Η μικρή Οδύσσεια

[ΠΛΑΤΩΝ]

Καλοκαίρι 1990. Μόλις είχα απολυθεί από φαντάρος και σκεφτόμουνα να βρω καμιά δουλειά ώστε να μην επιβαρύνω τους γονείς μου δεδομένου ότι ήμουν φοιτητής. Εκτός των άλλων ήθελα να ήμουν και οικονομικά ανεξάρτητος. Να μπορώ να ξοδεύω όσα θέλω όπου θέλω και όταν το θέλω χωρίς τον ασφυκτικό περιορισμό του χαρτζιλικιού.
Έτσι, έπιασα δουλειά σε μία εταιρεία στατιστικών ερευνών. Ήταν μια δουλειά που με βόλευε καθώς δεν πούλαγα ούτε διαφήμιζα κάτι, είχε ελεύθερο ωράριο και προπαντός πολύ καλά λεφτά. Επιπλέον είχε και ταξίδια στην επαρχία τα οποία ήταν ιδιαιτέρως προσοδοφόρα και άλλαζες και περιβάλλον...

Το πρώτο μου ταξίδι για μία πανελλαδική έρευνα ήταν στις πόλεις Καλαμάτα-Αγρίνιο-Γιάννενα. Η εταιρία είχε βγάλει αεροπορικά εισιτήρια από Αθήνα για Καλαμάτα κάπου στις 19:30 κι εγώ -πάντα στην ώρα μου- ήμουν μιάμιση ώρα νωρίτερα στο αεροδρόμιο του Ελληνικού περιμένοντας την ώρα για να φύγω.
Κατά τις 19:20 ακούστηκε μία ανακοίνωση από τα μεγάφωνα:
- Η Ολυμπιακή Αεροπορία σας ανακοινώνει ότι λόγω ισχυρών πλαγίων ανέμων που πνέουν στο αεροδρόμιο της Καλαμάτας η πτήση θα καθυστερήσει. Νεότερα σε 30 λεπτά.
Μάλιστα. εν βαριέσαι. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που καθυστερεί μια πτήση. Έκατσα, το λοιπόν, στη θέση μου και περίμενα καρτερικά την επόμενη ανακοίνωση που εύχομαι να ήταν αυτή της αναχώρησης.


Μετά από μισή ώρα η ίδια γυναικεία φωνή από τα μεγάφωνα μας ενημέρωσε ότι οι ισχυροί άνεμοι εξακολουθούν να πνέουν στην Καλαμάτα και κατά συνέπεια θα περιμένουμε μέχρι να κοπάσουν. Σκεφτόμουνα ότι δεν αλλάξανε και πολλά πράγματα από την εποχή του Τρωικού Πολέμου μέχρι σήμερα, αν και μεσολαβήσανε 3.500 χρόνια. Τότε δεν μπορούσαν να φύγουν τα καράβια από την Αυλίδα επειδή δεν φύσαγε. Τώρα δεν μπορούν να φύγουν τα αεροπλάνα επειδή... παραφύσαγε.
Το θέμα είναι ότι τότε θυσιάσανε την Ιφιγένεια για να φυσήξει ενώ εγώ δεν ήξερα τι θα χρειαζόταν να θυσιάσω για να μπορέσω να κάνω τη δουλειά μου.

Τα επόμενα μισάωρα περάσανε με τις ίδιες ανακοινώσεις περί ισχυρών πλαγίων ανέμων και άρχισαν να με ζώνουνε τα φίδια. Έπρεπε οπωσδήποτε να είμαι στην Καλαμάτα την άλλη μέρα το πρωί αλλιώς δεν θα προλάβαινα να ολοκληρώσω την έρευνα μέσα στο χρονοδιάγραμμα. Άρχισα να ψάχνω εναλλακτικές λύσεις. Πήρα τηλέφωνο τον ΟΣΕ να ρωτήσω πότε φεύγει από το Σταθμό Λαρίσης (ο οποίος είναι στην Αθήνα και όχι στη Λάρισα) το τελευταίο τρένο για Καλαμάτα. Έφευγε σε 20 λεπτά και δεν το προλάβαινα με τίποτα. Με λίγη τύχη όμως, και με ένα γρήγορο ταξί, μπορεί να προλάβαινα το τρένο σε άλλο σταθμό.


