ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ!

[Piggy]

POIES EIPE KLOSES?

[kako_paidi®]

Μία μικρή μπλε ταμπελίτσα στην άκρη του δρόμου έφερε πάνω της τον αριθμό, 224. Τόσα ήταν τα χιλιόμετρα, που απέμεναν από την κοντινότερη μεγάλη πόλη, από όπου ο Aligator21, ο Μεντορας και η Mirna, θα μπορούσαν να πάρουν το πρώτο αεροπλάνο, για να ξεκινήσουν το ταξίδι της αναζήτησης των φίλων τους, το ταξίδι στο οποίο όλα αλλάζουν, όπου οι αγνοούμενοι γίνονται «Διασώστες» και οι διασώστες έχουν γίνει αγνοούμενοι!

Ο δείκτης στο κοντέρ του αυτοκινήτου, είχε “εγκατασταθεί ” πάνω από τον αριθμός 200, λες και κάποιος τον είχε κολλήσει εκεί και το στροφόμετρο της μηχανής φλερτάριζε συνεχώς τους κόκκινους αριθμούς. Το τοπίο από τα πλαϊνά παράθυρα του αυτοκινήτου, φαινόταν σαν μια τεράστια γραμμή, που το μόνο που έκανε ήταν που και που, να αλλάζει χρώματα, πότε γινόταν πράσινη, πότε... γκρίζα, πότε καφέ.

Καθόλη την διάρκεια της διαδρομής προς την μεγάλη πόλη, σημαντικά ερωτήματα, προβλημάτιζαν τους επιβάτες, του αυτοκινήτου, όπως....

Aligator21 : Σκέφτεται.... «Πού να έχουν πάει, προς ποια κατεύθυνση... και άντε και φτάνουμε στο αεροδρόμιο, και παίρνουμε το αεροπλάνο πως θα καταφέρουμε να κατέβουμε στο νησί κοντά στο οποίο συντρίβει το αεροπλάνο(?).... ωχ τελειώνει και η βενζίνη.... άραγε θα βρούμε βενζινάδικο ανοιχτό (?).... και αν βρούμε ο μέντορας, θα δώσει χρήματα ή πάλι εγώ θα την “φάω” (?).... ο καραγκιόζης, ούτε μία καλή κουβέντα δεν είπε, για την ανανέωση που έκανα στο σαλόνι του αυτοκινήτου μου....»

Μεντορας : Σκέφτεται.... «Χμμμ πολύ τρέχει αυτός ο aligator, άραγε έκανα καλά που μπήκα μέσα στο αμάξι του (?) ξέρει να οδηγεί (?), αυτό το “γκντουμπ” που ακούστηκε προηγουμένως ήταν λακκούβα ή γάτα (?), είναι η κατάλληλη στιγμή να του πω, ότι μου χύθηκε ο καφές και του λέρωσα το κάθισμα (?), που παρεμπιπτόντως είναι πολύ ωραίο κάθισμα, .... μπα...δεν νομίζω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή»

Mirna : Σκέφτεται.... «Θα είναι ανοιχτά τα Duty Free στο αεροδρόμιο (?) Θα προλάβουμε να κάνουμε και καμιά βόλτα στην πόλη, στα μαγαζιά (?),Θα με αφήσουν να κάτσω στο παράθυρο(?), ξενοδοχείο κλείσαμε, ή θα ξεμείνουμε εκεί που πάμε(?).... τι είναι αυτό (?)..... ΚΑΦΕΣ (?)..... ααααα τον γύφτο.... ακόμα δεν πρόλαβε να μπει στο αμάξι και το λέρωσε..... εγκεφαλικό θα πάθει το κορκολάκι μου.... »

Και όσο αυτά τα σημαντικά ερωτήματα, απασχολούσαν το μυαλό των φίλων μας, ο αριθμός πάνω στην μικρή μπλε ταμπελίτσα στην άκρη του δρόμου, είχε γίνει μονοψήφιός, πράγμα που δήλωνε ότι κόντευαν να φτάσουν στον προορισμό τους και ότι πλησίαζαν όλο και πιο πολύ κοντά σου φίλους τους, κοντά σε αυτούς, που έβαλαν πάνω από όλα την φιλία θέτοντας τις ζωές τους σε κίνδυνο, ορισμένοι μάλιστα ίσως χάνοντας τες, μόνο και μόνο για να βρουν και να σώσουν τον φίλο τους. Αυτές οι σκέψεις κατέκλυζαν τώρα το μυαλό του aligator, που γινόντουσαν όλο και πιο δυνατές, όσο ο αριθμός στην μικρή μπλε ταμπέλα στην άκρη του δρόμου, πλησίαζε το μηδέν, μέχρι που, ένας εκκωφαντικός θόρυβός τις διέκοψε.

