Η πρώτη μου φορά στο κρεβάτι

[Aetonail]

Ως προς το 1ο σκέλος ναι από την αρχή ήταν γνωστό το τι θα ακολουθούσε και κατεμε έπρεπε να είχε τελειώσει τον Σεπτέμβρη και όχι να τραβήξει και άλλο.

Δεν ξέρω κατα πόσο αυτό το έκανε και στη συνέχεια η Μ. με τους άλλους. Αν το το ξεκαθάριζε όλα καλά, η τέλεια σχέση (κατά μια άποψη). Αν όμως δεν το ξεκαθάριζε και άφηνε τον άλλον να τρέφει όνειρα και ελπίδες ε οκ δεν είναι και τι την νοιάζει για τον άλλον. Καλό είναι να κοιτάμε τον εαυτό μας αλλά όχι να κοιτάμε ΜΟΝΟ τον εαυτό μας.

[Κοκκινονίκος]

καλη πουτανιτσα..

[Freeman]

Λατρεύω να διαβάζω ΠΛΑΤΩΝ. (όχι τον αρχαίο Πλάτων. Τον δικό μας ΠΛΑΤΩΝ). Ταξίδεψα κι εγώ μαζί του.
Μου θύμησε τέτοιες εμπειρίες που έχω βιώσει κι εγώ στο παρελθόν. Και δέν μιλάω για την εμπειρία που περιγράφει ο πλάτων, αλλα μιλάω για την εμπειρία του ΕΝΙΩΣΕ ο πλάτων. Το να βρεθώ και να σταθώ κάποια στιγμή σε ένα μέρος, οπου 'κάποτε' είχα βιώσει κάτι.

Μία στιγμή. Μία απλή στιγμή αρκεί για να γίνει ένα 'κλικ' και να νιώσεις μιά ανάμνηση που το μυαλό σου την είχε ξεχάσει. Μία απλή στιγμή, και το 'play' των αναμνήσεων ξεκινά την κασέτα του παρελθόντος... Αυτό το χαμόγελο στην αρχή, αυτό το χαμόγελο στο τέλος, είναι τα σημάδια των παρενθέσεων στο παρόν. Λατρεύω αυτές τις παρενθέσεις και αυτό που περιέχουν.
Όσο πιό παλιά είναι η ανάμνηση, τόσο πιό μεγάλο γίνεται το χαμόγελό μου. Τόσο πιό πολύ "κινδυνεύουν" τα μάτια μου να υγρανθούν με αποκορύφωμα το να δακρύσουν.

Νιώθω οτι βρίσκομαι εκεί. Στο ίδιο μέρος που ήμουν τότε. Αλλα μέσα μου ξέρω οτι εκείνη η στιγμή πέρασε. Δέν θα είμαι ποτέ ξανά στο ίδιο σημείο με τα πρόσωπα που ημουν τότε. Δέν θα νιώσω ποτέ ξανά τις ίδιες μυρωδιές, τους ίδιους ήχους, το ίδιο χαμόγελο.

Τα πάντα γερνάνε. Ακόμα και αυτό το δέντρο με την χαραγμένη καρδούλα επάνω του που τείνει να σβήσει...

[Λατρεία]

Όχι έπρεπε να κάτσει να τον περιμένει σαν πιστή Πηνελόπη να τελειώσει το φανταριλικι, για να την παρατήσει μετά αυτός. Δε σφαξανε!
(Συγνώμη Πλάτων, δεν είναι προσωπικό το θέμα )

[stay_close]

roz auto mou 8umise to to anekdoto me to "Ante gamhsou esu kai o grulos sou"

[Xouanita]

Κοιταξε, για την μόνη σχέση που έχουμε πλήρη στοιχεία ήταν η δική σας.
Ούτε με τον αραββωνιαστικό ξέρουμε πως τα περνούσε (αν καναν και οι δυο τα ίδια), ούτε με τους επόμενους τι είχε πει.

Για τη συγκεκριμμένη λοιπόν περίπτωση: σωστή-σωστότατη που ξεκαθάρισε απ την αρχή τι ακριβώς ήθελε απο σενα (δε νομίζω να σε χάλασε πολύ ). Τώρα για το κέρατο στη συνέχεια... δεν μπορώ να την υποστηρίξω. Αν δεν ήθελε να περιμένει ας του το λεγε κι ας τον χώριζε καλύτερα.
Αυτά.

[stay_close]

xouanita mazi sou.. ++++++++++

[Piggy]

έτσιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι

[Cj]

Κλασική περίπτωση γυναίκας γραμματόσημο του 87 (εξαιρετική επιλογή)..... Αν την φτύσεις θα κολλήσει αν σου τρέξουν όμως τα σάλια θα πάει για άλλα....

[Cj]

Αρχικό μήνυμα απο Freeman

Λατρεύω να διαβάζω ΠΛΑΤΩΝ. (όχι τον αρχαίο Πλάτων. Τον δικό μας ΠΛΑΤΩΝ). Ταξίδεψα κι εγώ μαζί του.
Μου θύμησε τέτοιες εμπειρίες που έχω βιώσει κι εγώ στο παρελθόν. Και δέν μιλάω για την εμπειρία που περιγράφει ο πλάτων, αλλα μιλάω για την εμπειρία του ΕΝΙΩΣΕ ο πλάτων. Το να βρεθώ και να σταθώ κάποια στιγμή σε ένα μέρος, οπου 'κάποτε' είχα βιώσει κάτι.

Μία στιγμή. Μία απλή στιγμή αρκεί για να γίνει ένα 'κλικ' και να νιώσεις μιά ανάμνηση που το μυαλό σου την είχε ξεχάσει. Μία απλή στιγμή, και το 'play' των αναμνήσεων ξεκινά την κασέτα του παρελθόντος... Αυτό το χαμόγελο στην αρχή, αυτό το χαμόγελο στο τέλος, είναι τα σημάδια των παρενθέσεων στο παρόν. Λατρεύω αυτές τις παρενθέσεις και αυτό που περιέχουν.
Όσο πιό παλιά είναι η ανάμνηση, τόσο πιό μεγάλο γίνεται το χαμόγελό μου. Τόσο πιό πολύ "κινδυνεύουν" τα μάτια μου να υγρανθούν με αποκορύφωμα το να δακρύσουν.

Νιώθω οτι βρίσκομαι εκεί. Στο ίδιο μέρος που ήμουν τότε. Αλλα μέσα μου ξέρω οτι εκείνη η στιγμή πέρασε. Δέν θα είμαι ποτέ ξανά στο ίδιο σημείο με τα πρόσωπα που ημουν τότε. Δέν θα νιώσω ποτέ ξανά τις ίδιες μυρωδιές, τους ίδιους ήχους, το ίδιο χαμόγελο.

Τα πάντα γερνάνε. Ακόμα και αυτό το δέντρο με την χαραγμένη καρδούλα επάνω του που τείνει να σβήσει...

+1000