Τα ''παλτά'' του ποδοσφαίρου

[ΠΛΑΤΩΝ]

Ηρθαν στην Ελλάδα σαν «μεσσίες» και έφυγαν σαν «παλτά». Οι παίκτες που έπαιξαν μπάλα μόνο… στα φύλλα των εφημερίδων.
Πόσα χιλιόμετρα ύφασμα χρειάζονται για να πλέξουν το εγκώμιο ενός «ποδοσφαιριστή - παλτού»;
Τα καλοκαιρινά ρεπορτάζ των εφημερίδων βρίθουν υπερβολής για τα μεταγραφικά αποκτήματα των ομάδων. Ομως, πάντα υπήρχαν περιπτώσεις που το εκκωφαντικό βιογραφικό δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης. Μέχρι που έρχονταν τα πρώτα ματς, ο παίκτης «δεν μίλαγε στο γήπεδο» και έβγαιναν οι πρώτες μεζούρες.


Η έννοια του «παλτού» συχνά παρασύρει και παίκτες που αδικήθηκαν από συστήματα, προπονητές ή τραυματισμούς. Ομως, δεν υπάρχει μηχανή ποιοτικής μέτρησης σε αυτά τα θέματα. Το υποκειμενικό κριτήριο σε συνδυασμό με κάποιες προϋποθέσεις αποτυχίας «ράβουν» τα καλύτερα, και πλέον αξιομνημόνευτα, «παλτά».
Χιλιάδες ποδοσφαιριστές έχουν περάσει τα τελευταία 20 χρόνια από τα ελληνικά γήπεδα και εκατοντάδες από αυτούς θα μπορούσαν να ενταχθούν στην... παλτοβιομηχανία.
Συνήθως, ένα καλό «παλτό» είναι μια… μείξη ακριβής τιμής (τρελό φέσι στην ομάδα), τραγικής προσφοράς (προπονητές στα πρόθυρα νευρικής κρίσης) και αδιάφορης συμπεριφοράς.


Η «παλτοβιομηχανία» των ελληνικών ομάδων ξεχωρίζει από δύο βασικές κατηγορίες... ενδυμάτων. Η μία κατηγορία έχει να κάνει με την ηλικία. Παίκτες που ξεπέρασαν τα 30, εξάντλησαν το ταλέντο τους σε άλλα σωματεία, έχτισαν γερές καριέρες και έψαξαν νέο τόπο διακοπών πριν από την οριστική απόσυρση. Η άλλη κατηγορία αφορά τα φυντάνια που ποτέ δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες της κερκίδας και του προπονητή, έδειχναν στοιχεία μεγάλης ποδοσφαιρικής πάστας και τελικά έσβησαν από τον χάρτη.

Με αφορμή τις θερινές αφίξεις «παιχταράδων» στο ελληνικό πρωτάθλημα, θυμόμαστε (και δεν χαιρόμαστε) τα πιο καραμπινάτα «παλτά» των τελευταίων ετών:


Ερικ Ραμπεσαντρατανά (ΑΕΚ)
Ο «Οβελίξ» πέρασε από την ΑΕΚ το 2001 και φυσικά δεν ακούμπησε (για να μην σπάσει τον πάγκο). Ο υπέρβαρος στόπερ της Παρί Σεν Ζερμέν, μέσα σε 6 μήνες, έφαγε τα πάντα: εκατοντάδες πίτσες πεπερόνι, χιλιάδες κιτρινόμαυρες ψυχές, εκατομμύρια μεταγραφικά λεφτά. Πρόσφερε μόνο σε έναν άνθρωπο: τον διαιτολόγο που προσλήφθηκε για χάρη του. Βαριά κάπα βοσκού, όχι αστεία.


Φλάβιο Κονσεϊσάο (ΠΑΟ)
Το βιογραφικό του Φλάβιο ήταν πλήρες. Τα λεφτά που πήρε αφύσικα. Το σίριαλ της μεταγραφής του ατέλειωτο. Η μπάλα που έπαιξε ελάχιστη. Η πιο μεγάλη μεταγραφή του Παναθηναϊκού, που ήταν αρκετή να γεμίσει το ΟΑΚΑ για φιλικό Αύγουστο μήνα του 2005, αποδείχτηκε στο γήπεδο ένα ωραιότατο φιάσκο. Τα 14 παιχνίδια του με τον Παναθηναϊκό ήταν και τα τελευταία στην καριέρα του. Καμφορά και στο μπαούλο.