Το αυτοκίνητο απέκτησε μια τρελή ανεξέλεγκτη πορεία, πηγαίνοντας, μία αριστερά, μία δεξιά στον δρόμο, με τον aligator να κάνει υπερκορκοδείλιες προσπάθειες, αλλά να μην μπορεί να το συγκρατήσει, μέχρι που στο τέλος..... προσέκρουσε στις προστατευτικές μπάρες, που σαν καλο-ακονισμένα ξυράφια, άρχισαν να σχίζουν τις λαμαρίνες, λες και ήταν φτιαγμένες από βούτυρο...

Και ξαφνικά... η μέρα σκοτείνιασε και ο θόρυβος, από τις λαμαρίνες που τσαλακωνόταν και τις μπάρες που με βία ξεκολλούσαν από το έδαφος, καλύφθηκαν από σιωπή. Ο τρόμος των τελευταίων δευτερολέπτων, που η διάρκεια τους έκανε τα ρολόγια να μοιάζουν σταματημένα, αντικαταστάθηκε, από την απόλυτη ηρεμία και γαλήνη!

Και ο αριθμός μηδέν στη μικρή μπλε ταμπελίτσα στην άκρη του δρόμου, που βρίσκεται πλέον μπροστά ακριβώς από τον άμορφο πλέον όγκο από λαμαρίνες, δήλωνε το τέλος του προορισμού τους.... ενός προορισμού, που μόνο οι βαθυκόκκινοι λεκέδες πάνω στην μπλε και άσπρη μπογιά μπορούσαν να εξηγήσουν ποιος πραγματικά ήταν!

Μετά από λίγα λεπτά το σκοτάδι γέμισε με μπλε και κόκκινα χρώματα που εναλλάσσονταν, η σιωπή έδωσε την θέση της σε μακρόσυρτους ήχους από σειρήνες και ανήσυχα σούσουρα από τους ανθρώπους που είχαν μαζευτεί τριγύρω και τον «λεκέ» που «λέρωνε» το δρόμο, από την πρόσμιξη των λαδιών της μηχανής, της βενζίνης και του αίματος, ερχόντουσαν τώρα να ξεπλύνουν κάποιες σταγόνες από τα δάκρυα των περαστικών που αντίκριζαν το θλιβερό αυτό θέαμα.

Μέσα στην άμορφη μεταλλική μάζα, μπερδεμένοι μέσα σε ένα λευκό σεντόνι, με κόκκινα σχέδια, από τους αερόσακους που άνοιξαν την ώρα της σύγκρουσης, βρισκόντουσαν, o aligator21, η mirna και ο Mentoras, ακίνητοι και ήρεμοι σαν να κοιμόντουσαν ανίδεοι, για το τι είχε συμβεί, λες και το καινούργιο σαλόνι που πρόσφατα είχε βάλει στο αμάξι του aligator, ήταν τόσο άνετο και το απολάμβαναν τόσο, που δεν ήθελαν να σηκωθούν από εκεί.

Το κρύο απλώθηκε παντού, και το αίμα που πριν κυλούσε στις φλέβες ζεστό…τώρα έτρεχε στην άσφαλτο. Δίπλα του έτρεχαν, ένα μυρμήγκι, ένα σαλιγκάρι μία χελώνα και ένας λαγός κοιμόταν κάμποσα μέτρα παρακάτω.

Μέσα στην άμορφη μεταλλική μάζα, οι σοροί των τριών επιβατών, που με δυσκολία τους ξεχώριζες, παρέμεναν εκεί… ακίνητοι…άχρωμοι... ψυχροί. Θαρρείς και προσπαθούσαν να ταιριάξουν στον άψυχο σωρό από παλιοσίδερα. Στο πρόσωπο του συνοδηγού, τα μάτια του, είχαν παραμείνει ορθάνοιχτα, με την φρίκη αποτυπωμένη στις κόρες, τις κόρες που ήταν διεσταλμένες τόσο που λες και προσπαθούσαν να φύγουν από εκεί, λες και προσπαθούσαν να το σκάσουν και να γλυτώσουν από το προξενιό που τους είχε κανονίσει με το ζόρι, ο παλαιών αρχών πατέρας τους με τον μαμούχαλο γιό του πλούσιου εργοστασιάρχη φίλου του.

