Κωνσταντίνος Καραμανλής

[ΠΛΑΤΩΝ]

Κωνσταντίνος Καραμανλής: Κορυφαίος έλληνας πολιτικός, με καθοριστική συμβολή στον οικονομικό και πολιτικό εκσυγχρονισμό της χώρας. Το σπουδαιότερο επίτευγμά του είναι η είσοδος της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση.

1907-1950
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής γεννήθηκε στις 8 Μαρτίου 1907 στο Κιούπκιοϊ (σήμερα Πρώτη), μια κωμόπολη κοντά στις Σέρρες, που τότε ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο πατέρας του, Γεώργιος, δημοδιδάσκαλος και καπνοκαλλιεργητής, είχε διωχθεί για την εθνική δράση του, τόσο από τις τουρκικές, όσο και μεταγενέστερα από τις βουλγαρικές αρχές κατοχής. Μητέρα του ήταν η Φωτεινή Δολόγλου. Επίσης είχε τρεις αδελφούς και τρεις αδελφές που κατά σειρά γέννησης ήταν η Όλγα (1911), ο Αλέκος (1914), η Αθηνά (1917), η Αντιγόνη (1921), ο Γραμμένος (1925) και ο Αχιλλέας (1929).
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έζησε ως μαθητής διαδοχικά στην Πρώτη, τη Νέα Ζίχνη, τις Σέρρες και τελικά στην Αθήνα, όπου μετά την αποπεράτωση των γυμνασιακών του σπουδών, εγγράφηκε στη Νομική Σχολή, από την οποία αποφοίτησε το 1929.


Το 1930 υπηρέτησε επί τετράμηνο τη στρατιωτική του θητεία, ως προστάτης πολύτεκνης οικογένειας. Στη συνέχεια εργάστηκε ως δικηγόρος στις Σέρρες και εισήλθε στην πολιτική με το Λαϊκό Κόμμα, με το οποίο εκλέχθηκε βουλευτής Σερρών για πρώτη φορά το 1935 στην ηλικία των 28 ετών. Επανεξελέγη βουλευτής το 1936, στις τελευταίες εκλογές πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Με την έκρηξη του ελληνοϊταλικού πολέμου, ο Καραμανλής παρουσιάστηκε για να στρατευθεί στο Σιδηρόκαστρο, αλλά κρίθηκε ανίκανος να υπηρετήσει λόγω βαρηκοΐας. Στη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής ασχολήθηκε αποκλειστικά με τη δικηγορία. Επανήλθε στην ενεργό πολιτική το 1946, όταν έλαβε μέρος στις εκλογές της 31ης Μαρτίου ως υποψήφιος του Λαϊκού Κόμματος στις Σέρρες και εξελέγη πρώτος σε ψήφους βουλευτής.

1950-1974
Το όνομά του θα γίνει γνωστό στο πανελλήνιο από τη θητεία του ως Υπουργός Δημοσίων Έργων στην κυβέρνηση Παπάγου (1952-1955). Θα επιτελέσει σπουδαίο έργο, με την κατασκευή βασικών έργων υποδομής (εγγειοβελτιωτικά έργα, οδικές αρτηρίες, ενεργειακές μονάδες, έργα ύδρευσης κ.ά.). Ο δυναμισμός και η αποφασιστικότητα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αλλά και η απήχηση του έργου του στην κοινή γνώμη, αποτέλεσε ισχυρό πρόκριμα για την ανάδειξή του στην πρωθυπουργία, μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου Παπάγου. Η πρωτοβουλία του βασιλέα Παύλου να του αναθέσει τον σχηματισμό της κυβέρνησης, στις 5 Οκτωβρίου 1955, εξέπληξε τους πάντες, αφού επικρατέστεροι για τη διαδοχή ήταν οι αντιπρόεδροι της κυβέρνησης Παπάγου, Στέφανος Στεφανόπουλος και Παναγιώτης Κανελλόπουλος.
Ο Καραμανλής, από την πρώτη μέρα της πρωθυπουργίας του, θέλησε να βάλει τη δική του σφραγίδα στην πολιτική ζωή της χώρας. Ίδρυσε νέο κόμμα, την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (ΕΡΕ) και προσέφυγε στις κάλπες τον Φεβρουάριο του 1956. Τις κέρδισε, παρότι το κόμμα του ήλθε δεύτερο σε ψήφους, χάρις στο «τριφασικό» εκλογικό σύστημα. Η επικράτηση στην πρώτη αυτή και στη συνέχεια σε δύο ακόμη εκλογικές αναμετρήσεις, το 1958 και το 1961, του επέτρεψε να διατηρήσει αδιάλειπτα την εξουσία για μία οκταετία (1955-1963), ένα επίτευγμα χωρίς προηγούμενο στην πολιτική ιστορία της χώρας.


