Η ξανθιά και το... ρολόι

[ΠΛΑΤΩΝ]

Η ξανθιά και το ρολόι
Χιουμοριστικό διήγημα του Κωνσταντίνου Παυλικιάνη

Είχε μήνες, ίσως και χρόνο, που η Α. ήθελε ν' αγοράσει ένα ρολόι που να έχει το χρώμα του χρυσού, χωρίς να είναι απαραίτητα χρυσό. Επιπλέον δεν ήθελε να γυαλίζει σαν χρυσό αλλά να είναι σαν ματ.
- Ζητάς δύσκολα, της είπα.

Και πράγματι η έρευνα ενός τέτοιου ρολογιού αποδείχθηκε αρκετά επώδυνη διαδικασία. Όσα ταξίδια κι αν κάναμε στο εξωτερικό ή στο εσωτερικό, πάντα κοιτάζαμε τις βιτρίνες όλων των ρολογάδικων μήπως και πετύχουμε αυτό το ρολόι. Οι έρευνες αποδείχθηκαν άκαρπες. Ρολόι σε χρυσό ματ δεν βρίσκαμε σχεδόν ποτέ κι αυτά τα ελάχιστα που βρίσκαμε δεν ήταν και τόσο ωραία.
Η Α. δεν έδειχνε όμως να το βάζει κάτω. Επέμενε να ψάχνει. Εγώ από την άλλη είχα αρχίσει να χάνω την υπομονή μου. Καταλήξαμε να χαζεύουμε περισσότερη ώρα τη βιτρίνα ενός κοσμηματοπωλείου παρά τα εκθέματα του Λούβρου. Έναν δρόμο που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα τον είχαμε περπατήσει σε 5-10 λεπτά, τελικά τον περπατάγαμε σε δύο ώρες, με το πρόγραμμά μας να έχει τιναχτεί στον αέρα και με τα νεύρα μου να έχουν γίνει κανταΐφι.

Μετά απ' όλ' αυτά, ήλπιζα κι εγώ να βρεθεί επιτέλους αυτό το ρολόι μπας και τελειώσει αυτό το μαρτύριο. Αμ δε. Όσο το ρολόι δεν βρισκόταν, τόσο το μαρτύριο και ο πόνος του βασανιστηρίου γινόταν και πιο επώδυνος. Είχα ακούσει για τον πολιτιστικό τουρισμό, το συνεδριακό τουρισμό, τον αθλητικό, τον θρησκευτικό κ.λπ. αλλά για τον ωρολογιακό τουρισμό δεν είχα ακούσει ποτέ. Είμαι βέβαιος ότι πρέπει να είμαστε οι πρώτοι άνθρωποι στον πλανήτη που επιδόθηκαν σ' αυτού του είδους τον τουρισμό. Όπου κι αν πηγαίναμε, χαζεύαμε ρολόγια προς αναζήτηση του Ιερού Δισκοπότηρου των Ρολογιών: το ρολόι με το χρυσό ματ.


Αφού συνειδητοποίησα το μάταιον του πράγματος, επιδόθηκα στο άθλημα της προβοκάτσιας. Της έλεγα πόσο άχρηστα είναι τα ρολόγια, βάζοντάς της και τα "Άχρηστα Ρολόγια" των Domenica. Πέταγα κι ένα CD του Μπιθικώτση, "θα πουλήσω το ρολόι για να πάρω κομπολόι" και τέτοια. Όποιο τραγούδι απαξιούσε τα ρολόγια μπήκε στο playlist του αυτοκινήτου. Έκανα κάτι σαν υποβολή. Σε διάφορα θέματα, όπως π.χ. τον αποικισμό των αρχαίων ή τις πολεμικές τους εκστρατείες, έλεγα ότι εκείνη την εποχή ταξιδεύανε με τον ήλιο και τ' αστέρια και όχι με πυξίδες και... ρολόγια. Η μπηχτή ήταν προφανής αλλά η Α. έκανε πως δεν άκουγε.
Σε ένα από τα καλοκαιρινά μας ταξίδια, βρεθήκαμε στη Ρόδο. Μετά από εξαντλητικά περπατήματα αναζήτησης, άκουσα έκπληκτος την Α. να μου λέει με ένα λυπημένο ύφος κι ένα ανεπαίσθητο δάκρυ στην άκρη των ματιών:
- Νομίζω πως δεν θα βρω ποτέ το ρολόι που θα ερωτευτώ...

Αυτή ήταν κι η ατάκα εκείνου του καλοκαιριού. "Νομίζω πως δεν θα βρω ποτέ το ρολόι που θα ερωτευτώ". Αυτό το έλεγε σχεδόν κάθε φορά που φεύγαμε απογοητευμένοι από μία βιτρίνα.
Τέλος πάντων, ένα βράδυ των διακοπών, είπαμε να πάμε να πιούμε ένα ποτάκι σ' ένα μπαράκι που βρισκόταν σε μία ταράτσα της παλιάς πόλης. Το είχαμε σταμπάρει από μία προηγούμενη μεσημεριανή βόλτα και σκεφτήκαμε ότι το βράδυ θα είναι πολύ ωραία να πίνει κανείς το ποτό του εκεί και να χαζεύει τον κόσμο που περνούσε από την πλατεία και το σιντριβάνι της.


