Φυλετικό κράμα Σλάβων και Αρβανιτόβλαχων οι σημερινοί Έλληνες

[soraver]

den h3era an eprepe na to balw sta istorika 'h stous komple3ismous
alla dedomenou pws feroume to komple3 ths katagwghs sto sunolo mas psaxnontas xiliades xronia pisw ka8e fora, to bazw edw.
na shmeiwsw pws th sugkekrimenh apopsh uposthrizoun kai polloi neoellhnes, kuriws episthmones tou sugkekrimenou kladou, opws h Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ [1][2]




Του Νάσου Θεοδωρίδη

ΤO πολύκροτο έργο του διάσημου Γερμανού ιστορικού Ιάκωβου Φίλιππου Φαλμεράϋερ (Jakob Philip Fallmerayer 1790-1861) "Περί της καταγωγής των σημερινών Ελλήνων" που τυπώθηκε στην Γερμανία το 1835, και προ ετών κυκλοφόρησε δειλά στην Ελλάδα έπειτα από 150 ολόκληρα χρόνια, δεν εμφανίσθηκε ποτέ στις προθήκες των ελληνικών βιβλιοπωλείων.
Aιτία η ενοχλητική για το κατεστημένο αλλά πλήρως τεκμηριωμένη επιστημονικά άποψη του Φαλμεράϋερ πως οι σημερινοί κάτοικοι της Ελλάδος δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαίους.Ωστόσο το σημαντικό αυτό έργο έγινε ιδιαίτερα γνωστό στο εξωτερικό όταν παρουσιάσθηκε στην Βαυαρική Ακαδημία Επιστημών

Ο Φαλμεράϋερ κατέδειξε πως το πάλαι ποτέ ένδοξο αρχαίο ελληνικό έθνος εκμηδενίσθηκε οριστικά το 589 μΧ στα χρόνια του Ρωμαίου αυτοκράτορα Μαυρικίου (582-602), λόγω της γενικευμένης επιδρομής των Αβαροσλάβων που κατέκλυσαν την Βαλκανική, όπως μαρτυρεί ο Σύριος ιστορικός του 7ου μΧ αι., Ευάγριος ο Σχολαστικός.
Το τελειωτικό χτύπημα που εξολόθρευσε τον ελληνικό πληθυσμό ήλθε το 746 μΧ με την σαρωτική επιδημία της πανούκλας που θέρισε τους ελάχιστους εναπομείναντες Έλληνες. Το τελευταίο επιβεβαιώνεται από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Κων/νο Πορφυρογένητο (905-969 μΧ) που εξιστορεί στα "Θεματικά".

