«Η αντιπροσωπεία του εντέχνου έκλεισε» η μήπως όχι...

[Cj]

Οι Κασσάνδρες μπορούν να αλλάξουν πλευρό: ο νέος δίσκος του Μιχάλη Χατζηγιάννη είναι έτοιμος και όλα δείχνουν ότι δεν θα ανακόψει καθόλου τη σταθερά ανοδική πορεία του από την επιτυχία στη μεγαλύτερη επιτυχία. Από το πρώτο άκουσμα είναι σαφές ότι θα βρεθεί σύντομα στις πρώτες θέσεις του πίνακα που φιλοξενείται στις τελευταίες σελίδες του «7».


Διαψεύδοντας όσους με επιμονή προέβλεπαν ότι θα εκταμίευε την μέχρι τώρα επιτυχία του με έναν «λαϊκό» («λαϊκο-πόπ» ή «μοντέρνο λαϊκό», που θα έλεγαν και τα βραβεία Αρίων) δίσκο, ο Μ. Χατζηγιάννης απαντά με μια δουλειά σαφέστατα ποπ, πιο ηλεκτρική από τις προηγούμενες, με αγριεμένες κιθάρες και ήχο που επιβεβαιώνει απόλυτα την εικόνα του ως «Ρουβά του σκεπτόμενου ακροατή». Ο ίδιος γελάει μ' αυτούς τους χαρακτηρισμούς, και στην κουβέντα αποδεικνύει την αρχική εντύπωση του ανθρώπου -ορχήστρα, που στα 25 του πατά γερά στα πόδια του, είναι απολύτως σίγουρος για τον εαυτό του και τη δουλειά του και δεν χαρίζεται πια εύκολα σε κανέναν. «Δεν έχω καμία ανασφάλεια με τη δουλειά μου», τονίζει χαρακτηριστικά. «Δουλεύω μεθοδικά. Αν ξεκινήσω τώρα, ξέρω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα σε έξι μήνες. Υπάρχει μια εντελώς προσωπική στρατηγική που με βάση αυτή δουλεύω».

Αυτή ακριβώς είναι η εικόνα που επικρατεί για τον Μ. Χατζηγιάννη, ενός μικρού mastermind της μουσικής βιομηχανίας, που κινείται με σαφώς προδιαγεγραμμένη στρατηγική, επιδιώκοντας τον απόλυτο έλεγχο του τελικού προϊόντος -γι' αυτό και κρατά για τον εαυτό του το ρόλο του ερμηνευτή, του συνθέτη και του παραγωγού: «Αυτό δεν είναι απαραίτητα ταλέντο», αντιτείνει. «Είναι διάθεση. Το κάνω επειδή είμαι δημιουργός. Κατ' αρχήν έχω μια αγάπη για το στούντιο, έχω τρέλα, θέλω να είμαι συνέχεια εκεί, μου αρέσει να ακούω τραγούδια, να φτιάχνω τραγούδια, να ακούω ξένα cd, να κοπιάρω ήχους... Πιστεύω ότι ο κόσμος πιστεύει στην καλαισθησία και στο γούστο μου και ευελπιστώ πως ό,τι αρέσει σε μένα αρέσει και στον ακροατή».

Και όχι μόνο σε ένα είδος ακροατή, όπως αποδεικνύεται. Ο Μ. Χατζηγιάννης είναι μια ιδιόμορφη περίπτωση που κατάφερε να ισορροπήσει ανάμεσα στο έντεχνο και την ποπ (ειδικά με την πιο αισθαντική «Παράξενη Γιορτή»), για να καταφέρει να κερδίσει την κοινή αποδοχή διαφορετικών ακροατηρίων και να ενσαρκώσει την έννοια του crossover για την ελληνική μουσική βιομηχανία. Στην «Ακατάλληλη σκηνή», το αίσθημα επιστρέφει: το ομώνυμο τραγούδι είναι ένα γνήσιο εφηβικό ποπ τραγούδι με ψήγματα hip hop, το «Κανείς» είναι μια ενήλικη οργισμένη ερωτική μπαλάντα, ενώ το μελαγχολικό «Σε ποιον να πω», θα μπορούσε να διεκδικήσει θέση στο ρεπερτόριο του Αντώνη Ρέμου, αν όχι του Γιάννη Πάριου. «Τα ίδια τραγούδια λέμε όλοι, με διαφορετικό τρόπο» εξηγεί ο τραγουδιστής. «Τα τραγούδια είναι όλα ίδια, τη διαφορά την κάνει κάθε φορά ο τραγουδιστής που το κάνει δικό του, και το κατατάσσει στη δική του μουσική ιδεολογία». Ποια είναι λοιπόν η δική του μουσική ιδεολογία; «Εγώ είμαι ένας καλλιτέχνης που παίζει σε όλα τα επίπεδα», παραδέχεται. «Οχι εκ του ασφαλούς, για να μη χάσω την εμπορικότητα, δεν θέλω να πάρω λίγο απ' όλα για να είμαι πάντα μέσα. Είμαι λαίμαργος σ' αυτό που κάνω, θέλω να είμαι για όλους. Δεν επιζητώ την επιβράβευση από όλους, αλλά μ' αρέσει να απευθύνομαι σε όλους».