Πρωταρχική φροντίδα του Καραμανλή ήταν ο σχεδιασμός και η εφαρμογή ενός προγράμματος ταχύρρυθμης οικονομικής ανάπτυξης, σε μια χώρα που βίωνε ακόμη τις συνέπειες του καταστροφικού εμφύλιου πολέμου. Όραμά του υπήρξε μια Ελλάδα απαλλαγμένη από τα σύνδρομα της δυσπραγίας και της φτώχειας. Η σταθερή αύξηση του εθνικού εισοδήματος, με μέσο ετήσιο ρυθμό 6,25%, η άνοδος του κατά κεφαλήν εισοδήματος από 305 σε 565 δολάρια με πληθωρισμό 2%, η ραγδαία άνοδος των επενδύσεων και η μείωση της ανεργίας στο 4,5% (βοηθούμενη και από την αυξανόμενη μετανάστευση) συνθέτουν τις κύριες παραμέτρους του θετικού απολογισμού της διακυβέρνησης Καραμανλή στο πεδίο της οικονομίας.
Η ανοδική πορεία της οικονομίας θα του δώσει τη δυνατότητα να στραφεί, με την πάροδο του χρόνου, προς την ενίσχυση της παιδείας, του πολιτισμού και,για πρώτη ουσιαστικά φορά, του αθλητισμού, με τη θεσμοθέτηση του ΠΡΟ-ΠΟ (1959). Ακόμη, αύξησε τη χρηματοδότηση του κοινωνικού τομέα κι έλαβε θεσμικά μέτρα κοινωνικού χαρακτήρα, με κορυφαίο γεγονός τη σύσταση του ΟΓΑ (1961). Όμως, παρά τις προσπάθειές του, ο εκσυγχρονισμός στο πολιτικό πεδίο κινούνταν με χαμηλές ταχύτητες, λόγω των εμφυλιοπολεμικών συνδρόμων, που παρέμειναν ισχυρά στην Ελληνική Δεξιά.

Το διεθνές περιβάλλον ήταν αρνητικό για την άσκηση πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, λόγω του Ψυχρού Πολέμου και της πρόσδεσης της χώρας στο άρμα των ΗΠΑ. Έτσι, ήταν φυσικό για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να αναζητήσει ερείσματα για την κατοχύρωση της ασφάλειας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας στους κόλπους του ΝΑΤΟ. Εν τούτοις, ο Καραμανλής, με αρκετή δόση αποτελεσματικότητας, κατόρθωσε να προαγάγει τις σχέσεις με τον Τρίτο Κόσμο, ιδιαίτερα με τις αραβικές χώρες, προτάσσοντας, οσάκις χρειαζόταν, τα περιφερειακά συμφέροντα της Ελλάδας.
Το 1959 υπέγραψε τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, με τις οποίες τερματίστηκε η βρετανική κυριαρχία επί της Κύπρου και ιδρύθηκε ανεξάρτητο Κυπριακό κράτος, με εγγυήτριες δυνάμεις την Ελλάδα, την Τουρκία και τη Μεγάλη Βρετανία με δικαίωμα στρατιωτικής παρέμβασης. Ο Καραμανλής δέχθηκε αυστηρή κριτική για τις συμφωνίες αυτές, που κατοχύρωναν ως ισότιμο εταίρο στη μεγαλόνησο την Τουρκία.