Σημαντική ιστορική πηγή για τον εκσλαβισμό της Ελλάδος αποτελεί και το περίφημο χρονικό της Μονεμβασίας. Όλα τα τοπωνύμια της Πελοποννήσου ήσαν Σλαβικά μέχρι και τον 19ο αιώνα. Το 1840, λίγα χρόνια μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κρατιδίου, μεταλλάχθηκαν σε ελληνικά.
Ο Φαλμεράϋερ αναφερόταν στην Ελλάδα του 1835 που αποτελείτο από την Πελοπόννησο και την Στερεά Ελλάδα δηλ. την Ρούμελη και τον Μωριά. Το "αιρετικό" αυτό έργο δέχθηκε το ανάθεμα του επίσημου ελληνικού κράτους αλλά και της ποδηγετούμενης τάξης των νεοελλήνων διανοουμένων που το αποκήρυξαν με βαρύτατες ύβρεις. Στο εξωτερικό βρήκε πολλούς υποστηρικτές που δημιούργησαν Σχολή.
Τον 6ο αι. μΧ πολυάριθμα Σλαβικά φύλα κατέκλυσαν ειρηνικά το Βυζάντιο. Οι Σλαβικοί εποικισμοί έφθασαν μέχρι την νότια Πελοπόννησο. Σμολιάνοι, Ριγχίνοι, Σαγουδάτες, Βελεζίτες, Εζερίτες και Μιλιγγοί ήσαν μερικά από τα Σλαβικά φύλλα που εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Βυζαντινή Ελλάδα που απώλεσε οριστικά κάθε ίχνος Ελληνικότητας. Ούτε μία απλή σταγόνα αίματος, γνησίου ελληνικού αίματος, δεν τρέχει στις φλέβες των χριστιανών κατοίκων της σημερινής Ελλάδας. Μια τρομερή καταιγίδα διασκόρπισε ως την πιο απόμακρη γωνιά της Πελοποννήσου μια νέα φυλή συγγενή προς την μεγάλη φυλή των Σλάβων. Οι Σκύθες-Σλάβοι, οι Ιλλυριοί-Αρβανίτες, οι συγγενικοί με τους Σέρβους και τους Βουλγάρους λαοί, είναι ουσιαστικά εκείνοι που τώρα ονομάζουμε Έλληνες.
Οι Μηλιγγοί ήταν Σλαβική φυλή που εγκαταστάθηκε τον 7ο μ.Χ. αι. στη νότια Πελοπόννησο. Κυρίως στις δυτικές πλαγιές του Ταϋγέτου. Το ίδιο διάστημα οι Εζερίτες, μία συγγενική τους φυλή, εγκαταστάθηκαν στις ανατολικές περιοχές του νομού Λακωνίας, από την πεδιάδα του Έλους μέχρι το ακρωτήριο Μαλέας και κάποιοι από αυτούς στην Αχαΐα στην περιοχή που σήμερα αποκαλείται Νεζερά.

Όπως οι περισσότεροι Σλάβοι ζούσαν ως κτηνοτρόφοι και γεωργοί. Σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Ζ΄ Πορφυρογέννητο, ζούσαν άτακτα και απείθαρχα, και δημιουργούσαν προβλήματα στους ντόπιους με τις αρπαγές και τους εμπρησμούς που έκαναν. Εξεγέρθηκαν αρκετές φορές κατά των Βυζαντινών. Το 842 στάλθηκε από το Μιχαήλ Γ΄ στην περιοχή ο Θεοφύλακτος Βρυέννιος για να υποτάξει τους εξεγερμένους του θέματος Πελοποννήσου, ανάμεσα στους οποίους ήταν και οι Μηλιγγοί και οι Εζερίτες, οι οποίοι υποτάχθηκαν και αναγκάστηκαν να πληρώνουν ετήσιο φόρο 60 και 300 χρυσά νομίσματα αντίστοιχα.

Η τελευταία τους εξέγερση, στα χρόνια του Ρωμανού Α΄ Λακαπηνού είχε δυσμενή κατάληξη. Το 921 ο στρατηγός Κρινίτης Αροτράς διατάχθηκε να τους υποτάξει. Η εκστρατεία διήρκησε από την άνοιξη μέχρι το Νοέμβριο του ιδίου έτους. Οι Μηλιγγοί νικήθηκαν και υποχρεώθηκαν να πληρώνουν ετήσιο φόρο στην αυτοκρατορία 540 χρυσά νομίσματα, ποσό που αργότερα ελαττώθηκε. Ήσαν ειδωλολάτρες και ο εκχριστιανισμός τους άρχισε τον 10ο μ.Χ. αιώνα με τη συμμετοχή φανατικών ιεραποστόλων, όπως του «Νίκωνος του Μετανοείτε».
Οι Μηλιγγοί αντιστάθηκαν σθεναρά στην κατάκτηση της Λακωνίας από τους Φράγγους λίγο μετά την Δ΄ Σταυροφορία (1204). Το περίφημο Κάστρο του Μυστρά στον Ταΰγετο κατασκευάσθηκε το 1249 από τον Φράγγο ηγεμόνα της Αχαΐας Γουλιέλμο Β΄ Βιλλεαρδουϊνο με σκοπό την υποταγή των Μηλιγγών.

