Η ιστορία ενός γλυκίσματος

[thiseas]

Ο Φίλιππος ο Β’ της Ισπανίας, (1527-1598), φημισμένος καλοφαγάς και λιχούδης , μια μέρα που ένοιωθε λιγούρες, κάλεσε τον ζαχαροπλάστη του παλατιού του και τον διέταξε να του φτιάξει ένα γλύκισμα, που να μη το βαρεθεί ποτέ. Ο κακομοίρης ο ζαχαροπλάστης έβαλε όλη του την τέχνη για να ικανοποιήσει τον βασιλιά του. Σε λίγες ώρες τού παρουσίασε ένα γλύκισμα που το ονόμασε “Κλαυδία”. Μόλις όμως ο Φίλιππος δοκίμασε το γλύκισμα, προς μεγάλη απογοήτευση του δύστυχου ζαχαροπλάστη, ξίνισε τα μούτρα του και του είπε ότι δεν ήταν αυτό που ζητούσε.
Ο έμπειρος ζαχαροπλάστης δεν το έβαλε κάτω. Σύντομα του παρουσίασε την επόμενη δημιουργία του που - κρίμα στη ζάχαρη που ξόδεψα γαμώ την ατυχία μου- πάλι δεν άρεσε στον ουρανίσκο του μεγαλειότατου. Την ίδια τύχη είχαν και οι επόμενες απόπειρές του. Όλα τα γλυκά του, παρά τα γεμάτα φαντασία ονόματά τους, απορρίφτηκαν από τον Φίλιππο με συνοπτικές διαδικασίες μιας μπουκιάς, βυθίζοντας τον δυστυχή ζαχαροπλάστη σε βαθιά απελπισία.
Η γυναίκα του ζαχαροπλάστη, βλέποντας τις δυσκολίες του συζύγου της και φοβούμενη μήπως γίνει χήρα πριν την ώρα της, αποφάσισε να τον βοηθήσει. Παρά τις λιγοστές γνώσεις της στην ζαχαροπλαστική, άρχισε να κάνει διάφορες δοκιμές με ζάχαρη, αλεύρι, βούτυρο κι αυγά στην κουζίνα της, χωρίς όμως να μπορέσει να φτιάξει κάτι, κατάλληλο για τον βασιλιά. Στο τέλος με τα υλικά αυτά, έφτιαξε ένα είδος αφράτου ψωμιού.
Όταν το βράδυ γύρισε στο σπίτι ο άνδρας της και το είδε, αποφάσισε να το παρουσιάσει στον Φίλιππο, μια και δεν είχε να του επιδείξει τίποτε καλύτερο. Μόλις ο Φίλιππος το δοκίμασε, άρχισε να το τρώει σαν …ψωμί. Σιγά-σιγά το γλύκισμα αυτό διαδόθηκε σε όλη την καλή κοινωνία της Ισπανίας στην αρχή, και όλης της Ευρώπης αργότερα. Οι Γάλλοι το ονόμασαν “Παιν ντ’ Εσπάνιε (Pain d’ Espagne)”, δηλαδή ψωμί της Ισπανίας, και με τον καιρό οι Έλληνες το έκαναν σιγά-σιγά “παντεσπάνι”.
Και για την αποκατάσταση της Ιστορίας και της ιστορίας του παντεσπανιού ειδικότερα, μια τελευταία επισήμανση: η περίφημη Μαρία Αντουανέτα, (Μαρία Αντωνία Ιωσηφίνα Ιωάννα των Αψβούργων, σύζυγος του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου), ποτέ δεν εξέφρασε το αφελές ερώτημα «αφού ο λαός δεν έχει ψωμί γιατί δεν τρώει παντεσπάνι;»
Οι σύγχρονοι της ιστοριογράφοι που ελάχιστα την συμπαθούσαν, τής “φόρτωσαν” την φράση αυτή, για να τονίσουν την αδυναμία της να κατανοήσει την κατάσταση στην οποία βρισκόταν η χώρα της κατά την Γαλλική Επανάσταση.