Αντόνιο Φόλια (ΑΕΚ)
Πορτογάλος με 26 διεθνείς συμμετοχές, αξιέπαινη πορεία στην Πόρτο, συμμετοχή σε τελικά Euro, αλλά ανύπαρκτη προσφορά στην ΑΕΚ. Στοίχισε ένα καράβι λεφτά, εξέθεσε τον Σάντος (της περιόδου 2001-02) για την επιλογή του και επέστρεψε στην πατρίδα του πλουσιότερος για να ασχοληθεί σχεδόν αμέσως με την προπονητική στην ομάδα της Πενιαφέλ. Επιανε χώρο και στην ντουλάπα.


Ιγκόρ Μπίσκαν (ΠΑΟ)
Τελευταίο ματς του Κροάτη Μπίσκαν στην Ελλάδα και ο αδιάφορος Παναθηναϊκός παίζει με την Κέρκυρα. Με ένα γκολ του Μπίσκαν, σχεδόν τυχαία, η Κέρκυρα πέφτει κατηγορία. Οταν ο Κροάτης κατάλαβε τι έκανε απολογήθηκε ιπποτικά. Ή αλλιώς η ιστορία ενός πρώην πρωταθλητή Ευρώπης που επί δύο χρόνια έψαχνε τον εαυτό του στην Ελλάδα (2005) και όταν έβαλε ένα γκολ ζήτησε συγγνώμη. Γενικώς μπορεί να θεωρηθεί και αδικημένος (εν μέρει). Ασε που τελικά τον έλεγαν Ιγκόρ Μπίστσαν τον άνθρωπο.


Μπέπε Σινιόρι (Ηρακλής)
Το καλοκαίρι του 2005 ήταν μαγικό για τους Ηρακλειδείς. Τα ραδιόφωνα φλέγονταν από ενθουσιώδεις «γριές» που έβλεπαν μέχρι και πρωτάθλημα με την έλευση του ιταλικού θωρηκτού από την Μπολόνια. Ενας από τους κορυφαίους επιθετικούς της γείτονος επέλεξε στα 36 του χρόνια να ξεκουράσει το κορμί του στους χαλαρούς ρυθμούς της Σαλονίκης. Προσδοκίες προδομένες από βαρύ ύφασμα.


Μάρτσιο Αμορόζο (Αρης)
Ηρθε στον Αρη καταχείμωνο 2007, αλλά τελικά αποδείχτηκε πολύ ήπιος ο χειμώνας για μια τόσο βαριά καπαρντίνα. Πήρε 1,2 εκατ. ευρώ για να παίξει σε 3 ματς (και κάτι ψιλά), να πετύχει ένα γκολ και να βγάλει 2 πάσες της προκοπής. Οι Αρειανοί ακόμη κλαίνε για τις χαμένες ώρες που έχασαν περιμένοντας τον Βραζιλιάνο «μεσσία» στο αεροδρόμιο, ο Σκόρδας προσπαθεί να λύσει το γόρδιο δεσμό του συμβολαίου και ο Ντούσαν κάπου μακριά χαμογελάει περήφανος για τη (γενικότερη) στάση του... Μην ξεχνάτε πως η σχέση του με τον Βραζιλιάνο πέρασε από... σαράντα κύματα πριν... πνιγούν και οι δύο.

Ολεγκ Βενγκλίνσκι (ΑΕΚ)
Hρθε στην Ελλάδα το 2005 ως ο «παίκτης-αλλαγή του Αντρέι Σεφτσένκο στην εθνική Ουκρανίας», αλλά λίγο οι συχνοί τραυματισμοί, λίγο η εύθραυστη ψυχοσύνθεση, λίγο κάτι οικογενειακά θέματα, τον κατέστησαν αδρανή και άσφαιρο. Εφυγε για την Τσερνομόρετς της Οδησσού αφήνοντας ένα τεράστιο ερώτημα να πλανάται πάνω από τους φιλάθλους της ΑΕΚ για έναν συμπαθέστατο παίκτη που έδειχνε να κατέχει το τόπι.