Οι Αβαροι ένας Ευρασιατικός λαός Τουρανικής καταγωγής, συγγενικός με Βούλγαρους, Ούνους και Τούρκους, εισέβαλαν στα Ρωμαϊκά Βαλκάνια τον 6ο αι. μΧ συνοδευόμενοι από πολυάριθμα στίφη Σλάβων που υπήρξαν υποτελείς τους. Κητίδα των Αβάρων θεωρείται η σημερινή δυτική Κίνα. Στις ιστορικές πηγές οι Αβαροι και οι Ινδοευρωπαϊκής καταγωγής Σλάβοι είχαν επισημανθεί από τον 4ο αι. μΧ. Η καθολική εγκατάσταση των Σλάβων στην Πελοπόννησο σηματοδότησε την οριστική εξαφάνιση του αρχαίου ελληνικού έθνους από το ιστορικό προσκήνιο.

Το 532 μΧ οι Σλάβοι υποτάσσονται αρχικά στους Κοτριγούρους, ένα λαό Ουνοβουλγαρικό και αρχίζουν επιδρομές στην Βαλκανική. Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός πέτυχε με διπλωματικές μεθόδους να αναστείλει για λίγο μία γενικευμένη εισβολή. Ωστόσο το 540 μΧ μία νέα μαζική κάθοδος τους έφερε μέχρι τον ισθμό της Κορίνθου. Το 558 μΧ σε συμμαχία με τον ηγεμόνα των Κοτρογούρων Zaberga απείλησαν την ίδια την Κωνσταντινούπολη όπου αποκρούσθηκαν από τον στρατηγό Βελισάριο.
Το 578 υποτάσσονται στους Αβαρους και αρχίζουν μεθοδευμένες εισβολές στα Ρωμαϊκά εδάφη κατακτώντας πολλές πόλεις της Θράκης και Ιλυρρίας. Τέλος το 600 μΧ οι Σλάβοι εγκαταλείπονται αβοήθητοι στις νέες τους εστίες από τον Χάνο των Αβάρων κατορθώνουν ωστόσο να επιβιώσουν και να επιβάλλουν την υποτυπώδη κουλτούρα τους εντός του Βυζαντίου. Ακολούθησαν νέα κύματα, ειρηνικών αυτή την φορά Σλαβικών εποικίσεων σε Ελλάδα και Πελοπόννησο που συνεχίσθηκαν μέχρι και το έτος 746 μΧ οπότε διεκόπησαν οριστικά λόγω του φοβερού λοιμού εκείνης της χρονιάς.
Μάλιστα, το χρονικό της Μονεμβασίας είναι πολύτιμη ιστορική πηγή που γράφηκε από ανώνυμο ιστοριογράφο στα τέλη του 10ου αι. Βασίζεται σε ιστορικές πηγές προηγουμένων αιώνων κυρίως στην ιστορία του Ευάγριου Σχολαστικού, του Μένανδρου και στα Θαύμάτα του Αγίου Δημητρίου (6ος αι. μΧ). Εξιστορεί με παραστατικό τρόπο την μαζική Αβαροσλαβική εποίκηση του Ελληνικού χώρου, κυρίως της Πελοποννήσου, κατά τον 6ο μΧ αι. καθώς και τα μετέπειτα γεγονότα κυριαρχίας του Σλαβικού έθνους στα Βυζαντινά εδάφη της Πελοποννήσου επί 218 χρόνια. Ο Ευάγριος Σχολαστικός (536- 594) ήταν εκκλησιαστικός ιστορικός Συριακής καταγωγής. Η ιστορία που συνέγραψε αφορά την περίοδο 431- 594. Η μεθοδική εξέταση των πηγών που χρησιμοποιεί και η παράθεση εγγράφων από τα αρχεία του πατριαρχείου Αντιοχείας καθιστούν το έργο του πολύτιμη ιστορική πηγή για τον 6ο αι. μΧ.