Και ΞΑΦΝΙΚΑ (!!!) …. κάτι κινείται…. ο οδηγός που τόσην ώρα ήταν εκεί ακούνητος και ψυχρός, ανοιγόκλεισε τα μάτια του… O aligator, παρά το τρομερό ατύχημα, ένιωσε ξαφνικά να το πλημμυρίζει μία ζωντάνια και μία ανεξήγητη ενέργεια , εν αντίθεση με τον mentora που εξακολουθούσε να παραμένει δίπλα του, στριμωγμένος μέσα στις στραπατσαρισμένες λαμαρίνες αμίλητος και ακούνητος. Ο aligator, παρ ότι ήταν και αυτός στριμωγμένος δεν ένιωθε καμία πίεση, μάλιστα, μπορούσε να κινηθεί πολύ άνετα, τόσο που ούτε πριν το ατύχημα δεν είχε νιώσει. Δεν τον ενοχλούσαν, ούτε οι λαμαρίνες, ούτε ο αερόσακος που ήταν ανοιγμένος μπροστά του, σαν ένα τεράστιο μπαλόνι, που ξεφούσκωνε σιγά ... σιγά, ούτε και η ζώνη, ακόμα και τα καινούργια παπούτσια που ήταν δύο νούμερα μικρότερα, αλλά τα φορούσε, γιατί του τα είχε κάνει δώρο η Mirna, πριν τρεις μέρες στα γενέθλια του, ούτε και αυτά τον στένευαν πια.

Αμέσως γύρισε πίσω και κοίταξε να δει αν η mirna είναι καλά... εκείνη ψυχομαχούσε, με το πρόσωπο της χλωμό, λες και τα χρώματα την είχαν απαρνηθεί. Ο aligator άπλωσε το χέρι να πιάσει το δικό της και με την αγωνία να έχει κυριεύσει το πρόσωπο του, την ρώτησε αν είναι καλά. Εκείνη αντιδρώντας σε αυτή του την κίνηση, μάζεψε όση δύναμη της είχε απομείνει του χαμογέλασε και μετά έμεινε εκεί... ακίνητη.

Ο aligator, μην μπορώντας να αποδεχτεί ότι αυτό ήταν το τέλος της, άρχισε να φωνάζει στην Mirna, να την σκουντάει, με τα δάκρυα να πέφτουν βροχή, σαν εκείνη που μόλις είχε αρχίσει να πέφτει τριγύρω... ξεπλένοντας την άσφαλτο και σβήνοντας τα σημάδια που μαρτυρούσαν το τι συνέβηκε εδώ.

Και ενώ όλα αυτά συμβαίνανε στο τόπο του ατυχήματος, λίγα χιλιόμετρα, από το αεροδρόμιο, την ίδια ακριβώς στιγμή, αρκετά χιλιόμετρα πιο μακριά και πιο βαθιά….. Ο aetonail…. με την γλώσσα να έχει αγκαλιασμένο τον Nidis… και με την serxanoula να προσπαθεί να τον εμποδίσει, να τη βάλει στο στόμα του, κρατώντας του με τα δυο της χέρια, όσο πιο σφιχτά μπορούσε την γλώσσα και τραβώντας την με δύναμη προς τα έξω. Με τον aetonail, να σφαδάζει από τον πόνο και νιώθοντας την γλώσσα του να παραλύει από το μούδιασμα του πόνου, αλλά παράλληλα μη θέλοντας να αφήσει την λεία του… αποφάσισε να κάνει μια τελευταία προσπάθεια, βάζοντας όση δύναμη του είχε απομείνει, για να ξαναπάρει πίσω, αυτό που του ανήκει και που για αδιανόητους, γι αυτόν, λόγους, η serxanoula το διεκδικούσε και εκείνη με το ίδιο πάθος. Και ο Nidis με τα δέκα χιλιάδες μάτια του να έχουν πεταχτεί έξω από την πίεση, στην άκρη αυτής.

