Θέλουν να με τρελάνουν!

[ΠΛΑΤΩΝ]

Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι από σας, αν όχι όλοι, θα θυμούνται τις απόπειρες δολοφονίας που έγιναν εις βάρος μου από τη σύζυγό μου και την πεθερά μου. Μετά από τις διάφορες προσπάθειες ηλεκτροπληξίας, δηλητηρίασης κ.λπ., έγινα πολύ προσεκτικός. Αλλά και απρόβλεπτος. Άλλαζα φαγητό την τελευταία στιγμή ή έδινα πρώτα στη γυναίκα μου να δοκιμάσει και γενικά σκαρφιζόμουν διάφορα πράγματα προκειμένου να σιγουρευτώ ότι δεν θα πέσω πάλι θύμα δηλητηρίασης. Και φυσικά ούτε λόγος να γίνεται περί ηλεκτρολογικών αποκαταστάσεων.

Οι τελευταίοι μήνες πέρασαν ήρεμοι. Ή μάλλον σχεδόν ήρεμοι. Για έναν ανεξήγητο λόγο, η γυναίκα μου επέμενε να πάω να κάνω εξετάσεις αίματος. Όχι, δεν είχα κανένα περίεργο σύμπτωμα και καμία ενόχληση. Έτσι, απλά «για να δούμε πως πάει η χοληστερίνη». Αυτό το ξαφνικό ενδιαφέρον για τη χοληστερίνη μου ήταν μεν περίεργο αλλά θα μπορούσε να το αποδώσει κανείς στην αγάπη της γυναίκας μου. Εγώ όμως δεν μάσησα απ’ αυτά. Στο κάτω-κάτω είχα κάνει στο παρελθόν άλλες τρεις εξετάσεις αίματος και πάνω-κάτω ήξερα που βρισκόταν η χοληστερίνη μου.


Γενικά αυτή τη γκρίνια και τη «σώνει και καλά να επιβάλω αυτό που θέλω» συμπεριφορά την έχουν όλες οι γυναίκες. Από τις μαμάδες που λένε συνέχεια «Πλύνε τα χέρια σου», «πλύνε τα δόντια σου», «διάβασε τα μαθήματά σου» και κάθε είδους προστακτική όλων των ρημάτων, μέχρι τη γυναίκα σου που πιο ευγενικά μετατρέπει την προστακτική σε ερώτηση «έπλυνες τα χέρια σου;», «έπλυνες τα δόντια σου;» και… «γιατί δεν πας να κάνεις εξετάσεις;». Ειδικά αυτό το τελευταίο μου έσπαγε τα νεύρα όποτε το άκουγα.

Τέλος πάντων, η άρνησή μου ήταν δεδομένη οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να υποχωρήσω όσο η σύζυγος είχε αυτή την τακτική της γκρίνιας. Όμως το παμπόνηρο μυαλό της σκέφτηκε ν’ αλλάξει τακτική και ν’ ακολουθήσει αυτή του εκβιασμού που θέλοντας και μη σε αναγκάζει να κάνεις αυτό που θέλει αυτή! Με αφορμή ένα ταξίδι στο εξωτερικό, μού πέταξε το καρότο παρέα με το μαστίγιο:
- Ναι φυσικά. Να πάμε και στην Κωνσταντινούπολη τώρα, να πάμε και στη Βαρκελώνη το καλοκαίρι, όπου θες εσύ, αλλά με τον όρο ότι θα πας να κάνεις εξετάσεις. Αν δεν τις κάνεις δεν πρόκειται να πάμε πουθενά!


