Σκέψεις που έκανα περπατώντας...

[ΠΛΑΤΩΝ]

Εδώ και μερικές εβδομάδες διαβάζουμε στις εφημερίδες και βλέπουμε στις τηλεοράσεις ρεπορτάζ περί μαζικών ακυρώσεων ταξιδιών από το εξωτερικό προς την Ελλάδα. Το γεγονός είναι πραγματικό και προσωπικά το καταλαβαίνω απόλυτα.
Κι εγώ αν ήταν να ταξιδέψω π.χ. στο Παρίσι και μάθαινα ότι γίνονται διαδηλώσεις με νεκρούς, ότι η κατάσταση είναι έκρυθμη, η κοινωνία βράζει και συν τοις άλλοις υπάρχει και μία ομάδα διαδηλωτών που δεν αφήνει τους τουρίστες να περιηγηθούν, τότε σαφώς θα ακύρωνα το ταξίδι μου και θα πήγαινα κάπου αλλού. Αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό.


Προχθές είχανε απεργία τα μέσα μεταφοράς και είπα να το κόψω ''ποδαράτο'' (μια απόσταση περίπου 5 χλμ). Είχε μια υπέροχη δροσούλα και το κατευχαριστήθηκα. Μπροστά από την προτομή της Μελίνας Μερκούρη, στην αρχή της Διονυσίου Αεροπαγίτου, ήταν παρκαρισμένα κάποια τουριστικά λεωφορεία και απ' έξω ήταν ένα σωρό τουρίστες. Σκέφτηκα ότι αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να αγαπάνε πραγματικά την Ελλάδα.
Για σκεφτείτε το λίγο: Αυτοί οι άνθρωποι αψήφησαν όλες τις αρνητικές ειδήσεις και προειδοποιήσεις, τους θανάτους, τα επεισόδια, την ταλαιπωρία, το κλείσιμο των λιμανιών, την εξαιρετικά εύφλεκτη κοινωνική κατάσταση και την υπερβολική ακρίβεια, μόνο και μόνο για να έρθουν στην Ελλάδα! Μπορούσαν σαφώς να ακυρώσουν το ταξίδι τους και να πάνε κάπου αλλού. Μπορούσαν κάλλιστα να πάνε στην Ισπανία, την Ιταλία, την Τουρκία κ.λπ. με σαφώς λιγότερα χρήματα και θα περνάγανε το ίδιο καλά -ή και καλύτερα.
Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, πρέπει να το είχανε μεράκι να έρθουν στην Ελλάδα. Το θέλανε πραγματικά και στην πράξη αποδεικνύεται ότι τίποτα δεν τους εμπόδισε να έρθουν.

Αυτούς τους πραγματικούς φίλους της χώρας μας, αυτούς από τους οποίους υποτίθεται ότι περιμένουμε να αφήσουν τον οβολό τους και να τονώσουν κάπως την οικονομία μας, πώς τους υποδεχόμαστε;
Εμποδίζουμε τα κρουαζιερόπλοια να πιάνουν λιμάνι ταλαιπωρώντας τους τουρίστες (λες κι αυτοί φταίνε για το χάλι μας), οι οποίοι προφανώς γυρίζοντας στην πατρίδα τους θα αποτρέψουν τους άλλους να έρθουν. Και το κράτος κάθεται και παρακολουθεί αμέτοχο σαν να μην το νοιάζει.
Τα μουσεία μας είναι κατά κανόνα εγκατελειμμένα και σε άθλια κατάσταση, χωρίς προσωπικό, χωρίς συντήρηση, χωρίς καν έναν σωστό και ελκυστικό τρόπο παρουσίασης των εκθεμάτων, τα πάντα βρίσκονται σε μία κατάσταση πλήρους απαξίωσης από το ίδιο το ελληνικό κράτος που μοιάζει να μην ενδιαφέρεται καθόλου για την πολιτιστική κληρονομιά μας.


Βλέπω κάθε χρόνο τις διαφημίσεις του ΕΟΤ και βγάζω σπυράκια. Ήλιος, καλοκαίρι, θάλασσα, γκόμενες και clubs. Αυτό το ίδιο παρωχημένο προϊόν διαφημίζουμε εδώ και δεκαετίες. Και μετά παραπονιόμαστε γιατί μας έρχονται τουρίστες του ενός σακιδίου και με τα πάντα προπληρωμένα. Ή γιατί έρχονται κάτι τύποι σαν αυτούς που τριγυρνάνε σε κατάσταση μέθης στα Μάλια, στο Λαγανά και στο Φαληράκι. Μα... με τι διαφήμιση που κάνουμε αυτούς ελκύουμε! Δεν έχουμε στοχοποιημένη τουριστική πολιτική. Ας αποφάσισουμε επιτέλους τι θέλουμε. Θέλουμε 15.000.000 τουρίστες του ενός σακιδίου, και να λέμε ότι ήρθαν τόσα εκατομμύρια φέτος, ή μήπως θέλουμε λιγότερους αλλά μεγαλύτερης οικονομικής επιφάνειας;
Βασικά, δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Κι επειδή δεν κάνουμε απολύτως τίποτα για να τραβήξουμε άλλου είδους τουρίστες (βλέπε ανάπτυξη εναλλακτικών μορφών τουρισμού) τελικά ελκύουμε τους φτωχοτουρίστες και κάποιους ρομαντικούς θαυμαστές της κλασικής εποχής, οι οποίοι φαντάζομαι ότι ούτε που θα ξαναπατήσουν στη χώρα μας όταν δούνε σε τι κατάσταση βρίσκονται τα μνημεία μας και τα μουσεία μας (κατά τ' άλλα, αν κανένας Αμερικάνος σκηνοθέτης υπονοήσει ότι ο Αχιλλέας ή ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν... ''τοιούτοι'', αμέσως ξεσηκωνόμαστε που θίξανε τον ανδρισμό μας!).