Το σπάνιο Χρονικό ανακαλύφθηκε σε μορφή χειρογράφου στην Γεωργιανή Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους και πρωτοδημοσιεύθηκε το 1909 από τον καθηγητή Βυζαντινολογίας Σπυρίδωνα Λάμπρου (1851–1919) με τίτλο “Ιβηριτικό απόγραφο του Χρονικού της Μονεμβασίας”. Ο Σπυρίδων Λάμπρου διετέλεσε αργότερα πρωθυπουργός της Ελλάδος στην 6μηνη περίοδο Σεπτέμβριος 1916 - Απρίλιος 1917. Προηγήθηκε η ανακάλυψη δύο ακόμα αντιγράφων (απόγραφα) του χρονικού που βρέθηκαν το πρώτο στην Μονή Κουτλουμουσίου του Αγίου όρους από τον ίδιο καθηγητή και δημοσιεύθηκε με τίτλο “Τον καιρό όπου οίκισεν η Μονεμβασία και πως", το δεύτερο στην Βασιλική βιβλςιοθήκη του Τορίνου από τον Giouseppe Pasini που το δημοσίευσε το 1749 με τίτλο “Περί κτίσεως Μονεμβασία”.

Δημοσιεύτηκε στην ελληνοτουρκόφωνη εφημερίδα της Θράκης «Trakyan’nin Sesi»http://www.trakyaninsesi.comστις 9-12-2010.

Φαλμεράυερ: Το αντίπαλο δέος του ελληνικού εθνικισμού

Του Δημήτρη Λιθοξόου

Στα τέλη του 1833, περιηγείται για δύο μήνες την Ελλάδα, ένας γερμανός καθηγητής (της παγκόσμιας ιστορίας και των κλασικών γλωσσών στο Λύκειο της πόλης Landshut στη Βαυαρία), συγγραφέας δύο βιβλίων για το μεσαιωνικό ελληνισμό, την Ιστορία της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας (Geschichte des Kaisertums von Trapezunt, München 1827) και την Ιστορία της χερσονήσου του Μοριά κατά το μεσαίωνα (Geschichte der Halbinsel Morea während des Mittelalters, Stuttgart - Tübingen 1830).
Ο καθηγητής αυτός, ο Jakob Philipp Fallmerayer (1790 – 1861), συνοδεύει στην περιοδεία του το ρώσο στρατηγό κόμη Alexander Ostermann Tolstoi. Ενδιαφέρεται και συλλέγει πληροφορίες για το τοπωνυμικό της χώρας. Ενθουσιάζεται με ένα παλιό χειρόγραφο για την ιστορία των Αθηνών, αντίγραφο του οποίου του πουλάει ο αρχαιολόγος Κυριάκος Πιττάκης (παραχαραγμένο έτσι ώστε να κινήσει το ενδιαφέρον του αγοραστή) [Σκοπετέα 1997, σ. 55 – 59]. Προκαλεί τόσο καλή εντύπωση, στους κύκλους της αθηναϊκής διανόησης, ώστε του προσφέρεται έδρα στο πανεπιστήμιο Αθηνών, την οποία αρνείται ευγενικά.
Θα ξανάρθει στην Αθήνα το 1842, κατά τη διάρκεια μιας δεύτερης περιήγησης στην Ανατολή. Τώρα έχει και την ιδιότητα του τακτικού μέλους της Ακαδημίας Επιστημών του Μονάχου και του ανταποκριτή της εφημερίδας Augsburger Allgemeine Zeitung. Στο συγγραφικό έργο του έχουν προστεθεί δύο βιβλία. Μια ακαδημαϊκή πραγματεία περί της καταγωγής των σημερινών Ελλήνων (Welchen Einfluß hatte die Besetzung Griechenlands durch die Slawen auf das Schicksal der Stadt Athen und der Landschaft Attika? Stuttgart - Tübingen 1835) και ο δεύτερος τόμος της Ιστορίας του Μοριά (1836).
Ο Φαλμεράυερ θα μείνει στην Αθήνα το πρώτο δεκαπενθήμερο του Μαΐου. Στις συζητήσεις που έχει με έλληνες λόγιους, διαπιστώνει ότι ελάχιστοι γνωρίζουν το έργο του. Φεύγει από τη χώρα με την εντύπωση ότι υπήρξε πειστικός έναντι των συνομιλητών του.
Πέντε χρόνια αργότερα, το Μάιο του 1847, κατά τη διάρκεια ενός τρίτου ταξιδιού, θα επισκεφτεί για λίγες μέρες την Αθήνα. Το κύρος του στη Βαυαρία είναι πια αναμφισβήτητο. Έχει εκδώσει ένα νέο δίτομο έργο, στο οποίο έχει συγκεντρώσει τις παλιές ανταποκρίσεις του, Τα αποσπάσματα από την Ανατολή (Fragmente aus dem Orient, Stuttgart – Tübingen 1843). Είναι πλέον επίτιμος διδάκτωρ του πανεπιστήμιου Tübingen και βρίσκεται λίγους μήνες πριν το διορισμό του στην έδρα της παγκόσμιας ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Μονάχου και την εκλογή του ως βουλευτού Μονάχου για τη γερμανική εθνοσυνέλευση της Φραγκφούρτης.
Στην Αθήνα όμως, αντιμετωπίζει μια εξαιρετικά άσχημη υποδοχή. Εφτά έλληνες λόγιοι, έχουν δημοσιεύσει έργα εναντίον των θέσεων του (οι: Ε. Βυβιλάκης, Δ. Σουρμελής, Γ. Πεντάδης Δάρβαρης, Σ. Οικονόμου, Α. Γεωργιάδης Λευκίας, Α. Παπαδόπουλος Βρετός, Κ. Παπαρρηγόπουλος). Οι εφημερίδες δημοσιεύουν πολεμικές και γελοιογραφίες εναντίον του. Ρήτορες τον κατακεραυνώνουν σε διαλέξεις, τα παιδιά τον γιουχαΐζουν στο δρόμο [Βελουδής 1982, σ. 46 – 66].