Όταν τ’ άκουσα ήξερα ότι βρισκόμουν πλέον σε δρόμο με μία μόνο κατεύθυνση: το μικροβιολογικό εργαστήριο. Πιο πολύ, όμως, μισούσα τη γυναίκα μου που μ’ εκβίαζε. Ίσως επειδή εγώ προσωπικά δεν θα το έκανα ποτέ. Με τα πολλά έκλεισα ραντεβού στο Ι.Κ.Α. για να μου γράψουν τις εξετάσεις αίματος. Ξέρετε τώρα τι γίνεται με το Ι.Κ.Α. Πας σαν φυσιολογικός άνθρωπος και βγαίνεις μαινόμενος ταύρος. Ή Μινώταυρος. Τη Πέμπτη, λοιπόν, μετά τη δουλειά πήγα στον παθολόγο.
Παθολόγος: Έχετε κάτι;
- Όχι.
- Και γιατί ήρθατε;
- Γιατί θέλω να κάνω εξετάσεις αίματος. Έχω κάπως ψηλή χοληστερίνη κι επειδή η τελευταία φορά που έκανα εξέταση ήταν το 2007 είπα να δω που βρίσκομαι…
- Μάλιστα. Επειδή όμως εγώ πρέπει να γράψω κάποιο λόγο, θα σημειώσω στο παραπεμπτικό ότι έχετε ζάλη και κόπωση.
- Εντάξει. Που πάω για την εξέταση;
- Πρέπει πρώτα να περάσετε από το γραφείο 6 για σφραγίδες και μετά από το γραφείο 2 για υπογραφές.

Έλα όμως που το γραφείο 6 και το γραφείο 2 είχανε κλείσει, οπότε έπρεπε να ξαναπάω την επόμενη μέρα στο ΙΚΑ μόνο και μόνο για να μου σφραγίσουν και να μου υπογράψουν το παραπεμπτικό. Αυτό δεν το είχα προβλέψει και δεν είχα ζητήσει να πάρω άδεια την επόμενη μέρα, γεγονός που σήμαινε ότι θα έπρεπε να πάω πρωί-πρωί στο ΙΚΑ και μετά να πήγαινα στη δουλειά, ενώ την εξέταση αίματος θα την έκανα τη Δευτέρα και στο εργαστήριο που μου πρότεινε η γυναίκα μου (επειδή ήταν αυτό που πήγαινε η ίδια).
Έχοντας υπόψη μου ότι τη Δευτέρα θα πήγαινα για την εξέταση, φρόντισα να μη φάω τίποτα που θα μου ανέβαζε τη χοληστερίνη. Ούτε τυριά, ούτε κρέατα, ούτε θαλασσινά. Περιορίστηκα σε σαλάτες, λαχανικά και όσπρια. Το αποτέλεσμα; Έμεινα σχεδόν νηστικός όλο το Σαββατοκύριακο ενώ τη Δευτέρα το πρωί, πριν πάω για την εξέταση, ζυγίστηκα και διαπίστωσα ότι είχα χάσει σχεδόν 2 κιλά μέσα στο Σαββατοκύριακο! Δεν έπρεπε όμως να πάρω πρωινό καθότι είχα την εξέταση αίματος.


Όπως έγραψα και παραπάνω, έχω ένα θέμα με τις βελόνες. Πάντα με πιάνει ένα άγχος αλλά σκεφτόμουνα ότι δεν ήταν η πρώτη φορά. Είχα κάνει άλλες τρεις φορές εξετάσεις αίματος χωρίς να υπάρξουν απρόοπτα. Έτσι πήγα κι αυτή τη φορά. Πράγματι, ήρθε η ασπροντυμένη νοσοκόμα, έβαλε τη σύριγγα στη φλέβα μου και τράβηξε το αίμα που χρειαζόταν. Μου έδωσε και το βαμβάκι για να το κρατάω σφιχτά πάνω στο σημείο που μπήκε η βελόνα. Καθόμουν κι εγώ στην καρέκλα και απλά περίμενα. Ωραία. Άλλη μία εξέταση έγινε χωρίς απρόοπτα. Μετά από λίγο, κι ενώ χάζευα αριστερά-δεξιά, ένιωσα το κεφάλι μου να γυρίζει!
- Αμάν, σκέφτηκα, αυτό δεν είναι καλό!