Σε όλους; Οχι. Υπάρχει ένα μικρό χωριό ανυπότακτων οπαδών του εντέχνου, που απέρριψαν τον Μιχάλη, ειδικά μετά το «Κρυφό Φιλί», όταν το έντεχνο στοιχείο στη μουσική του υποχώρησε εμφανώς υπέρ του ποπ ήχου. Γι' αυτήν την πλευρά του τραγουδιού, ο Χατζηγιάννης είναι ένα σπαταλημένο ταλέντο, ένας παραδόπιστος καλλιτέχνης που σπαταλά το ταλέντο του σε ένα είδος που δεν έχει ουσία. «Δεν ήμουν ποτέ προστατευόμενος κανενός» διαμαρτύρεται, εμφανώς ενοχλημένος. «Στην Ελλάδα ή θα είσαι με τους μεν ή με τους δε. Δεν κομματικοποιούμαι στη μουσική, δεν ανήκω σε κανένα λόμπι, σε κανένα κύκλωμα, δεν προστατεύομαι από κανέναν και νιώθω τόσο ωραία και ελεύθερα που δεν με ενδιαφέρει τίποτα. Οι του εμπορικού ρεπερτορίου είναι πιο αφελείς, αλλά καλόπιστοι. Οι του εντέχνου είναι πιο κλειστοί. Το έντεχνο, όπως το μάθαμε την περασμένη δεκαετία, δεν υπάρχει. Η αντιπροσωπεία έκλεισε. Αυτό το εσωστρεφές τραγούδι, το απλό, το απέριττο, μια κιθαρούλα, ένα λαούτο, ένα βιολί να τσιμπάει πού και πού, με δυσνόητο στίχο που δεν καταλαβαίνεις αν είσαι κάτω από δεκαοκτώ δεν με καλύπτει αισθητικά. Ηταν ουσιαστικά εγκλωβισμός και η εποχή το κατάργησε από μόνη της». Φωτεινή εξαίρεση σ' αυτήν την γλαφυρή περιγραφή θεωρεί τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, που «έχει μια φρεσκάδα ως άνθρωπος. Δεν είναι τυχαίο ότι τον ακούνε πάρα πολλοί. Ο Αλκίνοος είναι απολύτως mainstream».

«Δεν είμαι δημιούργημα κανενός»