Πράγματι, πήγαμε σ' εκείνο το roof garden. Ήταν κοντά μεσάνυχτα. Ανέβαινα τα σκαλοπάτια προς το μπαράκι κι από πίσω μου ήταν η Α. κι όταν έφτασα στην κορυφή είδα ότι στο πρώτο-πρώτο τραπέζι κάθονταν δύο νεαρές κοπέλες. Η μία -η μελαχρινή- είχε την πλάτη της προς τα σκαλιά και η άλλη -η ξανθιά- κοίταγε προς τα μένα που ανέβαινα. Μόνο που όχι απλά κοίταγε αλλά καρφώθηκε.
Σκέφτηκα ότι μπορεί να κάνω λάθος. Δεν είμαι δα ο παίδαρος που θα δει μία γυναίκα και θα πέσει ξερή. Οπότε υπέθεσα ότι ήταν ιδέα μου.
Με την Α. καθίσαμε λίγο παραπέρα και όση ώρα καθόμασταν εκεί, εκείνη η ξανθιά γύρναγε και με κοίταζε συνέχεια. Ήταν δεν ήταν 25 ετών. Πανέμορφη, με πράσινα μάτια, και με ένα λευκό λουλουδάκι τυλιγμένο πίσω στα ξανθά μαλλιά της. Έμοιαζε με άγγελος. Δεν μπορεί μία τέτοια κοπέλα να κοιτάζει εμένα. Έριξα μια ματιά τριγύρω μου. Οι υπόλοιποι που κάθονταν προς τη δική μου πλευρά ήταν εμφανώς χειρότεροι εμφανισιακά από μένα, αλλά αυτό δεν έπαιζε κανέναν ρόλο. Εγώ κατά βάθος πίστευα ότι μάλλον την έχω παρεξηγήσει.

Κάποια στιγμή, η ξανθιά με τη φίλη της φύγανε από το μπαράκι και αράξανε στο σιντριβάνι της πλατείας όπου βρισκόταν το μπαράκι. Η ξανθιά συνέχισε να με κοιτάει, σηκώνοντας το βλέμμα της και κοιτώντας προς τη μεριά μου που την έβλεπα από ψηλά.
Εγώ συνέχισα την πολύ ευχάριστη κουβέντα που είχα με την Α. χωρίς να της πω ότι ταυτόχρονα παιζόταν κάποιο μυστήριο παιχνίδι. Άλλωστε δεν ήμουνα και 100% σίγουρος ότι η ξανθιά έπαιζε μαζί μου.
Όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε, πλήρωσα τα ποτά και με την Α. κατεβήκαμε στην πλατεία προκειμένου να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής προς το ξενοδοχείο. Καθώς πιανόμασταν χεράκι-χεράκι, περνάμε μπροστά από το σιντριβάνι -όπου βρισκόταν ακόμα ο ξανθός άγγελος- και γυρνάω να τη δω. Και τότε η ξανθιά μού έκλεισε αισθησιακά-πονηρά το μάτι!

Ώστε τελικά δεν ήταν ιδέα μου! Όντως εμένα κοίταζε. Και δεν δίστασε να μου κλείσει το μάτι παρόλο που με είδε ότι ήμουν με τη σύντροφό μου. Όπως ήταν φυσικό, δεν μπορούσα να κάνω απολύτως τίποτα. Ούτε που την ξαναείδα. Την άλλη μέρα, είπα στην Α. το σκηνικό αλλά -ευτυχώς- δεν αντέδρασε άσχημα. Απεναντίας αστειεύτηκε λέγοντάς μου:
- Αγάπη μου σε πήρα στο λαιμό μου. Αν δεν ήσουν μαζί μου, τώρα θα είχες κάνει την τύχη σου και θα ήσουν με την ξανθιά!
- Ναι, ρε γαμώτο. Και δεν είχα ούτε χαρτί, ούτε στυλό μαζί μου.
- Γιατί, τί θα έκανες;
- Τί θα έκανα; Μα... θα της έδινα το τηλέφωνό μου μήπως και βρεθούμε να την κεράσουμε ένα ποτό.
- Και θα 'μουνα κι εγώ μαζί;
- Εννοείται αγάπη μου. Εσένα δεν θα σ' άλλαζα με τίποτα. Δεν θα σε παρατούσα για καμία. Αλλά για ένα τρίο δεν θα έλεγα όχι...
- Είσαι ανώμαλος!
- Ανώμαλος; Γιατί; Επειδή μού αρέσουν οι γυναίκες; Άντρας είμαι. Πού είναι το περίεργο; Ίσα-ίσα που είναι φυσιολογικό. Ανώμαλο θα ήταν αν μου άρεσε ένας άντρας.
- Νομίζω ότι η στάση σου είναι προσβλητική! Μην βλέπεις που δεν μιλάω!
- Μα... δεν έκανα τίποτα. Από που κι ως που είναι προσβλητική η στάση μου; Δεν σε άφησα για την ξανθιά! Εκτός κι αν πειράχτηκες για το τρίο. Ένα αστείο είπα. Μπορεί να μην ήταν επιτυχημένο. Αυτό το δέχομαι. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν ήθελα να σε προσβάλω.