Ευτυχώς, η τελική ανακοίνωση περί ματαίωσης της πτήσης ήρθε γρήγορα οπότε αποφάσισα να κυνηγήσω το τρένο. Άλλες όμως αι βουλαί του Κυρίου. Κι αυτό διότι έπρεπε:
1ον) να περιμένω στην ουρά να πάρω πίσω τα χρήματα για το αεροπορικό εισιτήριο.
2ον) να ξαναπεριμένω σε νέα ουρά για να πάρω πίσω τη βαλίτσα μου, αφού είχε ήδη φορτωθεί στο αεροπλάνο.
Εγώ καλά τα υπολόγιζα αλλά ξέχασα τις παραπάνω δύο λεπτομέρειες που μου κόστισαν 1 ώρα επιπλέον χασούρας και 1 τρένο για την Καλαμάτα που πλέον δεν το προλάβαινα ακόμα κι αν ήμουν Τζαμαϊκανός δρομέας...

Είχε πάει η ώρα κάπου 11 με 11:30 το βράδυ. Βρήκα και κάποιους άλλους τύπους που ήθελαν να πάνε στην Καλαμάτα και αποφασίσαμε να ναυλώσουμε ταξί
Ο ταξιτζής συμφώνησε στο ποσό των 32.000 δραχμών, δηλαδή 8.000 δρχ. το άτομο (το αεροπορικό εισιτήριο κόστιζε 7.000 δρχ. το άτομο).
Έκατσα στο κάθισμα ακριβώς πίσω από τον ταξιτζή. Το ταξίδι θα διαρκούσε όλη τη νύχτα κι έτσι έπρεπε οπωσδήποτε να κοιμηθώ μέσα στο ταξί αφού το πρωί θα πήγαινα για δουλειά.


Έλα όμως που η θεωρία του Χάους βρήκε τη μέρα για να αποδειχθεί... Στην εθνική οδό Αθηνών-Κορίνθου, στο ύψος των Μεγάρων, δύο νταλίκες συγκρούστηκαν πλαγιομετωπικά με αποτέλεσμα να διακοπεί η κυκλοφορία απ' όλες τις λωρίδες!
Επί 2 ώρες ήμασταν σταματημένοι και δεν κουνηθήκαμε ούτε εκατοστό! Περιμέναμε -εμείς και κάτι... χιλιάδες άλλοι- να έρθουν γερανοί να τις τραβήξουνε για να ανοίξει ο δρόμος. Ταλαιπωρία μεγάλη και οι ουρές από τα αυτοκίνητα τεράστιες!
Εγώ την έπεσα για ύπνο. Ακούμπησα το κεφάλι μου στο παράθυρο και προσπάθησα να βολευτώ όπως-όπως μεταξύ της πόρτας και της χοντρής κυρίας δίπλα μου. Τελικά με πήρε ο ύπνος. Κάποια στιγμή μέσα στη ζαβλακωμάρα του ύπνου μου ένιωθα ότι το αυτοκίνητο έκανε συνεχείς στροφές. Εκείνη την ώρα όμως δεν μπορούσα ακόμα να καταλάβω τη διαφορά μεταξύ ύπνου-ξύπνιου καθώς μόλις και μετά βίας άνοιγα για λίγο τα μάτια μου και αμέσως μετά ξαναέπεφτα στο λήθαργό μου.
Ήταν όμως εξαιρετικά περίεργο που ο δρόμος είχε τόσες πολλές στροφές δεδομένου ότι κανονικά θα έπρεπε να ήταν... ευθεία. Μέσα λοιπόν στο λήθαργό μου ανοίγω για λίγο τα μάτια μου για να διακρίνω στο σκοτάδι κάτι που να με κάνει να προσανατολιστώ σχετικά με το που είμαστε. Σε λίγο μια πινακίδα ξεπροβάλλει μέσα απ' το σκοτάδι: Αρχαία Επίδαυρος!