Η σύγκριση έχει ενδιαφέρον: αν μη τι άλλο, γιατί ο Μ. Χατζηγιάννης μοιάζει να είναι απόλυτα συμφιλιωμένος με όλο το παιχνίδι της ποπ αισθητικής, που επιμένει ιδιαίτερα στο θέμα της εικόνας. Ακόμα και στις φωτογραφίσεις και τα video-clip του, φαίνεται να παίζει διάφορους ρόλους, πότε ενός unisex Μικρού Πρίγκιπα, πότε να προτείνει τη νεανική του αρρενωπότητα και να μεταμορφώνεται σε φαντασίωση για τα κοριτσάκια. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε, αλλά δεν θέλουμε να εξοργίσουμε περισσότερο τον καλλιτέχνη: «Οσοι με κατηγορούν γι' αυτό το λόγο, είναι κομπλεξικοί και οι κομπλεξικοί άνθρωποι φαντασιώνονται, το μυαλό τους είναι γεμάτο μύθους και τέρατα. Δεν υπάρχει κανένα παιχνίδι, δεν υπάρχει καμία στρατηγική, δεν υπάρχει τιμ που να δουλεύει για μένα. Κανένας. Δεν είμαι δημιούργημα κανενός στιλίστα και κανενός μακιγιέρ. Ντύνομαι μόνος μου, φτιάχνω τα μαλλιά μου μόνος μου, κάποια στιγμή θα δοκιμάσω να κουρεύομαι και μόνος μου», γελάει, πριν συμπληρώσει ότι τίποτα από αυτά δεν έχει νόημα. «Η εικόνα δεν παίζει κανέναν ρόλο. Εγώ πιστεύω ότι κατ' αρχήν κάνω καλή μουσική. Ποτέ στη ζωή μου δεν έκανα κάτι άλλο εκτός από μουσική. Επαιζα κιθάρα, πιάνο, τραγουδούσα, μεγάλωσα μέσα στη μουσική. Η ζωή μου έγινε όμορφη μέσα από τα τραγούδια που άκουγα. Οταν άρχισα να ακούω μουσική, την Αλεξίου ή τον Νταλάρα, δεν έβλεπα εικόνα, άκουγα μόνο μουσική. Η εικόνα είναι μια επιπλέον ανάγκη που δημιουργείται λόγω εποχής και λόγω τηλεόρασης. Πήγαμε στην εικόνα γιατί χάσαμε την ουσία. Δεν υπάρχουν ερμηνευτές, δεν υπάρχουν συνθέτες και όλοι ασχολούνται με την εικόνα. Πού είναι ο Χατζιδάκις, πού είναι ο επόμενος Ξαρχάκος, ο Σπανός, ο Χατζηνάσιος;»

«Θα καταψηφίσω το σχέδιο Ανάν»

Ποιος ξέρει, μπορεί και να βρίσκονται κάπου στο σύμπαν της ποπ, τώρα που έχει και στην Ελλάδα αποβάλλει το στίγμα της ευτελούς, χαζοχαρούμενης μουσικής. «Θεωρώ ότι έχω παίξει κι εγώ κάποιον ρόλο σ' αυτό», προλαβαίνει τη σκέψη. «Οταν έκανα την "Παράξενη γιορτή" ήμουν 20 ετών, ήμουν πολύ μικρός, μόλις είχα απολυθεί από το στρατό». Ακόμα και τώρα, που είναι εμφανώς πιο ώριμος, που δεν διστάζει να εκδηλώσει ακόμη και την οργή του και να τα βάλει με όσους τον αμφισβητούν, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης διατηρεί την εφηβικότητά του, οπότε είναι δύσκολο να τον φανταστεί κανείς να υπηρετεί 26 μήνες στην Κύπρο. Και πολύ περισσότερο να επισκέπτεται τα κατεχόμενα: «Πήγα δύο φορές», θυμάται και το βλέμμα του σκοτεινιάζει. «Εγώ είμαι πρόσφυγας, οι γονείς μου έφυγαν με την εισβολή, έχασαν τα πάντα, πήγα με τη μητέρα μου στο σπίτι τους τώρα. Ηταν πολύ όμορφο αίσθημα, αλλά φεύγεις από μια ευρωπαϊκή πόλη και πηγαίνεις 30 χρόνια πίσω. Είναι ένα ταξίδι στο χρόνο, περνάς μια γραμμή και είναι άλλο πράγμα, ο αέρας, τα κτίρια, οι δρόμοι, τα δέντρα, οι άνθρωποι...»

Για μια στιγμή η φωνή του χάνει την καθαρότητά της, χαμηλώνει και βραχνιάζει. Ναι, το τελευταίο πράγμα που περιμέναμε από ένα ποπ είδωλο είναι να έχει άποψη για το σχέδιο Ανάν: «Νομίζω ότι δεν είναι αυτή η λύση το καλύτερο για την Κύπρο. Ολος ο κόσμος το λέει, και νομίζω ότι αυτό θα βγει και στο δημοψήφισμα. Κι εγώ θα το καταψηφίσω. Η γνώμη μου είναι να αφήσουμε να προχωρήσει το πράγμα μέσα στο πλαίσιο της Ε.Ε. κι αν κάποια στιγμή προκύψει λύση, θα είναι σίγουρα καλύτερη απ' αυτήν».

