την βρίσω και θα της ρίξω μια μπουνιά. Από κάπου άκουσα, όμως, ότι η κα Χούντα είχε έρθει από την Αμερική κι έτσι αποφάσισα να την βρίσω αφού πρώτα μάθαινα αγγλικά. Όμως, δεν πρόλαβα γιατί μέχρι να μεγαλώσω κάποιοι φοιτητές τής βάλανε τρικλοποδιά κι αυτή πέφτοντας κάτω χτύπησε άσχημα και λίγο καιρό μετά πέθανε.

Πολύ το καταχάρηκα. Αλλά η κακάσχημη κα Χούντα λίγο πριν πεθάνει μάς καταράστηκε κι από τότε όλοι οι άνθρωποι άρχισαν να γεννάνε γαλάζια και πράσινα παιδιά. Κι έτσι όλα στη ζωή μας έγιναν δίχρωμα. Γαλάζια και πράσινα καφενεία μέχρι γαλάζιες και πράσινες προσλήψεις. Οι τελευταίες δεν ξέρω τι είναι ακριβώς αλλά τις ακούω όλο και πιο συχνά.
Μετά εμφανίστηκε ένα νέο είδος ανθρώπων που γινόντουσαν πότε γαλάζιοι και πότε πράσινοι, ανάλογα με το περιβάλλον. Σαν τις σαύρες δηλαδή. Οι περισσότεροι από αυτούς αλλάζανε χρώμα στα κρυφά. Αυτούς τους ονομάσανε «λαμόγια» αλλά γινόντουσαν όλο και περισσότεροι γιατί ήταν πιο ανθεκτικοί και κατάφερναν να επιβιώνουν σε όλες τις συνθήκες. Μερικοί από αυτούς ήταν πολύ επικίνδυνοι και τους φωνάζανε «μεγαλοκαρχαρίες» επειδή είχαν μεγάλα δόντια.


…

Εγώ παραμένω πεισματικά ένας κόκκος λευκός. Μου είπανε ότι για να επιβιώσω στο απορρυπαντικό που ζω πρέπει να αποκτήσω ένα χρώμα ή να αλλάζω χρώματα σαν τα λαμόγια.
Όπως καταλαβαίνετε η ζωή στο απορρυπαντικό είναι πολύ δύσκολη και το χειρότερο είναι ότι οι μπλε και πράσινοι κόκκοι αντί να καθαρίζουν τα ρούχα, τσακώνονται μεταξύ τους. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι τίμιοι κόκκοι αλλά αυτούς τους δαγκώνουν οι «μεγαλοκαρχαρίες».
Κι έτσι μένω μόνος μου, φοβισμένος και κουρνιασμένος σε μια γωνιά. Αν παραμείνω λευκός θα με φάνε οι «μεγαλοκαρχαρίες». Απ’ την άλλη, φοβάμαι ότι αν αποκτήσω χρώμα θα βρωμίσω. Και στο τέλος θα σαπίσω κι εγώ σαν τα μήλα…

[soraver]

[pastoula]

τα συγχαριτηρια απο εναν αλλον λευκο κοκκο που θελουν να τον χρωματισουν!

[Freeman]

Έτσι. Έτσι νιώθω κι εγώ.