Πανικόβλητος ανοίγω τα μάτια μου και απευθύνομαι στον ταξιτζή:
- Συγνώμη μίστερ, που πάμε από δω;
- Μα... στην Καλαμάτα.
- Μέσω Επιδαύρου;;;
- Τι, δεν πάει από δω;
- Εσύ είσαι ο οδηγός! Δεν ξέρεις από που πάνε για την Καλαμάτα;;;
- Εεε... νόμιζα ότι από δω πήγαινε...

Κάναμε το γύρο όλης της Αργολίδας χάνοντας κι άλλον πολύτιμο χρόνο. Με τα πολλά φτάσαμε στην Καλαμάτα κάπου στις 7 το πρωί και στις 8 έπιανα δουλειά. Ήπια έναν καφέ στο ξενοδοχείο και ξεκίνησα ράκος, με κατακόκκινα μάτια, να κάνω την έρευνα. Μετά από 12 ώρες (!) μπόρεσα να επιστρέψω στο ξενοδοχείο. Την άλλη μέρα το πρωί έφευγα για Αγρίνιο και δεν είχα άλλη επιλογή από το να την πέσω αμέσως για ύπνο έστω κι αν ήταν ακόμα 8 η ώρα το βράδυ. Ήμουν τόσο πτώμα, που ούτε τα μάτια μου ούτε το σώμα μου άντεχαν έστω ακόμα ένα λεπτό. Έκλεισα τα φώτα αποφασισμένος να κοιμηθώ ένα 12ωρο για να έρθω στα ίσα μου...


Δεν πέρασε ούτε μισάωρο, όταν άκουσα ξαφνικά έναν τύπο να μιλάει δυνατά σ' ένα μικρόφωνο:
- Ένα, δύο, ναι, ένα, δύο... τρία... Αλέξη, ανέβασε λίγο εδώ! Έτσι! Ένα, δύο... τρία...
Τι στο διάολο γίνεται, σκέφτηκα. Μετά από λίγο, άκουσα έναν drummer να βαράει τα τύμπανα κάνοντας πρόβα...
ΝΤΟΥΠ, ΝΤΑΠ, ΝΤΟΥΠ-ΝΤΟΥΠ, ΝΤΑΠ, ΝΤΟΥΠ, ΝΤΑΠ, ΝΤΟΥΠ-ΝΤΟΥΠ, ΝΤΑΠ...
Για να μην τα πολυλογώ, ακριβώς πίσω από το ξενοδοχείο που έμενα, ήταν το Εθνικό Στάδιο της Καλαμάτας και για κακή μου τύχη εκείνη τη βραδιά είχε συναυλία η Άννα Βίσση και ο Νίκος Καρβέλας! Μέχρι να τελειώσει η συναυλία δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι. Καθόμουν εκεί μέσα στο σκοτάδι, κουνώντας νευρικά τα δάχτυλά μου... Θα τελειώσει, δεν θα τελειώσει αυτή η γαμημένη συναυλία;
Άκουγα τα κοριτσόπουλα να ουρλιάζουνε. Την Άννα Βίσση να φωνάζει ''ΠΕΡΝΑΤΕ ΚΑΛΑΑΑΑ;;;;
- ΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ.... απαντούσε ο όχλος από κάτω, την ίδια στιγμή που ο εαυτός μου βροντοφώναζε ένα στεντόρειο ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ που όμως περιορίστηκε εντός των τεσσάρων τειχών της μικρής μου Ιεριχούς.

Θα τελειώσει, δεν θα τελειώσει; Μετά από πολύ υπομονή κι αφού υπέστην και πολιτιστικό σοκ -σαν τους φυλακισμένους στο Γκουαντανάμο που τους υποχρέωναν ν' ακούν Britney Spears από το πρωί μέχρι το βράδυ- η συναυλία τελείωσε. Αλλά όχι... Το κοινό επιμόνως φώναζε εν ρυθμώ: ΚΙ ΑΛΛΟ, ΚΙ ΑΛΛΟ
- ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΑΛΛΟ! φώναζα εγώ έτοιμος να βάλω τα κλάματα...
Δεν το απέφυγα. Άκουσα και τα ανκόρ και μετά ο όχλος έφυγε εν ειρήνη. Το κακό, όμως, είχε γίνει. Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ παρά ελάχιστα και το πρωί έφευγα για το Αγρίνιο.