Η στιγμή είναι κατάλληλη για ενδοσκόπηση και μια συνολική αποτίμηση της μέχρι τώρα πορείας του. «Είμαι πολύ ευχαριστημένος με το πώς έχουν έρθει τα πράγματα, αλλά στενοχωριέμαι που δεν κατάφερα να σπουδάσω μουσική», παραδέχεται. «Πριν κάνω το "Αγγιγμα" κέρδισα έναν διαγωνισμό κλασικής μουσικής στην Κύπρο και άφησα μια υποτροφία στην Αμερική, για να έρθω εδώ. Η φιλοδοξία μου είναι να το κάνω κάποια στιγμή, να σπουδάσω μουσική». Τι θα του προσφέρει, ύστερα από τέτοια επιτυχία; «Η επιτυχία δεν είναι σταθερή, είναι ένα μεταβλητό μέγεθος. Χάνεται, ξανάρχεται...». Η φράση μένει μετέωρη. Και το βλέμμα σκοτεινιάζει ξανά.

[Cj]

και η απάντηση...τα σπαει...

Μία επιστολή του Πάνου Κατσιμίχα στο 7 της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, η οποία απευθύνεται στον Μιχάλη Χατζηγιάννη, ο οποίος δήλωσε ότι “η αντιπροσωπεία του εντέχνου έκλεισε”.

