Ταξίδια Ψυχής

[Freeman]

-"Ως εδώ ήταν λοιπόν;"
-"Έλα μην μιλάς έτσι. Δεν τερματίζει τίποτα. Θα είμαστε μαζί. Όσα χιλιόμετρα κι αν μας χωρίζουν, ουσιαστικά θα είμαστε μαζί."
-"Απλά φοβάμαι. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ."
-"Έλα τώρα. Αφού αυτά τα έχουμε ξαναπεί. Σκέψου αισιόδοξα. Δεν πρέπει να μας παίρνει από κάτω. Καλά;"
-"Σ'αγαπάω. Να το θυμάσαι πάντα. Θα το θυμάσαι;"
-"Σε λατρεύω! Θα το θυμάμαι. Πρέπει να φύγεις! Έλα χαμογέλα μου!"
-"Θέλω να σε φιλήσω... Όπως δεν σε έχω ξαναφιλήσει ποτέ!"

Τα μάτια λένε πάντα την αλήθεια. Είναι οι καθρέφτες της ψυχής.
Η λογική πολλές φορές ακούγεται από το στόμα.
Ενώ η ψυχή ακούγεται από τα μάτια. Όταν υπάρχει διαμάχη μεταξύ του μυαλού και της ψυχής. Όταν μυαλό και ψυχή επιθυμούν διαφορετικό πράγμα, τότε το δάκρυ είναι το αίμα που χύνεται στην μάχη.

Το αεροπλάνο παίρνει την τελευταία στροφή επάνω στον αεροδιάδρομο, πριν να αυξήσει απότομα την ταχύτητά του και απογειωθεί. Το αγόρι στέκεται κολλημένο στο τζάμι στην αίθουσα αναμονής κοιτάζοντας τα παράθυρα του αεροπλάνου. Είναι μακριά και φαίνονται υπερβολικά μικρά. Όμως περιμένει θέλοντας να δει το πρόσωπό της για άλλη μία φορά. Τα μάτια του βουρκωμένα περιμένουν με ανυπομονησία. Τα χείλη του ακόμα νιώθουν το τελευταίο της φιλί. Ναι. Όντως ήταν διαφορετικό. Όταν ξέρεις οτι αυτό το φιλί μπορεί να είναι και το τελευταίο, τότε όλες οι αισθήσεις σου επικεντρώνονται σε αυτό. Το αποστηθίζεις. Το αγαπάς. Το αναλύεις...

Το αεροπλάνο απογειώνεται. Μαζί με αυτό νιώθω την καρδιά μου να παγώνει. Ένας επανειλημμένος πόνος. Ένα σφίξιμο στον λαιμό. Ο χρόνος παγώνει. Πλέον τίποτα άλλο δέν με ενδιαφέρει. Αφού εκείνη φεύγει μακρυά μου δέν ξέρω τί άλλο αξίζει να κάνω πιά. Η καθημερινότητα μαρτύριο. Αλλά δεν με ενδιαφέρει. Δεν νιώθω πια. Λειτουργώ σαν ένα ρομπότ. Κάνω ότι πρέπει να κάνω χωρίς καρδιά. Χωρίς να νιώθω χαρά και λύπη. Παρά μόνο θλίψη. Το μόνο που με νοιάζει είναι εκείνη. Τι να κάνει άραγε.
Η ψυχή μου βρίσκεται ακόμα εκεί...

Μήνες μετά.
Φθινόπωρο. Οι παραλίες πλέον άδειες. Εγκαταλελειμμένες. Είναι λίγο δυσάρεστο το θέαμα. Το να βλέπεις τις παραλίες που πρίν λίγο καιρό έσφυζαν απο ζωή, μέρα και νύχτα, τώρα να είναι εγκαταλελειμμένες. Χρησιμοποιημένες.

Η φιγούρα του αγοριού μόλις που διακρίνεται. Είναι καθισμένο στην αμμουδιά. Μόνος. Υπάρχει συννεφιά και ο καιρός βρίσκεται σε ένα διάλειμμα απο τις πολλές βροχές. Η ατμόσφαιρα γεμάτη υγρασία. Η μυρωδιά της βρεγμένης άμμου γνώριμη. Η μοναξιά είναι η μόνη παρέα που συντροφεύει τις σκέψεις του αγοριού. Αλλα τί να σκέφτεται άραγε; Είμαι σίγουρος οτι θα ταξιδεύει. Ξέρεις. Αυτά τα ταξίδια που μοναδικός κυβερνήτης και επιβάτης ταυτίζονται και είναι ο εαυτός σου...
"...Δέν ήθελα να φύγει. Την αγαπώ. Την λατρεύω! Θα έκανα τα πάντα για αυτήν... Αλλα το ξέρω οτι αυτό ήταν το σωστό. Αυτό έπρεπε να γίνει. Μπορεί να είμαστε μαζί αρκετό καιρό, αλλα δέν θα ήταν καλό να μπώ εμπόδιο στην εξέλιξη.
Στο τελευταίο της φιλί, διάβασα την λαχτάρα της να φύγει. Να γνωρίσει νέους τόπους. Νέα πράγματα. Νέες συντροφιές. Την αγαπώ και με αγαπάει. Αλλα άν δέν αφήσεις την κατάσταση να εξελιχθεί, αργά ή γρήγορα η ζωή θα σε εκδικηθεί. Το πουλί πρέπει να πετάει ελεύθερο στον ουρανό. Αλλιώς το κλουβί το σκοτώνει. "

