Η ομίχλη

[ΠΛΑΤΩΝ]

Η ΟΜΙΧΛΗ
Επιστημονικής φαντασίας
Σκηνοθεσία: Frank Darabont
Ερμηνεία: Thomas Jane, Marcia Gay Harden, Laurie Holden, Andre Braugher
Διάρκεια: 125’

Η «Ομίχλη» έχει τη γοητεία των b movies του χθες και τη ζοφερή αίσθηση μιας μηδενιστικής αλληγορίας για το σήμερα.
Ο Frank Darabont («Πράσινο μίλι», «Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ») διατρέχει με σκηνοθετική βιρτουζιτέ και, κυρίως, χωρίς αμετροέπεια την κινηματογραφική επιστημονική φαντασία σχεδόν σ' όλο το φάσμα της.


Το σενάριό του βασίζεται σε μια ιστορία του Στίβεν Κινγκ γύρω από την απορρύθμιση και τη διάλυση μιας μικρής κοινότητας τρομοκρατημένων ανθρώπων.
Ο Darabont αρέσκεται σε ένα παιχνίδι πολλαπλών αντιθέσεων με κυρίαρχη αυτή του λευκού με το μαύρο. Παράλληλα, επιδεικνύει αξιέπαινο θάρρος στο να χειρίζεται ένα ιδιαιτέρως σκοτεινό υλικό. Βουτώντας τη νουβέλα του Κινγκ σε έναν ατέρμονο κυνισμό και μια σκληρότητα που δεν βρίσκονταν εξαρχής στις σελίδες, ο Ντάραμποντ απομακρύνει την ταινία από τα ρηχά νερά του mainstream τρόμου για να τη μετατρέψει σε μια αργή καταβύθιση στην απελπισία.

Ολα αρχίζουν ένα πρωινό κάπου στην αμερικανική ενδοχώρα μετά μια φοβερή νύχτα, κατά την οποία μια βιβλική καταιγίδα προκάλεσε σοβαρές καταστροφές.
Πάνω απ' τα συντρίμμια, ένας λευκός (ο κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας) και ένας μαύρος ξεχνούν την μεταξύ τους έριδα για ιδιοκτησιακές διαφορές και δίνουν τα χέρια. Στη συνέχεια κατευθύνονται στο γειτονικό χωριό έχοντας μαζί τους τον μικρό γιο του ενός.
Η φύση δείχνει ήρεμη μετά την καταιγίδα και το πυκνό πέπλο ομίχλης που κατεβαίνει από τα γύρω βουνά, δεν φαίνεται απειλητικό.


Οι δυο άνδρες μπαίνουν στο χωριό και αποκλείονται σε ένα σούπερ μάρκετ μαζί με δεκάδες πελάτες: η ομίχλη, η οποία έχει ήδη σκεπάσει τα πάντα, είναι σαν ένας άγνωστος βυθός που κατοικείται από τερατώδη πλάσματα. Αλιεν, σαν αυτά που μας έχει συνηθίσει η φιλμογραφία του τρόμου, τεράστιες μύγες και δράκους που μοιάζουν με προϊστορικές φτερωτές σαύρες. Ενας αλλόκοτος κόσμος που επεκτείνεται με ταχύτατο ρυθμό πολιορκεί τον παράδεισο του καταναλωτισμού.


Η δραματουργία είναι αριστοτεχνική. Στην αρχή η εξωτερική φυσική απειλή λειτουργεί συνεκτικά. Στη συνέχεια, στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας που εκτυλίσσεται εντός του σούπερ μάρκετ, τα κλισέ του τρόμου χρησιμοποιούνται με σύνεση και η «Ομίχλη» μετατοπίζεται κλιμακωτά στο πεδίο μιας κοινωνικής αλληγορίας.


Εδώ, δεσπόζουσα είναι η αντίθεση ανάμεσα στο σκοταδισμό (το μεταφυσικό παραλήρημα μιας θεοσεβούμενης γυναίκας που προκαλεί υστερία και αδελφοκτόνο φανατισμό μεταξύ των πολιορκημένων) και τη λογική.


Η ιστορία τελειώνει το επόμενο πρωινό με την έξοδο των λογικών από τον παράδεισο της κατανάλωσης, τους οποίους όμως περιμένει μια τραγωδία στο σοκαριστικό επίλογο της «Ομίχλης».

Εξαιρώντας κάποιες ηχηρές σχηματικότητες, η «Ομίχλη» αιφνιδιάζει ευχάριστα όταν πλάθει μία άκρως ανησυχητική μικρογραφία της μοντέρνας Αμερικής ή χρησιμοποιεί το στοιχείο του υπερφυσικού ως καταλύτη για να αναζητήσει τον πραγματικό φόβο στην πιο κτηνώδη πτυχή της ανθρώπινης φύσης. Εξορκίζοντας κάθε εμπιστοσύνη στην ικανότητα της ανθρωπότητας να πράττει το καλό, ο Darabont παίρνει εξαιρετικό ρίσκο όταν κορυφώνει τα πάντα σε ένα αξέχαστο τελευταίο ημίωρο, πρωτόγνωρης απελπισίας για αμερικανική στουντιακή δημιουργία. Είναι ένα φινάλε προορισμένο να σοκάρει περισσότερο από κάθε τρομολάγνο εφέ στον κόσμο.


Βαθμολογία: 3,5 (με άριστα το 5)

[pastoula]

την ειδα! μετρια ταινια με τελειως ακυρο τελος! στο σινεμα οι μισοι γελουσαν στην τελευταια σκηνη και οι μισοι ειχαν λιωσει στο γελιο! εγω απλα ειχα μεινει και τους κοιταζα!

[Xouanita]

καποιος το κατέβασε αλλά... έφευγα.
Απ το τρέιλερ καλό φαινόταν πάντως. Μέτριο λες?