“Αγαπητό Επτά,
Διάβασα τις προάλλες τη συνέντευξη του τραγουδιστή Μιχάλη Χατζηγιάννη και ανατρίχιασα. Ξαφνικά ένα νεαρό παιδί, εκφράζοντας τη φθήνια, την αγραμματοσύνη και το θράσος της εποχής, βγαίνει ύστερα από δύο -τρεις επιτυχημένες σεζόν σαν φουσκωμένο κοκοράκι και επαίρεται ασύστολα. Θύμα των μέσων που τον ανέδειξαν και τον παρέσυραν και επικίνδυνο παράδειγμα για όλα τα νέα παιδιά που τον θαυμάζουν και τον παρακολουθούν.
Και τι δεν είπε το παιδί: “Δεν έχω ανάγκη κανέναν”, δεν με βοήθησε κανείς, “τα κάνω όλα μόνος μου”, “δε με ενδιαφέρει τίποτα” κ.λ.π. Και σαν να μην έφταναν αυτά, πατάει και την πεπονόφλουδα του έμπειρου δημοσιογράφου περί “ανυπόταχτων οπαδών του εντέχνου” που απέρριψαν το Μιχάλη και τρελαίνεται ο Μιχάλης και υπογράφει με τη βαριά θανατική του καταδίκη του μίζερου και δυσνόητου “έντεχνου τραγουδιού” και συνεχίζει την ξέφρενη πορεία του προς τη δόξα της “σκεπτόμενης ποπ”. Καινούργιο είδος αυτό. Δική του ανακάλυψη.
Επειδή όλο αυτό το “κόλπο” είναι τουλάχιστον αντιαισθητικό και εντελώς επικίνδυνο, μπαίνω στον κόπο να τον ρωτήσω: Ξέρεις που βρίσκεσαι
Μιχάλη; Ξέρεις για τι πράγματα μιλάς ακριβώς; Ξέρεις ποιοι χύσανε ιδρώτα και αίμα 20 χρόνια τώρα, για να δημιουργήσουν από το τίποτα αυτό το τεράστιο συναυλιακό κοινό που γεμίζει τα καλοκαιρινά γήπεδα και θέατρα; Ξέρεις πάνω στις πλάτες ποιων πας τα καλοκαίρια και
παριστάνεις τον κούκλο και θησαυρίζεις;
Θα σου το πω εγώ, για να το μάθουν και οι υπόλοιποι του στιλ σου, αλλά κι αυτοί που εκτρέφονται μαζικά στα ορνιθοτροφεία των reality shows και είναι έτοιμοι να βγουν και να διαστρέψουν τα μυαλά των πιτσιρικάδων: Οι “έντεχνοι” και το “έντεχνο” που με τέτοιο θράσος βγαίνεις και φτύνεις, αυτοί οι ίδιοι είναι που άνοιξαν το δρόμο της συναυλίας και των μεγάλων ακροατηρίων. Αυτοί υπερασπίζονται εδώ και είκοσι τόσα χρόνια το ελληνικό τραγούδι και την αξιοπρέπεια του δημιουργού, αν αυτά σου λένε κάτι. Σε τι σε πείραξε εσένα άραγε το “έντεχνο” (όπως το ονομάζουν οι
διάφοροι αγράμματοι); Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να το αποκαλείς “μαγαζί” και “αντιπροσωπεία”; Μήπως το μπέρδεψες με τα μαγαζιά που δουλεύεις; Δεν έχω τίποτα μαζί σου προσωπικά, όμως, κάποιος πρέπει να σου πει, ότι, θέλεις δε θέλεις, είσαι παράδειγμα για πολλούς πιτσιρικάδες, οπότε πρέπει να σκέφτεσαι πριν να μιλήσεις. Παρεπιπτόντως, μήπως θυμάσαι μια συναυλία που δώσαμε με τον Χάρη στη Λευκωσία το 1996; Τη διοργάνωσε ο Προσφυγικός σύλλογος ΠΑΕΚ Κερύνεια και μάζεψε γύρω στις 10.000 άτομα. Πριν από μας τραγούδησες εσύ. Ένα παιδάκι 17 ετών, σεμνό και μαζεμένο, με υπέροχη φωνή, ντυμένο και
κουρεμένο κατ’ εικόνα και ομοίωση του Γ. Νταλάρα. Κάποιος ήρθε μ’ ένα δίσκο demo και παρακάλεσε να τον ακούσουμε και να βοηθήσουμε αν μπορούμε το Μιχάλη. Είσαι σίγουρος ότι δεν είχες, ούτε έχεις ανάγκη από κανέναν και ότι τα ξέρεις όλα; Και τότε, το βραβείο για την κατηγορία “έντεχνο τραγούδι” γιατί το παρέλαβες στα Αρίων, αφού η “αντιπροσωπεία έκλεισε”; Επειδή σου άρεσε το νάιλον αγαλματάκι; Άκουσε λοιπόν φιλαράκο δυο πράγματα και τελειώνω: Πρώτον, μη μιλάς πολύ και απλώς τραγούδα με την όμορφη φωνή σου τα
παιδικά σου τραγουδάκια. Είναι αναμφισβήτητα γλυκύτατα και χρήσιμα. Αλλιώς τι θα χόρευε η επτάχρονη κόρη μου στα πάρτι με τις φίλες της;
Δεύτερο και σπουδαιότερο: Ξεκαβάλησε το καλάμι, γιατί αν φυσήξει κανένας αέρας και το γυρίσει από οριζοντίως, κάθετα, θα έχεις σοβαρό πρόβλημα. Έχεις πολύ δρόμο και πολλή δουλειά ακόμα μπροστά σου. “Ήσουνα μικρός για τέτοια ανοίγματα”. Μάθε να σέβεσαι την πνευματική ζωή του τόπου που σε φιλοξενεί και σου δίνει ψωμί να φας. Τώρα μίσησε με ελεύθερα ή κάτσε και σκέψου.”
Πάνος Κατσιμίχας

[Κοκκινονίκος]

δε μπηκα καν στο κοπο να διαβασω τι ειπε ο Μιχαλάκης... μου αρκούσε τι είπε ο Πάνος.. και έχει δίκιο..

Μπορεί να χει καλά τραγουδάκια ο Μιχαλάκης, αλλα όχι και να παει να συναγωνιστεί το εντεχνο... ο ΟΤΕτζης

[Egw]

Από πότε είναι αυτά? Το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν (το οποίο ο Χ. έλεγε ότι θα καταψηφίσει) έγινε μετά τις εκλογές του 2004, όχι του 2007

[soraver]

prepei na 3anarxisw na diabazw efhmerides...
exei gelio h upo8esh...

[Cj]

Αρχικό μήνυμα απο Egw

Από πότε είναι αυτά? Το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν (το οποίο ο Χ. έλεγε ότι θα καταψηφίσει) έγινε μετά τις εκλογές του 2004, όχι του 2007

nai 2004 einai

[Argonauths]

To 8ymamai to sygkekrimeno, to sxoliazame me filous. O synonomatos exei dikaio.