Τι έχει συμβεί; Απλώς οι Έλληνες έχουν ανακαλύψει με καθυστέρηση αρκετών χρόνων, τη γνώμη του Φαλμεράυερ για αυτούς. Ότι δηλαδή, σύμφωνα με τις μελέτες του, δεν είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων.
Είναι αλήθεια ότι ο Φαλμεράυερ, διατυπώνοντας τις απόψεις του, δεν είχε στο νου να χτυπήσει τη νεοελληνική διανόηση (την οποία δεν πήρε και ποτέ στα σοβαρά), αλλά τους αρχαιόπληκτους λόγιους και πολιτικούς της Βαυαρίας και τον προστάτη τους, ηγεμόνα - ποιητή Λουδοβίκο, που ζούσε με τη “σκέψη στην Ελλάδα, ρουφώντας την ιστορία της με λαχτάρα” [Ζάιντλ 1984, σ. 25] και παρότρυνε το γιο του Όθωνα, να μετατρέψει την Ακρόπολη των Αθηνών σε βασιλικό παλάτι [Ρος 1976, σ. 94].
Οι έλληνες δεν θα γνωρίσουν το έργο του Φαλμεράυερ, στο οποίο θα προστεθεί το 1860 και μια εργασία για Το αλβανικό στοιχείο στην Ελλάδα (Das albanesische Element in Griechenland). Μόλις το 1872, θα διαβάσουν ένα απόσπασμά του δύο σελίδων, από τον πρόλογο του πρώτου τόμου της Ιστορία του Μοριά, που βρίσκεται σε μια μετάφραση ενός έργου εναντίον των απόψεών του [Χοπφ 1872, σ. 39 – 41].