Είπα στη νοσοκόμα ότι μου ήρθε μία ζαλάδα και με παρότρυνε να ξαπλώσω προς τα πίσω. Ξάπλωσα. Κι όταν ξανάνοιξα τα μάτια μου είδα διάφορα ζευγάρια μάτια να με κοιτάνε περίεργα, ενώ στα πρόσωπα αυτών που στέκονταν από πάνω μου υπήρχε ένα αφύσικο τεράστιο χαμόγελο. Είχα λιποθυμήσει.
Αφού έμεινα για λίγο ξαπλωμένος, αισθάνθηκα καλύτερα. Σε λίγο ήρθε μία τύπισσα με ένα ποτήρι που είχε μέσα ένα περίεργο κιτρινωπό υγρό. Μου είπε να το πιω… Μέσα στη ζαβλακομάρα μου ήπια μερικές γουλιές και η γεύση του ήταν απαίσια. Τότε διαπίστωσα ότι τα σώματα των ανθρώπων γύρω μου γίνονταν όλο και πιο μικρά, σε αντίθεση με τα κεφάλια τους που γίνονται αφύσικα μεγάλα και ακόμα πιο αφύσικα τα πλατιά τους χαμόγελα, τόσο πλατιά που θα μπορούσα να μετρήσω όλα τα δόντια τους. Ταυτόχρονα τα χέρια τους δεν ήταν πια χέρια… Έμοιαζαν όλοι με τον Ψαλιδοχέρη, μόνο που τα χέρια τους αντί για ψαλίδια ήταν βελόνες! Αισθανόμουν σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων (ή των… Τραυμάτων θα έλεγα) μόνο που αντί να αλλάζω εγώ, άλλαζαν οι άλλοι. Λες να με απήγαγαν εξωγήινοι για να με υποβάλουν σε φρικτά πειράματα; Και τότε έκλεισα τα μάτια μου…


Όταν ξανάνοιξα τα μάτια μου κατάλαβα ότι είχα λιποθυμήσει για δεύτερη φορά. Αυτό κι αν είναι περίεργο. Το προσωπικό ανησύχησε ότι μπορεί να συνέβαινε κάτι άλλο. Κάτι παθολογικό. Τους άκουσα που πήραν τηλέφωνο και ζητήσανε ασθενοφόρο για να με μεταφέρουν σε νοσοκομείο. Με το που το άκουσα, είπα μέσα μου «σύνελθε γιατί τα πράγματα χειροτερεύουν». Πράγματι, μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο είχα σταθεί πλέον στα πόδια μου κι αισθανόμουν μια χαρά. Ήμουν έτοιμος να φύγω και τότε έσκασε μύτη στο εργαστήριο η πεθερά μου, την οποία είχε ειδοποιήσει –ποιος άλλος;- η γυναίκα μου. Και η γυναίκα μου και η πεθερά μου επέμεναν να πάω στο νοσοκομείο. Εγώ απλά ήθελα να πάω σπίτι και να τελειώσει αυτό το θέατρο του παραλόγου. Οι διασώστες, οι οποίοι είχαν έρθει εν τω μεταξύ, έλεγαν ότι η απόφαση είναι δικιά μου και ότι θα πρέπει να αποφασίσω σύντομα για να μην τους καθυστερώ.
Η γκρίνια όμως εντάθηκε. Μάνα και κόρη, σε πλήρη αρμονία, μου πιπίλαγαν το μυαλό:
- Να πας στο νοσοκομείο! Να πας στο νοσοκομείο!
- Μα τώρα νιώθω μια χαρά…
- Να πας στο νοσοκομείο! Να πας στο νοσοκομείο!
- Μα δεν ζαλίζομαι πια. Δεν έχω κάτι…
- Να πας στο νοσοκομείο! Να πας στο νοσοκομείο!
Ήρθε κι η υπεύθυνη του εργαστηρίου με το παραπεμπτικό του Ι.Κ.Α. που έγραφε «ζάλη και κόπωση».
- Πώς δεν έχετε τίποτα; Αφού από το Ι.Κ.Α. γι’ αυτό το λόγο σας στείλανε!
- Μα αυτό το έγραψε από μόνος του ο γιατρός για να δικαιολογήσει την εξέταση!

Όλα τα μάτια με κοίταγαν ύποπτα. Δεν με πίστευε κανένας. Ήταν φανερό ότι δεν είχε απολύτως καμία σημασία ούτε το πώς ένιωθα, ούτε του τι επιθυμούσα. Έπρεπε κατά τη γνώμη τους να μπω στο ασθενοφόρο.