Η serxanoula κρατούσε και τραβούσε με τα δυο της χέρια την γλώσσα του aetonail… έχοντας τοποθετήσει τα πόδια της μπροστά για να κρατάει κόντρα. Αλλά με το που χαλάρωσε λίγο ο aetonail, έτσι ώστε να μαζέψει όλη όση δύναμη του απέμεινε, για να κάνει την τελευταία του προσπάθεια, η serxanoula, νόμιζε, ότι τα κατάφερε και πως ο aetonail κουράστηκε με αποτέλεσμα αυτής της λάθος εκτίμησης, να χαλαρώσει και εκείνη έτσι ώστε, με το που ο aetonail κατέβαλλε την τελευταία του προσπάθεια, η γλώσσα να γλιστρήσει από τα χέρια της και να φύγει με τόση δύναμη προς το στόμα του , που είχε σαν συνέπεια να μην σταματήσει στην στοματική κοιλότητα, αλλά να προχωρήσει μέσα στον οισοφάγο και να φτάσει μέχρι το στομάχι μαζί με τον Nidis.

Ο aetonail, άρχισε να πνίγεται και να χτυπιέται… και από πράσινος, να παίρνει ένα μπλαβί χρώμα, τα μάτια του να έχουν πεταχτεί έξω, λες και θέλανε να δημιουργήσουν χώρο, για να περάσει καθαρός αέρας και με το στόμα ορθάνοιχτο, προσπαθώντας επίμονα, αλλά ματαία να αναπνεύσει, μέχρι που στο τέλος η ένταση έφυγε και η αγωνία που ήταν σχηματισμένη στο πρόσωπο του αντικαταστάθηκε από μία γαλήνη και ηρεμία. H serxanoula, μην μπορώντας να πιστέψει τι έγινε και κυρίως μην μπορώντας να αποδεχτεί ότι o Nidis και o aetonail πέθαναν από δικό της και μόνο λάθος, αφού αυτή έκανε το μαγικό που μεταμόρφωσε τον aetonail σε βάτραχο, αποφάσισε να επιστρέψει πίσω εκεί όπου ζούσε τον τελευταίο καιρό, και να ξεχάσει όλα όσα έγιναν εδώ, σαν να μην συνέβησαν ποτέ.

Παράλληλα ο Egw επιστρέφει πίσω εκεί που όπου είχε αφήσει τον Πλάτων και την fofoka, αλλά δεν βρήκε κανέναν. Το φωτεινό, προστατευμένο από την ευχή σημείο, ήταν άδειο και γύρω από αυτό, είχε απλωθεί το σκοτάδι και μια παγωνιά, λες και ο ήλιος είχε θυμώσει με την συγκεκριμένη περιοχή και δεν την είχε επισκεφτεί για αιώνες ολόκληρους. Ο Egw τρομοκρατημένος, έφυγε γρήγορα, σχεδόν διακτινίστηκε, μεταφέροντας μαζί του και ότι περιείχε ο γύρω χώρος, φανερό ή κρυφό. Πήγε εκεί όπου ήταν κρυμμένοι από την martina, ο stay_close, o Nickred και o Freeman…. και άρχισε να ψάλει ευχές, επικαλώντας την βοήθεια του θεού, τόσο δυνατά, όπου καμία σκιά ή κατάρα, δεν μπορούσε να εμποδίσει το άκουσμα αυτών.

Οι επικλήσεις του Egw, πλημμύρησαν τα πάντα και ακούστηκαν πολύ μακριά, τόσο, που τις άκουσαν ο soraver , ο Cj και η xouanita, με αποτέλεσμα, να επιταχύνουν το βήμα τους και να φτάσουν εκεί, όπως φτάνουν οι εικόνες στα μάτια, με το που ανοίξουν τα βλέφαρα. Η xouanita με μιας συνόδευσε τον Egw στις ευχές και η φωνή τους αντιλαλούσε σε ολόκληρο το σύμπαν.