Σε αυτές τις δύο σελίδες έπρεπε να αρκεστούν οι έλληνες αναγνώστες. Για πέντε γενιές, οι έλληνες διανοούμενοι θα περάσουν γενεές δεκατέσσερες, το “διαβόητο” Φαλμεράυερ, αλλά ούτε ένας τους δεν θα αξιωθεί να φερθεί έντιμα στον αντίπαλο και να μεταφράσει κάποιο από τα καταραμένα βιβλία του.
Έπρεπε να περάσουν 149 και 172 χρόνια αντίστοιχα, για να μεταφραστούν, από τους αιρετικούς Κωνσταντίνο Ρωμανό και τον Παντελή Σοφτζόγλου, τα έργα του Περί της Καταγωγής των σημερινών Ελλήνων [Φαλλμεράυερ 1984] και ο πρώτος τόμος της Ιστορίας της Χερσονήσου του Μοριά κατά το Μεσαίωνα [Φαλμεράιερ 2002].
Ο Φαλμεράυερ, υπήρξε ο πρώτος ευρωπαίος διανοούμενος, που υποστήριξε με απόλυτο τρόπο, την ασυνέχεια μεταξύ αρχαίων και νέων Ελλήνων. Ο Γερμανός Pauw, ο Πρώσος Bartholdy και οι Άγγλοι Gell και Thornton, που προηγήθηκαν, υπήρξαν μπροστά του απλώς “μισέλληνες” [Σιμόπουλος 1975, σ. 180].

Στο ίδιο το ελληνικό κράτος βέβαια, μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, γινόταν σποραδικά λόγος, περί του τέλους της αρχαίας Ελλάδας. Για παράδειγμα, ο Νικόλαος Σαρίπολος στον εναρκτήριο λόγο των πανεπιστημιακών παραδόσεων, στις 21 Οκτωβρίου 1848, τόνισε πως “μετά την εν Χαιρωνεία μάχην πέπλος μέγας δουλείας επισκιάζει την Ελλάδα” [Ζακυθηνός 1974, σ. 100]. Πιο σκληρός υπήρξε στις εκφράσεις του, ο πρόεδρος της Αρχαιολογικής Εταιρείας Ιακωβάκης Ρίζος Νερουλός, όταν σε λόγο του στην Ακρόπολη, στις 21 Μαϊου 1841, είπε πως ο Φίλιππος νίκησε την Ελλάδα στη Χαιρώνεια, αλλά “έπραξε άλλο της νίκης εκείνης ολεθριώτερον, εγέννησε τον Αλέξανδρον” [Δημαράς 1986, σ. 71]. Αλλά ως εκεί.
Ο Φαλμεράυερ θεωρεί την ήττα στη Χαιρώνεια, ένα θανάσιμο τραύμα, που το ακολουθούν η καταστροφή της Κορίνθου από το Μόμμιο, η εισβολή του Αλάριχου και ο πόλεμος του Βυζαντίου κατά της παλιάς θρησκείας. Όλα αυτά όμως, έφεραν μόνο τον πολιτικό και πολιτιστικό θάνατο της αρχαίας Ελλάδας.
Ο βιολογικός θάνατος του μεγαλύτερου τμήματος του αρχαίου πληθυσμού της ηπειρωτικής Ελλάδας και της Πελοποννήσου (όχι των νήσων), συντελείται με τη βίαιη υποδούλωση της χώρας από τους, υπό αβαρική ηγεμονία ευρισκόμενους, Σλάβους και την επί δύο αιώνες κυριαρχία τους πάνω σ’ αυτή [Φαλμεράιερ 2002, σ. 170 – 225].