Ήταν φανερό ότι η συζήτηση πήρε άσχημη τροπή. Σχεδόν όλη την υπόλοιπη μέρα, η οποία ήταν κι η τελευταία του ταξιδιού, υπήρχε ένα ψυχροπολεμικό κλίμα μεταξύ μας. Το απόγευμα πήγαμε στο αεροδρόμιο σχεδόν αμίλητοι. Αφού περάσαμε από τον έλεγχο κ.λπ. καθήσαμε στη θύρα περιμένοντας την ώρα της επιβίβασης. Είχαμε όμως αρκετή ώρα μπροστά μας. Τότε η Α. σηκώθηκε και πήγε στα Duty Free. Ήξερα ότι πάλι θα κοίταγε τα ρολόγια...
Εγώ έμεινα στη θέση μου προσπαθώντας να κάνω χρήση του Wi-Fi του αεροδρομίου... Μετά από λίγο η Α. εμφανίστηκε και πάλι μ' ένα βλέμμα που ακροβατούσε μεταξύ λύπης και χαράς.
- Τί συμβαίνει;
- Βρήκα το ρολόι! Το πιστεύεις;
- Μα... αυτό είναι εκπληκτικό! Είσαι σίγουρη;
- Ναι, σου λέω! Το βρήκα!
- Και;
- Τί "και";
- Το πήρες;
- Όχι...
- Γιατί;
- Γιατί είναι ακριβό.
- Δηλαδή, πόσο κάνει;
- Άστο καλύτερα.
- Πες μου καλέ πόσο κάνει!
- Άστο σου λέω. Άμα θες, έλα απλά να το δεις.
- Φυσικά.

Πήγαμε μαζί στα Duty Free, αν κι εγώ αισθανόμουνα ότι έμπαινα στο στόμα της Χάρυβδης. Μετά από λίγο, μου δείχνει το ρολόι.
- Ε... συγνώμη. Αλλά αυτό είναι Follie Follie. Εσύ δεν μου έλεγες τόσο καιρό ότι τα Follie Follie είναι απαίσια;
- Ναι, αλλά αυτό μ' αρέσει.
- Τέλος πάντων, πάμε να το πάρουμε.
- Όχι, είπαμε! Είναι ακριβό.
- Είναι ή δεν είναι το ρολόι που ερωτεύτηκες;
- Είναι.
- Αυτό μου αρκεί. Πάμε να το πάρουμε.

Κάπως έτσι έβγαλα 432€ από την τσέπη μου και της έκανα δώρο το ρολόι. Η χαρά της Α. ήταν απερίγραπτη.
- Σ' ευχαριστώ πολύ αγάπη μου! (συνοδευόμενο από φιλί στο στόμα).
Και τότε πέταξα τη θεϊκή ατάκα.
- Σκέψου μόνο αν πήδαγα τη ξανθιά τι δώρο θα σου έπαιρνα!

Από τότε δεν μου ξαναμίλησε...

[Highlander]

Έχεις τίτλο από το συγκεκριμένο βιβλίο ;

[ΠΛΑΤΩΝ]

Μα... το διήγημα είναι δικό μου. Δεν είναι από κάποιο βιβλίο. Όπως κάθε διήγημα που έχω δημοσιεύσει εδώ είναι δικής μου έμπνευσης.
Λες να τα συγκεντρώσω όλα μαζί και να τα εκδώσω; Χμμμ...

[Highlander]

Το ρωτάς ;

Αν θες βοήθεια, έχω φίλο βιβλιοπώλη.

[ΠΛΑΤΩΝ]

Νομίζω ότι χρειάζεται εκδότης και όχι βιβλιοπώλης

[Highlander]

Οι βιβλιοπώλες έχουν τα μέσα με τους εκδότες, γι'αυτό το είπα

[ΠΛΑΤΩΝ]

Το κατάλαβα, απλά αστειεύτηκα... Έτσι κι αλλιώς μετά θα πρέπει να βάλουμε μέσον τον βιβλιοπώλη για να προωθήσει το βιβλίο (βιτρίνα, mouth to mouth κ.λπ.). Χε, χε... Να δούμε. Δεν ξέρω. Μου το έχουν πει και άλλοι ότι αδίκως τα κρατάω έτσι και ότι ευχαρίστως θα διαβάζανε τέτοια διηγήματα στην παραλία ή οπουδήποτε αλλού. Το σκέφτομαι ακόμα και παρά το γεγονός ότι έχω κερδίσει ήδη 6 λογοτεχνικά βραβεία, δεν έχω διαβεί ακόμα την πόρτα εκδότη για αποκλειστικά δικό μου βιβλίο (έχουν δημοσιευτεί ποιήματά μου σε Ανθολόγιο). Αναρωτιέμαι κι εγώ μήπως έχω υποτιμήσει τα διηγήματά μου...

[Κοκκινονίκος]

απλά respect