Φυσικά, λεωφορείο που να πηγαίνει από την Καλαμάτα απευθείας στο Αγρίνιο δεν υπήρχε. Έπρεπε να πάω μέχρι την Πάτρα κι από κει να επιβιβαστώ σε άλλο. Δυστυχώς, όμως, το λεωφορείο από την Καλαμάτα που πήγαινε στην Πάτρα έκανε στάση σε όποιο κατσικοχώρι υπήρχε στη διαδρομή. Κάποιοι τύπου που έμοιαζαν με τον Χατζηχρήστο κουβαλάγανε κλουβιά με κότες, άλλοι και άλλες κουβαλούσαν καφάσια με πατάτες... Αυτό δεν ήταν λεωφορείο. Η Βαρβάκειος Αγορά μαζί με την Αγορά Μοδιάνο ήταν! Η μπόχα μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού ήταν ανυπόφορη. Κι εγώ άυπνος, κουρασμένος, ταλαιπωρημένος, ιδρωμένος, ένα μαύρο χάλι δηλαδή, είχα γίνει ένα μ' αυτούς.

Με τα πολλά, έφτασα στο Αγρίνιο... Με το που κατέβηκα από το ΚΤΕΛ, τα έτρεμα ολόκληρος. Τα μάτια μου ήταν κατακόκκινα από την αϋπνία και δακρύζαν συνεχώς, τα μαλλιά μου από τον ιδρώτα ήταν λες και τα είχε γλείψει αγελάδα, και τα χέρια μου μόλις και μετά βίας συγκρατούσε τη βαλίτσα μου. Μπήκα κατευθείαν στο πρώτο ταξί της πιάτσας και του είπα:
- Στο ξενοδοχείο Esperia παρακαλώ.
Ο ταξιτζής γύρισε και μου έριξε ένα περίεργο βλέμμα που εκείνη την ώρα μου ήταν αδύνατον να το ερμηνεύσω.
- Παρντόν;
- Στο ξενοδοχείο... Esperia, επανέλαβα.
Ο ταξιτζής κάνει έναν μορφασμό σαν να του φάνηκε περίεργο αυτό που του είπα.
- Συγνώμη, δεν υπάρχει τέτοιο ξενοδοχείο στο Αγρίνιο;
- Πως, πως, βέβαια...
- Μήπως είναι κακόφημο ή τίποτα...
- Όχι... μια χαρά είναι...
- Ε, τότε γιατί με κοιτάξατε περίεργα μόλις σας το είπα;
- Στο ξενοδοχείο Esperia δεν θες να πας;
- Εεε, ναι.
- Ε, εκεί θα σε πάω!

Τι στο καλό, σκέφτηκα. Μου φάνηκε περίεργη η συμπεριφορά του και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί. Είχα ακούσει ότι είναι το καλύτερο της πόλης. Μήπως συνέβαινε κάτι που δεν ήξερα; Ήμουν όμως τόσο κουρασμένος που είπα κομμάτια να γίνει, αυτή τη στιγμή το μόνο που θέλω είναι επειγόντως ένα κρεβάτι!
Μετά από 15 λεπτά φτάσαμε επιτέλους στο ξενοδοχείο. Ευτυχώς που είχα πάρει ταξί γιατί αποκλείεται να έκανα όλη αυτή την απόσταση με τα πόδια και με την κούραση που είχα. Μετά τις απολύτως απαραίτητες διατυπώσεις στη reception έσπευσα να μπω αμέσως στο δωμάτιό μου. Με το που μπήκα, άνοιξα τις μπαλκονόπορτες και... τι βλέπω!!!
Δεν πίστευα στα μάτια μου! Τα έτριβα και έλεγα ''Δεν μπορεί να είναι αλήθεια αυτό που βλέπω! Μη με γελούν τα μάτια μου;;;;''.
Ήταν τα λεωφορεία των ΚΤΕΛ! Το ξενοδοχείο βρισκόταν ακριβώς μπροστά στα ΚΤΕΛ!!! Κι εγώ ήμουν τόσο πτώμα που πήρα το ταξί ακριβώς μπροστά από το ξενοδοχείο (!!!) για να με πάει στο... ξενοδοχείο (βάλτε όσα θαυμαστικά θέλετε).