Σάντορ Τόργκελε (ΠΑΟ)
Ο μύθος της μελαγχολικά παρακμάζουσας ουγγρικής ποδοσφαιρικής σχολής συνεχίστηκε με την περίπτωση του Σάντορ Τόργκελε το 2005. Ακομψος, με ένα επιτηδευμένο πάθος για να κρύβει τις αδυναμίες του, ο Τόργκελε κατάφερε να κάνει όσο χειρότερα μπορούσε τη δουλειά του σέντερ φορ: δεν σκόραρε ποτέ με την πράσινη φανέλα. Πέρασε ένα άγονο χρόνο και στον ΠΑΟΚ, έβαλε ένα γκολ και μετά εξαφανίστηκε κάπου στη Β΄ Γερμανίας...


Ροδρίγο «Φερούζεμ» Ράμος (ΑΕΚ)
Ενα παλτό 650 εκατομμυρίων δραχμών (τότε) είναι ένα αξέχαστο ρούχο. Ηρθε το 2000 ως αρχηγός στις Ελπίδες της εθνικής Βραζιλίας, τεφαρίκι πράμα. Η ιστορία του συμπυκνώνεται σε ένα τραβηγμένο χρέος που είχε επί χρόνια η ΑΕΚ προς την Παλμέιρας συν μια αξέχαστη γκέλα - δώρο στον Πατσατζόγλου, Ολυμπιακός-ΑΕΚ 4-3, πρωτάθλημα 2001 στο λιμάνι. Κάποιο πουλάκι με έφεση στα πουρτουγέζικα κελάηδησε αργότερα ότι το παρατσούκλι «Ferrugem» σήμαινε «ο σκουριάς». Πράγματι εμπνευσμένο για ένα αμυντικό χαφ, που έπαιξε ως στόπερ, που ταπεινώθηκε ως δεξί μπακ και που τελικά γυάλιζε μέχρι πρόσφατα τον πάγκο της γαλλικής μετριότητας Στρασμπούργκ.


Λάρα Γκαρσία Ντάνι (ΟΣΦΠ)
Μεγάλος σκόρερ κάποτε στην Ισπανία, με περιπέτειες στην Μπαρτσελόνα και τη Μαγιόρκα, ήρθε να γεμίσει την επίθεση του Ολυμπιακού το 2005. Ο ίδιος άνθρωπος που για χάρη του μαζεύτηκε κόσμος στο αεροδρόμιο, έγινε το αγαπημένο ανέκδοτο της εξέδρας. Με το υπεραφελές του βλέμμα και τις βαριές του κινήσεις, άφηνε την εντύπωση ότι ξεκάθαρα οι καλές του μέρες είχαν περάσει. Συνέχισε για λίγο στις μικρές κατηγορίες της Ισπανίας.

Γκαμπριέλ Αλβες (ΟΣΦΠ)
Ο Γκαμπριέλ Αλβες αποκτήθηκε από τον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2000 αντί ενός δισεκατομμυρίου δραχμών. Το γεμάτο του χαμόγελο μαζί με το εντυπωσιακό του βιογραφικό, απ’ τα χρόνια στη Νασιονάλ, άφηναν αμέτρητες υποσχέσεις. Ωστόσο, ο «γύπας» της Ουρουγουάης έμεινε στην ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος ως ο παίκτης με το χειρότερο κοντρόλ έβερ.


Λουτσιάν Σανμαρτεάν (ΠΑΟ)
Στον Παναθηναϊκό, το καλοκαίρι του 2003 περίμεναν έναν «ηγέτη». Αντ’ αυτού, εμφανίστηκε ένας άγνωστος Ρουμάνος. Ο Λουτσιάν Σανμαρτεάν. Ο τρόπος που κολλούσε την μπάλα στο πόδι και την έφερνε βόλτα μέχρι τη μικρή περιοχή, αδειάζοντας όποιον ταλαίπωρο έβρισκε μπροστά του, ήταν μια συνηθισμένη κίνηση του ρεπερτορίου του. Οι ελάχιστες εμφανίσεις του ήταν ένα όνειρο που θα ξεχαστεί μόνο αν περάσουν πολλά χρόνια. Η ψυχοσωματική του ευπάθεια όμως ήταν κωμική. Εφυγε άδοξα ένα βράδυ για την Ολλανδία. Κάθε πράσινη καρδιά αναστενάζει κάθε φορά που ξεστομίζει «Α, ρε Λουτσιάν»...

[Xouanita]

Μπραβο Πλατωνα! Πολύ καλό!!!