Ο Φαλμεράυερ, που χρησιμοποιεί τους βυζαντινούς συγγραφείς για να θεμελιώσει την άποψή του, θεωρεί ότι το μέγα πλήθος των σλαβικών τοπωνυμίων που συναντώνται στην περιοχή, αποτελούν κατάλοιπο του εκσλαβισμού εκείνου, αλλά και απόδειξη της ύπαρξής του [Φαλμεράιερ 2002, σ. 249 – 336] και [Φαλλμεράυερ 1984, σ. 88 – 114].
Σύμφωνα με τον Φαλμεράυερ, την υποταγή των Σλάβων στους Βυζαντινούς, ακολουθεί εποικισμός πληθυσμού χριστιανών ελληνοφώνων, από διάφορες περιοχές της αυτοκρατορίας, που πραγματοποιείται στα χρόνια της βασιλείας του Νικηφόρου Α΄. Από την επιμειξία εκείνη, Σλάβων και ελληνόφωνων εποίκων, προκύπτει ο λαός των Μοραϊτών και των Ρωμιών της ηπειρωτικής χώρας [Φαλμεράιερ 2002, σ. 227 – 246] και [Φαλλμεράυερ 1984, σ. 119 – 122].
Οι θέσεις του Φαλμεράυερ, και ανεξάρτητα από τις προθέσεις του, υπήρξαν αντικειμενικά, ευθεία βολή στην ιδέα περί ιστορικής συνέχειας αρχαίων και νέων Ελλήνων, την ιδέα που θα αποτελέσει το σκληρό πυρήνα, την ψυχή, του ελληνικού εθνικού μύθου.
Το γεγονός αυτό, αναδυκνύει το Φαλμεράυερ σε αντίπαλο δέος του ελληνικού εθνικισμού, τη δε θεωρία του περί εκσλαβισμού, σε “επικίνδυνο” ιστορικό κεφάλαιο. Η απόρριψη του μεσαιωνικού εκσλαβισμού της Ελλάδας, γίνεται έκτοτε υπόθεση εθνική και προσφιλές πεδίο άσκησης εθνικοφροσύνης για επαγγελματίες και ερασιτέχνες “πατριώτες”.
__________________________________________________ __________
Βελουδής 1982: Γιώργου Βελουδή, Ο Jakob Philipp Fallmerayer και η γένεση του ελληνικού ιστορισμού, Αθήνα 1982.
Δημαράς 1986: Κ.Θ. Δημαρά, Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος / Η εποχή του – η ζωή του – το έργο του, Αθήνα 1986.
Ζακυθηνός 1974: Διονυσίου Ζακυθηνού, Μεταβυζαντινή και νεωτέρα ελληνική ιστοριογραφία, μέρος Ε΄, στα Πρακτικά της Ακαδημίας Αθηνών, 1974.
Ζάιντλ 1984: Βολφ Ζάιντλ, Βαυαροί στην Ελλάδα / Η γένεση του νεοελληνικού κράτους και το καθεστώς του Όθωνα, μετάφραση Δημ. Ηλιόπουλου, Αθήνα 1984.
Ρος 1976: Λουδοβίκου Ρος, Αναμνήσεις και ανακοινώσεις από την Ελλάδα (1832 – 1833), μετάφραση Α.Σπήλιου, Αθήνα 1976.
Σιμόπουλος 1975: Κυριάκου Σιμόπουλου, Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα, τόμος Γ1 1800 – 1810, Αθήνα 1975.
Σκοπετέα 1997: Έλλη Σκοπετέα, Φαλμεράυερ / Τεχνάσματα του αντίπαλου δέους, Αθήνα 1997.
Φαλμεράιερ 2002: Jac. Phil. Fallmerayer, Ιστορία της χερσονήσου του Μοριά κατά το Μεσαίωνα / πρώτο μέρος, μετάφραση Παντελή Σοφτζόγλου, Αθήνα 2002.
Φαλλμεράυερ 1984: Ιακώβου Φιλίππου Φαλλμεράυερ, Περί καταγωγής των σημερινών Ελλήνων, μετάφραση Κωνσταντίνου Ρωμανού, Αθήνα 1984.
Χοπφ 1872: Καρόλου Χοπφ, Οι Σλάβοι εν Ελλάδι / Ανασκευή των θεωριών Φαλλμεράυρ, μετάφραση Φραγκίσκου Ζαμβάλδη, Βενετία 1872.

http://lithoksou.net/home.html

http://athens.indymedia.org/front.ph...cle_id=1246152