Οι φωνές ακούγονταν πολύ δυνατά και καθαρά, εκεί όπου η martina και η fofoka είχαν κρύψει τους υπόλοιπους, με αποτέλεσμα ο Πλάτων o Nickred και ο Freeman, να νιώσουν μία τεράστια αναστάτωση και μία βαθειά επιθυμία, να απαντήσουν σε αυτό το κάλεσμα, παρά τις προσπάθειες της martinas και της fofokas, να τους εμποδίσουν, που έδειχναν εμφανώς αιφνιδιασμένες από την όλη κατάσταση. Ο stay_close, πάλι δεν έδειχνε, να επηρεάζεται καθόλου από το όλο σκηνικό, μιας και απολάμβανε το γεύμα του, πάνω σε ένα παχουλό παραλυμένο αρουραίο, που του είχε προσφέρει η martina στην προσπάθεια της να τον δελεάσει.

Ο Πλάτων , ο Nickred και ο Freeman όμως συνεπαρμένοι και γοητευμένοι, από τις ψαλμωδίες που είχαν πλημμυρίσει τον χώρο, άρχισαν και αυτοί να ψέλνουν συνοδεύοντας τον Egw και την xouanita. Και τότε οι φωνές τους, σαν καλοακονισμένα μαχαίρια, άρχιζαν να χαράζουν την σκιά που τους κάλυπτε όπως μια τέντα από αντίσκηνο που εμποδίζει τον παγωμένο αέρα να εισβάλλει στο εσωτερικό της και από τις χαραμάδες, που σχηματίζονταν έμπαινε το φως ζεστό και ελπιδοφόρο κάνοντας τον φόβο να παραδώσει την θέση του στην ηρεμία και γαλήνη . Οι αχτίνες του φωτός που συνάντησαν την Martina την fofoka και τον stay_close, τους έκαναν να εξαφανιστούν με μιας, αφήνοντας στην θέση τους, ένα σωρό από κάτι σαν στάχτη, η οποία σκόρπισε τριγύρω, όπως σκορπίζεται και η άμμος στην έρημο σε αμμοθύελλα.

Ο Πλάτων, ο Nickred, ο Freeman, ο soraver και ο Cj μόλις αντίκρισαν ο ένας τον άλλον αγκαλιάστηκαν και άρχισαν να χοροπηδάνε και να γελάνε σαν μωρά παιδιά, κάνοντας κύκλους και με δάκρυα χαράς να τρέχουν πάνω στα μάγουλα τους έτσι, λες και ανταγωνιζόταν το ένα το άλλο, για το πιο θα φτάσει πιο γρήγορα στο έδαφος.

Όταν οι χαρές σταμάτησαν γύρισαν προς τον Egw και την Xouanita και τους ρώτησαν, για το που είναι ο stay_close, αφού πριν από λίγο ήταν εκεί μαζί τους, μιας που μόλις το φως πρωτομπήκε, τους είχε τυφλώσει στην και δεν κατάφεραν να δουν τι ακριβώς απέγινε ο Stay_close. Και αφού ο Egw τους εξήγησε πως όλα ήταν θέμα επιλογής και συγκεκριμένα, πως ήταν επιλογή του stay_close, το να μην είναι μαζί τους εκείνη την στιγμή, τον ρώτησαν για το που είναι ο aetonail και o Nidis. Ο Egw τους χαμογέλασε κοιτώντας ταυτόχρονα και την xouanita και τους είπε, πως αυτοί έχουν φτάσει ήδη στον προορισμό τους και πως πολύ σύντομα, θα τους συναντήσουν. Τα παιδιά μετά ρώτησαν για την Rozanna και την Piggy, γιατί ούτε αυτές ήταν εκεί κοντά τους…. και ο Egw τους εξήγησε, πως και οι δύο κοπελιές είναι πολύ καλά και πως εκεί που βρίσκονται είναι ευτυχισμένες και να μην ανησυχούν γι αυτές και πως κάποια στιγμή στο μέλλον, σίγουρα θα τις ξανασυναντήσουν.

Πράγματι η Piggy και η Rozanna ήταν τόσο χαρούμενες που η μία βρήκαν την άλλη, λες και δεν συνέβηκε τίποτε και ποτέ. Θαρρείς και ο alligator δεν εξαφανίστηκε ποτέ από το χωριό, πως το αεροπλάνο ποτέ δεν έπεσε, πως ο soraver και ο Cj δεν πνίγηκαν πριν από λίγο δίπλα τους και με τον material_defender, να αντικαθιστά ισάξια τον stay, θαρρείς και ποτέ δεν διαλύθηκε η παρέα τους, απλά συνέχιζαν να μιλάνε και να χαζοχαίρονται ευτυχισμένες και γαλήνιες, λες και περίμεναν τους άλλους να έρθουν από στιγμή σε στιγμή, όπως περιμένει η γυναίκα τον άντρας της το μεσημέρι, να επιστρέψει στο σπίτι από την δουλειά… όπως περιμένει η μάνα το παιδί απ’ το σχολείο, όπως συνήθως περίμεναν και αυτές τα παιδιά, τα απογεύματα στην πλατεία, μέχρι να μαζευτούν για να τα πούνε.