Κάπως έτσι με βάλανε στο φορείο και με σπρώξανε μέσα στο ασθενοφόρο. Τα πράγματα είχανε πάρει πολύ περίεργη τροπή. Άλλα είχα σκοπό να κάνω εκείνη την ημέρα και άλλα συνέβαιναν. Βρισκόμουν πλέον ξαπλωμένος μέσα στο φορείο και από το τζάμι του ασθενοφόρου είδα την ταράτσα του ξενοδοχείου Intercontinental στη Συγγρού, μετά από λίγο είδα την Πύλη του Αδριανού, τη Βουλή, το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετάνια… και θυμήθηκα εκείνη τη γαλλική ταινία μ’ έναν τύπο που ήθελε να πάει στο Παρίσι και τελικά είδε όλα τ’ αξιοθέατα του Παρισιού μέσα από το τζάμι του ασθενοφόρου…
Με μεταφέρανε στα επείγοντα του ΝΙΜΤΣ. Αμέσως ήρθε μία νοσοκόμα, έβαλε νερό στα πόδια και στο στήθος μου και μετά από λίγο μου έβαλε καλώδια. Μου κάνανε καρδιογράφημα. Μετά από λίγο ήρθε κι ο γιατρός.
- Το καρδιογράφημα είναι καλό. Ξέρουμε ότι δεν υπήρξε κάποιο καρδιακό επεισόδιο. Θα σου κάνουμε όμως και μία εξέταση αίματος…
- Πάλι; Μα έκανα το πρωί εξέταση αίματος! Από κει ξεκίνησαν όλα! Θα έχουμε και δεύτερο γύρο δηλαδή;
- Όχι κι «από κει ξεκίνησαν όλα». Το παραπεμπτικό του ΙΚΑ που πήρατε την προηγούμενη εβδομάδα γράφει «ζάλη και κόπωση».
- Μα το έγραψε ο γιατρός απλά επειδή του το ζήτησα εγώ προκειμένου να δικαιολογήσει την εξέταση αίματος! Δεν είχα απολύτως τίποτα!
Και στο ΝΙΜΤΣ με κοίταζαν ύποπτα, όπως και στο μικροβιολογικό εργαστήριο. Παρόλο που έλεγα την αλήθεια δεν με πίστευε κανένας. Γι’ αυτούς ήμουν άρρωστος από την προηγούμενη εβδομάδα…
- Πρέπει οπωσδήποτε να κάνουμε εξέταση αίματος.
- Βρε τι πάθαμε! Άντε κάντε την! Τι να πω. Είναι η μέρα μου σήμερα!

Μετά από λίγο, ήρθε η νοσοκόμα να μου τρυπήσει και το άλλο χέρι. Σκεφτείτε έναν άνθρωπο που λιποθύμησε στην πρώτη εξέταση και για να βρούνε τι φταίει να πρέπει να του κάνουνε και… δεύτερη! Φαύλος κύκλος.
«Δεν πρόκειται να βγω ποτέ από δω μέσα!», σκέφτηκα.
Με όλα αυτά που είχαν προηγηθεί με είχε πιάσει ένας πανικός. Μου πήρανε και δεύτερη φορά αίμα και έμεινα για αρκετή ώρα ξαπλωμένος. Με επισκέφτηκε ένας καρδιολόγος κι ένας παθολόγος κι ύστερα ένας νευρολόγος, ο οποίος ανησυχούσε μήπως η ασθένειά μου προκαλέσει νευρικότητα στις αγορές.
Στο διάστημα μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα ένιωσα πολύ καλύτερα. Μάλιστα ο επιβλέπων γιατρός συνέστησε να με σηκώσουν από το κρεβάτι και να με βάλουν σε καροτσάκι. Κανένα πρόβλημα. Καθόμουν στο καροτσάκι και περίμενα. Που και που, όταν άνοιγε η πόρτα, έριχνα μια ματιά προς τα έξω και έβλεπα τη γυναίκα μου να περιμένει καρτερικά. Αισθάνθηκα άσχημα που την έβαλα σ’ αυτή την ταλαιπωρία και αισθανόμουν ακόμα πιο άσχημα όταν έβλεπα ότι το πιο πιθανό ήταν να μην έχω απολύτως τίποτα κι ότι όλα αυτά συνέβησαν απλά από το φόβο μου για τις βελόνες!