Η καίρια τομή στην εξωτερική πολιτική του εντοπίζεται στην προσπάθεια για την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πίστευε ότι η ΕΟΚ δεν αποτελούσε «απλώς οικονομικήν κοινοπραξίαν, αλλά οντότητα με ευρυτέραν πολιτικήν αποστολήν και σημασίαν». Έπειτα από επίπονες διαπραγματεύσεις διετούς διάρκειας, η Ελλάδα θα γίνει δεκτή στην αρχική ομάδα των Έξι, ως πρώτο συνδεδεμένο μέλος, στις 9 Ιουλίου 1961.
Η πρώτη κυβερνητική οκταετία του Κωνσταντίνου Καραμανλή διακόπηκε απρόβλεπτα, με την παραίτησή του, τον Ιούνιο του 1963, ύστερα από διαφωνία με τον βασιλέα Παύλο, η οποία σηματοδότησε τη ρήξη του με τα Ανάκτορα. Η κρίση δεν ήταν ανεξάρτητη από το κλίμα πολιτικής έντασης εκείνης της εποχής. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρόεδρος της Ενώσεως Κέντρου, Γεώργιος Παπανδρέου, είχε κηρύξει τον ανένδοτο αγώνα, κατηγορώντας τον Καραμανλή ότι είχε κερδίσει τις εκλογές του 1961 με βία και νοθεία, ενώ η δολοφονία Λαμπράκη από παρακρατικούς στη Θεσσαλονίκη είχε ρίξει βαριά τη σκιά της στη χώρα. («Ποιος επιτέλους κυβερνά αυτό τον τόπο» είχε πει ο Καραμανλής).


Στις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου 1963 ηγήθηκε της ΕΡΕ, αλλά υπό το βάρος των καταγγελιών της αντιπολίτευσης, ηττήθηκε από την «Ένωση Κέντρου» του Γεωργίου Παπανδρέου. Τότε, ο Καραμανλής παραιτήθηκε από την ηγεσία της ΕΡΕ κι έφυγε μυστικά για το Παρίσι με το ψευδώνυμο «Τριανταφυλλίδης», όπου ιδιώτευσε επί 11 χρόνια μέχρι τη Μεταπολίτευση.

1974-1998
Μετά την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος της Χούντας των Συνταγματαρχών στις 24 Ιουλίου του 1974, και υπό το βάρος της τουρκικής εισβολής στη μεγαλόνησο, ο Καραμανλής επέστρεψε στην Αθήνα με το αεριωθούμενο αεροπλάνο της γαλλικής προεδρίας το οποίο έθεσε στη διάθεση του ο Γάλλος πρόεδρος Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εσταίν, στενός προσωπικός του φίλος. Ως επικεφαλής της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, ο Καραμανλής κατόρθωσε με συνετές και αποφασιστικές κινήσεις να αποκαταστήσει πλήρως τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος στην Ελλάδα. Νομιμοποίησε το ΚΚΕ έπειτα από 26 χρόνια παρανομίας, ενώ προχώρησε στην αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ ως αντίδραση για την άρνηση της Συμμαχίας να αντιταχθεί στην προέλαση των Τούρκων στην Κύπρο (Αττίλας 2) και αντικατέστησε τη χουντική ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων.


Στις πρώτες ελεύθερες εκλογές (17 Νοεμβρίου 1974) ο Καραμανλής επικράτησε με το επιβλητικό 54,2% των ψήφων. Η άνετη νίκη του και στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση (Νοέμβριος 1977), θα του επιτρέψει να παραμείνει αδιάλειπτα στην εξουσία για μία εξαετία, επικεφαλής της Νέας Δημοκρατίας, ενός νεοσύστατου σχηματισμού, που εντάσσεται στον κεντροδεξιό χώρο, με ιδεολογικό στίγμα τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό. Η διενέργεια δημοψηφίσματος, στις 8 Δεκεμβρίου 1974, τερμάτισε τη μακρά διένεξη για το πολιτειακό, με την οριστική εγκαθίδρυση της αβασίλευτης δημοκρατίας.
Η εκπόνηση και η ψήφιση νέου και προοδευτικού Συντάγματος, τον Ιούνιο του 1975, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την εμβάθυνση και την παγίωση της Δημοκρατίας. Η επικράτηση ήπιου πολιτικού κλίματος, η αναβάθμιση των πολιτικών ηθών και της κοινοβουλευτικής πρακτικής και γενικότερα η κατοχύρωση του δημοκρατικού διαλόγου και των ατομικών ελευθεριών, καταγράφονται έκτοτε ως επιτεύγματά του. Όπως και η λύση του χρονίζοντος γλωσσικού ζητήματος, με την καθιέρωση της δημοτικής, ως επίσημης γλώσσας του κράτους.