Ο Egw και η xouanita αφού εξήγησαν αρκετά πράγματα στα παιδιά από όσα συνέβησαν τους είπαν πως έφτασε η ώρα και πως θα πρέπει τώρα όλοι να πέσουν για ύπνο να ξεκουραστούν, γιατί του περίμενε μια πολύ δύσκολη μέρα, και έπρεπε να όλοι να μαζέψουν δυνάμεις για να τα καταφέρουν. Και έτσι ξάπλωσαν όλοι, με το Egw και την xouanita, να τους διηγούνται διάφορες ιστορίες, μέχρι να κλείσει και το τελευταίο βλέφαρο και η ένταση των ημερών, να δώσει την θέση της στην γαλήνη των ονείρων, πρώτα ο Nickred, μετά ο soraver, ύστερα ο Πλάτων, ο Cj-dimitris και τελευταίος ο Freeman.

Η ώρα 6:15 το πρωί και τα βλέφαρα του Freeman άνοιξαν. Εκείνος νιώθοντας έναν ελαφρύ πονοκέφαλο σαν και αυτόν που νιώθει κάποιος που έχει κοιμηθεί πάρα πολλές ώρες, προσπάθησε να κινηθεί αλλά για έναν περίεργο λόγο δεν μπορούσε και ένιωθε ένα περίεργο μούδιασμα σε όλο του το σώμα. Τα μόνα που υπάκουαν στις «επιθυμίες» του ήταν τα μάτια του . Τα οποία άρχιζαν να περιεργάζονται τον χώρο, μέσα στον οποίο έβλεπε, πάνω ψηλά ένα λευκό ταβάνι, ακριβώς στα αριστερά του ένα κάθετο ασημένιο σωλήνα, όπου στην κορυφή του είχε κάτι σαν κρεμάστρες, που από την μία κρεμόταν ένα πλαστικό μπουκάλι, όπου με ένα σωληνάκι που έφευγε από την άλλη άκρη, κατέληγε κάπου πάνω σε αυτόν. Ακριβώς πάνω από το κεφάλι του, βρισκόταν ένα τεράστιο άσπρο μεταλλικό κουτί, το οποίο είχε πάνω του κάτι κουμπιά, ορισμένα μάλιστα είχαν για προέκταση μία μικρή μεταλλική αλυσίδα, είχε άλλες δυο μεγαλύτερες, πάλι μεταλλικές, προεξοχές, που έμοιαζαν με κάτι σαν βαλβίδες. Ακόμα περιείχε ένα μακρόστενο φως, που εκείνη την ώρα ήταν αναμμένο. Καθώς ο Freeman προσπαθούσε να καταλάβει που βρισκότανε, μιας και ο όλος χώρος έμοιαζε με δωμάτιο νοσοκομείου, αλλά αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσε να στέκει, αφού η τελευταία φορά που θυμάται, ουδεμία σχέση δεν είχε με κάτι τέτοιο και σε καμία περίπτωση δεν υπήρχαν τοίχοι εκεί όπου έπεσαν να κοιμηθούν την τελευταία φορά, ακούει μια γνωστή φωνή που έλεγε.... «Γιατρέ....γιατρέ συνήλθε.... συνήλθε....γρήγορα εδώ...» και αμέσως μετά εμφανίστηκε μπροστά του το πρόσωπο της xouanitas, με μια άσπρη ρόμπα και λευκό καπελάκι, να του χαμογελά....

Freeman: fxoufxanfifta....? (είπε, προσπαθώντας ταυτόχρονα να σηκωθεί, αλλά η λέξη δεν είχε νόημα, μιας και οι γάζες που «έντυναν» το κεφάλι του, καθώς και οι μώλωπες, που είχε στα χείλια αλλά και μερικά από τα μπροστινά του δόντια που έλειπαν, το δυσκόλευαν πολύ στο να αρθρώσει λέξη )

xouanita: (χαμογελώντας του) Μη...μη κουράζεστε σας παρακαλώ, ηρεμήστε, χρειάζεστε ξεκούραση... όλα θα πάνε καλά....