Αλλά… «για κάτσε», σκέφτηκα. Έχω κάνει άλλες τρεις φορές εξετάσεις αίματος χωρίς ποτέ να λιποθυμήσω. Και τις τρεις φορές πήγα κι έφυγα μόνος μου. Αυτή είναι η μοναδική φορά που πήγα με τη γυναίκα μου, γιατί εκείνη το ζήτησε κι εκείνη επέμενε να κάνω την εξέταση. Ξαφνικά διάφορες σκέψεις έμπαιναν στο μυαλό μου. Λοιπόν να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:
1. Η γυναίκα μου επέμενε –και με εντελώς περίεργη επιμονή- να κάνω εξετάσεις.
2. Η γυναίκα μου διάλεξε το μικροβιολογικό εργαστήριο επειδή ήξερε τις κοπέλες που δουλεύουν εκεί.
3. Το χαμόγελο των υπαλλήλων εκεί ήταν υπόπτως αφύσικο.
4. Μήπως αντί να μου πάρουν αίμα, μού κάνανε ένεση με κάποιο περίεργο φάρμακο;
5. Τι ήταν αυτό το απαίσιο κιτρινωπό υγρό που μου δώσανε να πιω;
6. Γιατί πήρε τηλέφωνο τη μητέρα της και μετά κι οι δυο μαζί επέμεναν τόσο πολύ να μπω στο ασθενοφόρο;
7. Γιατί φαγώθηκε πρώτα να την βάλω συνδικαιούχο στην ασφάλεια και τον τραπεζικό μου λογαριασμό, πράγμα που όλως τυχαίως έγινε ακριβώς την προηγούμενη εργάσιμη μέρα;
Η σκευωρία άρχισε σιγά-σιγά να ξετυλίγεται. Έπρεπε πλέον να βρω οπωσδήποτε μία διέξοδο και να φύγω από κει μέσα! Και τότε συνειδητοποίησα ότι τα σώματα των γιατρών και των νοσοκόμων του ΝΙΜΤΣ μίκρυναν πολύ και τα κεφάλια τους ήταν αφύσικα μεγάλα. Να και τα τεράστια χαμόγελα!

Περίεργες φωνές βουίζουν στο μυαλό μου. Κάντε επιτέλους λίγη ησυχία να κοιμηθώ! Γιατί φωνάζουν αυτοί οι άνθρωποι και ποιοι είναι αυτοί; Μα που στο διάολο βρίσκομαι;
Άνοιξα τα μάτια μου. Γιατροί και νοσοκόμοι με σηκώσανε στα χέρια και με ξαναβάλανε στο φορείο. Μόλις είχα λιποθυμήσει, τρίτη φορά σε μία μέρα!
Αμέσως μου έβαλαν «πεταλούδα» στο χέρι και ορό. Μία νοσηλεύτρια φώναζε γιατί δεν μου βάλανε ορό από την αρχή. Ακολούθησε και άλλο καρδιογράφημα και νέα παρέλαση γιατρών, οι οποίοι αποφάσισαν να με πάνε στον ψυχίατρο! Ώστε λοιπόν αυτός ήταν ο σκοπός! Να με βγάλουν τρελό. Όμως ήμουν ακόμα ζαλισμένος και δεν μπορούσα να σηκωθώ από το φορείο και να φύγω τρέχοντας. Έτσι, με πήγαν στον ψυχίατρο…