Ναι, ξέρω. Οι μούτζες πέφτουν σύννεφο αλλά ελάτε για λίγο στη θέση μου. Στο κάτω-κάτω που να το φανταζόμουνα... Ήμουν τόσο χάλια που λειτουργούσα εντελώς μηχανικά... Και να φανταστείτε ότι έλεγα τι καλά που πήρα το ταξί. Τώρα εξηγείται κι αυτό το περίεργο και δυσερμήνευτο βλέμμα του ταξιτζή...
Τέλος πάντων, τουλάχιστον στο Αγρίνιο είχα την ευκαιρία να πέσω επιτέλους για ύπνο καθώς η έρευνα ήταν προγραμματισμένη για την επομένη. Έτσι είχα την ευκαιρία -και την άδραξα βέβαια- να επανακτήσω τις δυνάμεις μου.
Όχι, τίποτα άλλο, αλλά μην νομίζετε ότι εδώ τελείωσε και η Οδύσσειά μου. Στα Γιάννενα μία γυναίκα με κλείδωσε στο σπίτι της και δεν με άφηνε να φύγω αν πρώτα δεν την... χμ..χμ..χμμ... μετά δεν έβρισκα αεροπλάνο για να επιστρέψω στην Αθήνα και αναγκάστηκα να πάρω λεωφορείο και δίπλα μου καθόταν ένας τύπος που δεν έβαζε γλώσσα μέσα του λέγοντάς μου την ιστορία της ζωής του... και που να σας τα λέω... Αλλά φτάνει ως εδώ γιατί κουράστηκα και μόνο που τα αφηγήθηκα. Πάλι καλά που ήμουν 22 χρονών και είχα αντοχές, γιατί αν συνέβαινε τώρα μάλλον θα είχα πέσει σε κώμα και δεν θα σηκωνόμουν ποτέ...

[pastoula]

πες μου σε παρακαλω οτι δεν ειναι αληθινη ιστορια!

[Xouanita]

Τρελαινομαι για τις ιστοριες του Πλάτωνα!!!

[ΠΛΑΤΩΝ]

Δυστυχώς είναι αληθινή ιστορία...

Ευχαριστώ Χουανίτα! Μα... δεν βαριέστε να διαβάζετε αυτά τα κατεβατά;;;

[pastoula]

οοοοοοοχι!

[Λατρεία]

Εγώ να πω την αμαρτία μου, κουράζομαι

Θα τη διαβάσω κομμάτι κομμάτια, γιατι εχω και την "Πολιτεία" σου

[Alikafros]

Δεν βαριόμαστε...
Εσύ δεν βαριέσαι να γράφεις;;;

Υ.Γ. Σε λυπήθηκα! Εγώ θα γύρναγα πίσω στην Αθήνα...

[Xouanita]

"Στα Γιάννενα μία γυναίκα με κλείδωσε στο σπίτι της και δεν με άφηνε να φύγω αν πρώτα δεν την... χμ..χμ..χμμ... "

χαχα τι μου θύμισες... πως το λέγαν εκείνο το θριλερ που ο πρωταγωνιστής συγγραφέας έπαθε το ίδιο? Μιζερυ, νομιζω
Ειχε και τα τυχερά του το ταξιδάκι (AN βλεπόταν τουλάχιστον αυτή, και δεν ηταν σαν την πρωταγωνίστρια του θριλερ )

[soraver]

emena den me kourase ka8olou pantws
isa isa to fxaristi8hka

[Makjunior]

m thimises taksidi me karvouniarh, na kathetai dipla m mia thitsa me to egoni ths... katourithike to egoni (eftuxes de me lerwse) to allakse, eixe mourlathei sto klama k egw na monologw "geia sou re hrwdh me ta wraia sou!!" 13,30 wres taksidi k mou eixe fanei aiwnas...