Freeman: οι άγχλλοι... φπου χείνχε οι άγχλλοι (προσπαθώντας να την ρωτήσει που είναι τα παιδιά )

xouanita: Δεν σα καταλαβαίνω, σας παρακαλώ ηρεμήστε, τώρα θα έρθει ο γιατρός

Freeman: οι άγχχλλοι... τα φπαισψδιά?

xouanita: Οι άλλοι? Αααα εννοείτε τα υπόλοιπα άτομα, που διασώθηκαν από το ατύχημα?

Freeman: τα μάτια του άνοιξα διάπλατα και κούνησε το κεφάλι, όσο μπορούσε...καταφατικά


xouanita: (Χαμογέλασε ξανά και παίρνοντας στα χέρια της ένα μαύρο ντοσιέ, του απάντησε ) Δύο είναι εδώ, ο κύριος aetonail και ο κύριος mentoras... ώχ συγνώμη, ο κύριος mentoras, ήρθε πριν από λίγο από αυτοκινητιστικό, μαζί με μια άλλη κοπελίτσα, που και οι δύο αν και φέρουν βαριά τραύματα, είναι εκτός κινδύνου, δυστυχώς ο οδηγός δεν τα κατάφερε. Τέλος πάντων, στον διπλανό θάλαμο, από το ατύχημα της προηγούμενη παρασκευής μας έχουν φέρει τον κύριο Nidis, τον κύριο nickred, τον κύριο soraver και τον κύριο Cj-dimitris, οι οποίοι συνήλθαν οι δύο πρώτοι χθες και οι υπόλοιποι πριν από λίγο, εσείς μόνο είχατε απομείνει να συνέλθετε.

Εκείνη την στιγμή στο οπτικό πεδίο του Freeman εμφανίζεται ένας κυριούλης, που φορούσε και αυτός μια άσπρη ποδιά, και στο λαιμό του κρέμονταν ένα ζευγάρι ακουστικά ενώ στην τσέπη του προεξείχαν δυο τρεις στυλό.

Egw: (χαμογελαστά ) βρε καλά ξυπνητούρια, για να δούμε πως είμαστε ...(και κρατώντας στο χέρι ένα φακό, ελέγχει τις κόρες των ματιών του Freeman, Μία την αριστερή και μία την δεξιά...) θαυμάσια.... όλα είναι μια χαρά. Πάντως να ξέρετε πως ήσασταν όλοι πολύ τυχεροί, που γλυτώσατε... σίγουρα πρέπει να είχατε Άγιο! (και του κλείνει το μάτι )

Τότε με μιας τα μάτια του Freeman βούρκωσαν και ένα δάκρυ χαράς κύλησε αργά στο μάγουλο του και η σκέψη του έτρεξε πίσω στο χωριό... στο καφενείο, όπου τώρα, εκεί έξω στην αυλή στεκόταν σε μια γωνιά ο Πλάτων, που αν και καταταλαιπωρημένος, με πολλά ραγίσματα στο σώμα του ήταν εκεί ... και τους περιμένει σιωπηλά και υπομονετικά, όπως πάντα ήξερε να κάνει.


ΤΕΛΟΣ

[Xouanita]

ΤΕΛΕΙΟ!!!

[Aetonail]

Καταρχήν ... για όλο το σενάριο και ειδικά για το τελευταίο επεισόδιο, αριστούργημα

Καταδεύτερον ... που τελείωσε

[SeRxaNiTsa]

Eίμαι κακούργα γυναίκα...

[kako_paidi®]

den ftais esy mwre... pou aytoi pesane mesa stin trypa kai se ksevolepsane!

Oso gia to magiko...kaneis den einai teleios.... ti arouraios...ti vatraxos!

P.s.: Eyxaristw polu paidia gia ta kala sas logia, xairomai pou sas arese... !

[Freeman]

ante ante na arxizoume kanena allo siga siga e leonida?

[fofoka]

giati teleiose???
teleio!!!!!

[kako_paidi®]

@Freeman:Exeis etoimasei to episodeio pou xreiazetai?

[Freeman]

Πολύ ωραίο επεισόδιο Συγκινήθηκα ρε

no more comment...