Το βλέμμα του αγοριού είναι καρφωμένο στον ορίζοντα. Μόλις μετα βίας διακρίνονται κάποιες ηλιαχτίδες δραπέτες, σημαδεύοντας την επιφάνεια της θάλασσας. Ο αέρας φυσάει και το κρύο είναι ήδη τσουχτερό. Τα δάκρυα όμως είναι ακόμα ζεστά. Και είναι εκεί.
Το αγόρι κλείνει τα μάτια. Η φαντασία και η αγάπη σχεδιάζουν το ταξίδι. Ο πόνος βάζει μπρος στις μηχανές. Το αγόρι βρίσκεται ψηλά, διασχίζει τα σύννεφα αργά. Γυρνάει και κοιτάει πίσω. Βλέπει το σώμα του να κάθεται σε μιά έρημη παραλία. Εγκαταλελειμμένη. Ένας όμορφος πίνακας. Μελαγχολικός. Αρμονικό τοπίο. Στρέφει το κεφάλι του στον ορίζοντα! Ψηλά! Πεισμώνει και ταξιδεύει όσο πιό γρήγορα μπορεί! Βρίσκεται παντού! Αλλα το καθημερινό του δρομολόγιο το ακολουθεί πιστά και σήμερα. Ο πρώτος σταθμός είναι το αεροδρόμιο. Έρημο. Χωρίς να κινείται τίποτα. Τίποτα ενδιαφέρων. Δύο πράγματα τον ενδιαφέρουν σε αυτή την τοποθεσία. Η ψυχή του. Που είναι ακόμα εκεί. Στο σημείο που στεκόταν. Η ψυχή του είναι ακόμα εκεί μαρμαρωμένη. Περιμένει το αεροπλάνο της επιστροφής. Για επιστρέψει κι αυτή με την σειρά της, εκεί οπου ανήκει.
Επόμενος σταθμός, Ολόκληρος ο κόσμος. Ταξιδεύει στον κόσμο! Πετάει πανω από πόλεις. Έφτασε ήδη στο Παρίσι! Ώ τί όμορφος που φαίνεται ο πύργος του Άιφελ απο εδώ ψηλά! Κόσμος στην πλατεία να κάνουν τις καθημερινές τους συνήθειες. Δύο παιδιά κάνουν ποδήλατο. Ένα ζευγάρι να χαζεύει στις όχθες του Σηκουάνα και να ανταλλάζει όρκους. Τρείς ηλικιωμένοι να κάθονται και να κουβεντιάζουν. Ένα κοριτσάκι με τον πατέρα της έχουν βγάλει τον σκύλο βόλτα. Βρίσκομαι εδώ ψηλά, τους βλέπω και ταξιδεύω! Άφησα πίσω μου το Κολοσσαίο της Ρώμης. Φτάνω στον Big Ben. Και σειρά έχει το άγαλμα της ελευθερίας...!

Το αγόρι κάθεται ακόμα με τα μάτια κλειστά. Πού να ταξιδεύει άραγε. Τί να σκέφτεται; Τί αγάπη ή πόνο να νιώθει; Είμαι σίγουρος ότι θα κάνει ένα από αυτά. Τα επονομαζόμενα, ταξίδια της ψυχής.
Η ώρα πέρασε. Άς φύγω κι εγώ, να σας αφήσω κι εσάς να συνεχίσετε την ζωή σας… Αλλα μια στιγμή! Μισό λεπτό. Το αγόρι μόλις άνοιξε τα μάτια του. Λένε ότι τα μάτια είναι οι καθρέφτες της ψυχής. Θέλω να ρίξω μια ματιά. Εσείς την πιστεύετε αυτή την φράση; Εγώ μάλλον όχι. Γιατί μόλις κοίταξα τα μάτια του αγοριού, αλλα δυστυχώς μέσα δεν είδα τίποτα…
Καληνύχτα.

[Aetonail]

Κάθε τέλος έχει μια νέα αρχή.