Την εξαετία 1974-1980 και παρά τη διεθνή ενεργειακή κρίση, που έπληξε και τη χώρα μας, το εθνικό εισόδημα αυξανόταν με ρυθμούς 5% ετησίως, ενώ το κατά κεφαλήν εισόδημα σημείωσε αύξηση 50%. Ο Καραμανλής δεν δίστασε να εθνικοποιήσει μεγάλες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα (Ολυμπιακή, Εμπορική), όταν οι περιστάσεις το επέβαλαν, με αποτέλεσμα κάποιοι κύκλοι των βιομηχάνων να τον κατηγορήσουν για σοσιαλμανία. Στην εξωτερική πολιτική, η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, τα διπλωματικά ανοίγματα τις γειτονικές κομμουνιστικές χώρες και τη Μόσχα καταγράφονται στο ενεργητικό του.


Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εγκατέλειψε την ενεργό πολιτική το 1980, μετά την υπογραφή της συνθήκης προσχώρησης της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Τον διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία ο Γεώργιος Ράλλης. Στις 5 Μαΐου 1980 εκλέχθηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, σε μια περίοδο που το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου βρισκόταν προ των πυλών της εξουσίας. Η αυστηρή προσήλωση στην τήρηση των συνταγματικών κανόνων και η συνεπής τοποθέτηση πάνω από τις κομματικές διαμάχες, η εξασφάλιση της ομαλής διαδοχής των κομμάτων στην εξουσία, η συμβολή στην εκτόνωση των πολιτικών παθών και η συνεισφορά του στην εμπέδωση της εθνικής ενότητας, συνέθεσαν τις κύριες παραμέτρους της παρουσίας του στο ύπατο αξίωμα, σε συνδυασμό και με την ενίσχυση του διεθνούς κύρους της χώρας.


Το 1985 ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου αθετεί την υπόσχεσή του προς τον Καραμανλή για δεύτερη θητεία και προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον αρεοπαγίτη Χρήστο Σαρτζετάκη. Ο Καραμανλής αποχωρεί πικραμένος. Επανεξελέγη στο ύπατο αξίωμα της χώρας την πενταετία 1990-1995, οπότε αποχώρησε οριστικά από την πολιτική. Είχε συμπληρώσει 60 χρόνια στο πολιτικό προσκήνιο: 8 χρόνια ως υπουργός, 14 ως πρωθυπουργός και 10 ως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.


Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών, στις 23 Απριλίου 1998. Δεν άφησε απογόνους από το γάμο του με την Αμαλία Μεγαπάνου (1952). Ο γάμος διαλύθηκε κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.

[soraver]

auth einai sigoura h mia opsh tou nomismatos

[maRtina]

prosfata ton kanane agalma sto limani ...konta ston leuko.pirgo

[Highlander]

Γαμώ τα κόκαλά τους και γενικά στο διάολο όλοι οι πολιτικοί που πέρασαν στην Ελλάδα μετά την μεταπολίτευση.
Α και μην ξεχάσω και αυτούς που είναι πάνω:

[soraver]

prin th metapoliteush oxi?
diakriseis kanoume sakis?

[Egw]

Γιατί, και οι πριν τη χούντα ήταν καλοί? (Άλλωστε οι ίδιοι ήταν).