Η χώρα μας θα μπορούσε εύκολα να είχε τουρισμό ολόκληρο το χρόνο. Όταν όλη η υπόλοιπη Ευρώπη βυθιζόταν στα χιόνια και την κακοκαιρία εμείς είχαμε 20 βαθμούς Κελσίου. Δεν κάνουμε όμως τίποτα για να δείξουμε ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνο νησιά και θάλασσα. Έχουμε υπέροχα μέρη και θα μπορούσαμε κάλλιστα να ''μοιράζουμε'' τους τουρίστες σ' όλη τη χώρα και καθόλη τη διάρκεια του έτους (με πολλαπλά οφέλη για το περιβάλλον και για την οικονομία).
Θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε μορφές τουρισμού (π.χ. Πολιτιστικός τουρισμός, θρησκευτικός, κ.λπ.) στα οποία πολύ δύσκολα θα μπορούσε να μας ανταγωνιστεί άλλη χώρα ή άλλες μορφές (π.χ. συνεδριακός, αθλητικός κ.λπ.) που θα έλκυε κόσμο άλλου επιπέδου. Εμείς, όμως, επιμένουμε στα ίδια και τα ίδια.


Την προηγούμενη εβδομάδα διάβασα ότι θα καταργήσουν το τουριστικό λεωφορείο που έκανε βόλτα τους τουρίστες στην Αθήνα, λόγω χαμηλής προσέλευσης. Εφαρμόζουμε, δηλαδή, την τακτική ''πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι''. Αντί να κάνουμε τη διαδρομή πιο ελκυστική και να βρούμε τρόπους να την προωθήσουμε, αποφασίσαμε την εύκολη λύση: να καταργήσουμε το λεωφορείο!!! Φαίνεται δεν έχουμε χρόνο να σκεφτούμε ή δεν θέλουμε να σκεφτούμε. Γιατί όπως και να το κάνουμε αυτό το λεωφορείο, που παίρνει τους τουρίστες από τη Διονυσίου Αεροπαγίτου, τους περνάει από το Σύνταγμα και μετά από την Ομόνοια (προφανώς για να δούνε από που μπορούνε ν' αγοράσουνε ναρκωτικά!), θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει μια πιο ωραία διαδρομή (π.χ. παραλιακά Φλοίσβος-Γλυφάδα-Βάρκιζα-Σούνιο) που είναι πραγματικά υπέροχη και που οι ξένοι την αγνοούνε (πλην αυτών που πάνε στο Σούνιο και που σίγουρα μένουν έκπληκτοι από τη διαδρομή).

Όλα αυτά σκεφτόμουνα μέχρι που έφτασα στη Σταδίου. Έξω από τη Marfin εκατοντάδες λουλούδια, στεφάνια, κεριά και μηνύματα, σου θυμίζουν μία τραγική πραγματικότητα που δεν θέλεις να θυμάσαι αλλά τη ζεις σχεδόν καθημερινά. Έχει περάσει ένας μήνας από το τραγικό συμβάν. Και συνέβη μόλις 50 μέτρα από τη δουλειά μου. Άραγε τι να σκέφτονται οι ξένοι που περνάνε από κει; Θυμήθηκα μία παρόμοια περίπτωση την πρώτη φορά που πέρασα έξω από το Palais de Justice στις Βρυξέλλες. Στην είσοδο υπήρχαν ακόμη φωτογραφίες των μικρών κοριτσιών που στραγγαλίστηκαν στα χέρια των παιδεραστών. Εκατοντάδες λουλούδια και κεριά στόλιζαν την είσοδο. Και έβλεπες αυτά τα χαμογελαστά πρόσωπα στο αθώο βλέμμα των -νεκρών πια- παιδιών, μια εικόνα εντελώς αντίθετη σε σχέση με τον ζοφερό και σκοτεινό κόσμο που ζούμε. Κι αυτό σε κάνει να αναρωτιέσαι: σε τι κόσμο φέρνουμε τα παιδιά μας;
Σε 5 λεπτά ήμουν στο γραφείο μου. Άνοιξα τον υπολογιστή μου και έσβησα τις σκέψεις μου...