Ο ψυχίατρος έξυσε το πηγούνι του. Από τότε που πέθανε ο Steve Jobs έχει γίνει πολύ της μόδας να ξύνει κανείς το πηγούνι του. Τα μισά προφίλ στο facebook δείχνουν πρόσωπα με τα δάχτυλα στο πηγούνι. Εγώ θα προτιμούσα να είχα τα δάχτυλά μου σε πιρούνι καθότι ήμουνα θεονήστικος αλλά κανείς δεν με ρώτησε αν έφαγα κάτι. Είχα να βάλω κάτι στο στομάχι μου πάνω από 24 ώρες, εκτός από κείνο το απαίσιο κιτρινωπό δηλητήριο που μου δώσανε στο μικροβιολογικό εργαστήριο.
Τι έλεγα; Α, ναι. Ότι ο ψυχίατρος έξυσε το πηγούνι του. Έχω δει πολλούς δημόσιους υπαλλήλους να ξύνουν κάτι. Αν έχουν δουλειά ξύνουν το κεφάλι τους. Αν δεν έχουν ξύνουν τ’ αρχ… τους. Ο συγκεκριμένος προτίμησε το πηγούνι επειδή είναι της μόδας. Και άρχισε η ψυχανάλυση:
- Μπαίνεις μέσα σε ασανσέρ;
- Ναι, φυσικά.
- Στο μετρό;
- Με αυτό μετακινούμαι κάθε μέρα.
- Ακόμα κι όταν είναι ασφυκτικά γεμάτο, μπαίνεις μέσα;
- Ναι, κανένα πρόβλημα!
- Χμμμ… Η κατάσταση στο σπίτι πώς είναι;
- Άριστη. Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα.
(Τι να του έλεγα του ανθρώπου αφού ήταν η γυναίκα μου μπροστά. Ότι έγιναν δεκάδες απόπειρες δολοφονίας
- Κοιμόσαστε καλά το βράδυ; Μήπως βλέπετε εφιάλτες;
- Μια χαρά κοιμάμαι. Ούτε εφιάλτες βλέπω, ούτε ξυπνάω στα καλά καθούμενα μέσα στη νύχτα.
- Χμμμ… Δεν βλέπω κάτι. Πιθανόν να ήταν κάποια κρίση υπογλυκαιμίας… Υπάρχει κάποιο ιστορικό στην οικογένεια;
- Η αδερφή μου έχει υπογλυκαιμίες και ο πατέρας μου ήταν διαβητικός.
- Αχά!
Διέκρινα έναν θριαμβευτικό τόνο σ’ αυτό το «αχά!». Ο ψυχίατρος έμοιαζε με τον Αρχιμήδη που βγήκε απ’ το μπάνιο του φωνάζοντας «Εύρηκα! Εύρηκα!». Και αμέσως σημείωσε στο χαρτί που είχε μπροστά του, μονολογώντας: «πα…τέ…ρας, δια.. βη… τι… κός».
- Από φυσική κατάσταση πως πάμε; Μπορείς να περπατήσεις γρήγορα επί 20 λεπτά;
- Και πολλά περισσότερα.
- Μπορείς ν’ ανέβεις 3 ορόφους με τα σκαλιά;
- Άνετα!
- Χμμμ… (χέρι στο πηγούνι ή αλλιώς στάση Steve Jobs). Υπάρχει οικογενειακό ιστορικό καρδιοπάθειας;
- Ο πατέρας μου ήταν καρδιακός.
- Αχά! Ώστε ήταν διαβητικός και καρδιακός!
Και στο χαρτί που είχε μπροστά του, έγραψε «και καρδιακός» δίπλα στο «διαβητικός».
- Πόσο χρονών πέθανε;
- 54 και κάτι.
- Κι εσύ πόσο είσαι;
- 44.
- Μήπως σκέφτεσαι ότι σε 10 χρόνια θα πεθάνεις;
- Όχι! Ποτέ μου δεν σκέφτηκα τέτοιο πράγμα! Το μόνο που έχω σκεφτεί είναι ότι στην ηλικία μου είχε πάθει έμφραγμα, αλλά αυτό απλά το έχω σκεφτεί. Δεν κάθομαι και σκέφτομαι ότι μπορεί να το πάθω κι εγώ ή ότι γενικά σκέφτομαι τέτοια πράγματα.
- Ίσως όχι συνειδητά. Στο υποσυνείδητο όμως;
- Δεν ξέρω τι λέτε εσείς γιατρέ, αλλά όταν σηκώθηκα το πρωί και πήγα για την εξέταση αίματος δεν σκέφτηκα ότι θα πάθω έμφραγμα ούτε ότι θα πεθάνω!
- Μπορεί να υπήρχε βαθιά κρυμμένο στην άκρη του μυαλού σου!

Από μέσα μου είχα καταλήξει πλέον στο συμπέρασμα ότι όλα ήταν προσχεδιασμένα. Δεν υπήρχε καμία άλλη λογική εξήγηση. Τι δουλειά είχα στον ψυχίατρο; Αυτός ήθελε σώνει και καλά να με βγάλει τρελό! Κι ήμουν σίγουρος ότι πίσω απ’ όλα αυτά κρύβεται –για άλλη μια φορά- ένα σατανικό σχέδιο μάνας και κόρης.
Θυμήθηκα τον αυτοκράτορα Νότη τον Α’. Αυτός που είχε σώμα από πηλό. Ο Νότης λοιπόν είχε πει το περιβόητο «Μήπως είμαι τρελός, μήπως τα ‘χω χαμένα» και παρακάτω «Μήπως είμαι αλλού, στη μεγάλη μου πλάνη και νομίζω πως ζω αλλά έχω πεθάνει».
Ο ψυχίατρος αποφάνθηκε ότι έπαθα φοβική διαταραχή άγχους που εκδηλώθηκε σε συνδυασμό με άλλα γεγονότα: μείωση μισθού και πιθανότητα ανεργίας, βελονοφοβία, άγχος για τα αποτελέσματα της αιματολογικής εξέτασης σε ηλικία που ο πατέρας μου έπαθε έμφραγμα, κάτι σαν «all together now» και «πάμε όλοι μαζί σε μια παραλία». Αλλά καλού-κακού έγραψε και μία αξονική τομογραφία μήπως και έχω καμία βλάβη στον εγκέφαλο. Αυτό όμως δεν το φοβάμαι. Και το αυτοκίνητό μου είχε πάθει βλάβη στον εγκέφαλο αλλά έγινε καλά. Γι’ αυτό κι έχω ήδη κλείσει ραντεβού με την αντιπροσωπεία της Volkswagen για να μ’ εξετάσουνε…






Κωνσταντίνος Παυλικιάνης

[Nidis_]

Τι τραβάς κ εσυ βρε Κωνσταντίνε;;;
Τουλάχιστον πήγες στην Πόλη

[Κοκκινονίκος]

αυτό δεν είναι αληθινή ιστορία έτσι?!

[ΠΛΑΤΩΝ]

Χμμμ... έτσι λες ε;
Οι ιστορίες μου πάντα είναι αληθινές αλλά πασπαλισμένες με μπόλικη φαντασία ώστε τα όρια μεταξύ αλήθειας και φαντασίας να είναι πολύ θολά...

[Κοκκινονίκος]

xexexe
well done, ωραίες ιστορίες πάντως

[symbolgr]

Ναι οντως ηταν καλο. Ομως γιατι επρεπε να πας στο ΙΚΑ μωρε; 15 ευρω κανει ιδιωτικα μια εξεταση χοληστερινης... Αλλα ξεχασα, ηταν σκευωρια! Παντως για να σε παρηγορησω, θυμασαι που σου ελεγα οτι κινδυνευω απο τον αντρα μου γιατι αμα τα κακαρωσω αποπληρωνεται αυτοματα το δανειο; Και εγω διηκρινα περιεργα χαμογελα οταν περνουσα τον Η1Ν1!...

[pastoula]

περαστικά!

Αλλα να ξέρεος, εγώ με τη γυναίκα σου είμαι

[maRtina]

πασχεις απο μανια καταδιωξης και εξολοθρευσης Πλατωνα αχαχαχχαχαχ ΔΕΝ μπορω να το εξηγησω διαφορετικα χαχαχαχαχαχχα και γαμω η ιστορια !

[ΠΛΑΤΩΝ]

Ευχαριστώ. Προσπαθώ να διασκεδάσω τις δυσάρεστες στιγμές