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Καραμανλής, με μοναδική εξαίρεση τις εκλογές του 1974 που έγιναν κάτω από ειδικές περιστάσεις ποτέ δεν κέρδισε τίμια εκλογές - ούτε καν τις εσωτερικές του κόμματός του - ούτε ανέχτηκε να είναι στην αντιπολίτευση ποτέ. Ο Ελληνικός λαός είχε την υποχρέωση να τον εκλέγει αφεντικό, κι αν δεν τον εξέλεγε εκλεγόταν μόνος του. Ο μακαρίτης παρίστανε πάντα ότι δήθεν δεν ενδιαφερόταν για την εξουσία, χατήρι μας έκανε που μας κουμαντάριζε, αλλά στην πραγματικότητα χρησιμοποιούσε κάθε μέσο, τίμιο ή άτιμο, για να παραμείνει στα πράγματα.

Το 1955 διορίστηκε πρωθυπουργός από το βασιλιά με το έτσι θέλω (η θεωρία ότι ο βασιλιάς μπορεί να διορίζει πρωθυπουργό όποιον θέλει, ακόμη και τον κηπουρό του, σε όλο της το μεγαλείο). Είναι τώρα γνωστό εδώ και δεκαετίες (από τα αρχεία του Foreign Office που άνοιξαν 30 χρόνια μετά) ότι ο λόγος που τον έβαλαν ήταν γιατί, πειθήνιο όργανο των ξένων, θα έκλεινε το Κυπριακό όπως-όπως και αντίθετα στα ελληνικά και κυπριακά συμφέροντα αλλά όπως βόλευε το ΝΑΤΟ. Και ξέρουμε ότι το έκανε λίγα χρόνια μετά.

Απ' ό,τι θυμάμαι δεν ζήτησε καν ψήφο εμπιστοσύνης από τη βουλή. Τη διάλυσε αμέσως και προκήρυξε εκλογές με καινούριο, τελείως καλπονοθευτικό εκλογικό σύστημα (το περιβόητο "τριφασικό") που χρησιμοποιούσε διαφορετικό τρόπο κατανομής των εδρών από περιφέρεια σε περιφέρεια! Στις περιφέρειες όπου το κόμμα που έφτιαξε, η ΕΡΕ, αναμενόταν να κερδίσει, το σύστημα ήταν πλειοψηφικό και έδινε ΟΛΕΣ τις έδρες στο πρώτο κόμμα. Όπου είχε δύναμη η αντιπολίτευση, το σύστημα ήταν αναλογικό και οι έδρες μοιράζονταν στα δύο. Έτσι, με 47% των ψήφων πήρε 165 έδρες (55%!!) ενώ το ενωμένο κόμμα της αντιπολίτευσησ πήρε 48% αλλά μόνο 132 έδρες. Αυτό το τερατώδες εκλογικό σύστημα δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ πια, αφού είχε επιτελέσει το σκοπό του - να βγάλει πρωθυπουργό αυτόν που το έφτιαξε, και να πάει να γαμηθεί η δημοκρατία.

Στις εκλογές του 1958 το σύστημα ήταν ακόμη πιο καλπονοθευτικό, αν και τουλάχιστον ήταν ομοιόμορφο σε όλη την Ελλάδα. Η ΕΡΕ καταποντίστηκε σε ψήφους (πήρε μόλις 41.16%), αλλά πήρε 6 περισσότερες έδρες από το 1956!! (171 στις 300).

Για τις εκλογές του 1961 τι να πει κανείς? Έχουν μείνει στην ιστορία ως οι εκλογές βίας και νοθείας, τότε που ψήφισαν και πεθαμένοι και δέντρα. Το παρακράτος, αγκαλιά με το κράτος, είχαν πανικοβληθεί από το γεγονός ότι το 1958 η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ), το μόνο "νόμιμο" αριστερό κόμμα (τι νόμιμο δηλαδή, που όλο διώξεις, εξορίες και τέτοια ήταν τα μέλη του, αλλά τουλάχιστον το αφήνανε να κατεβαίνει στις εκλογές) είχε βγει δεύτερο κόμμα δηλαδή αξιωματική αντιπολίτευση, και οργίασαν. Το αποτέλεσμα ήταν η Αριστερά (συνασπισμός ΕΔΑ-ΕΑΚ) από 24.42% να πέσει στα 14.63% και η ΕΡΕ να ανέβει στα 50,81% και 176 έδρες.

Το 1963 όσο και να προσπάθησε η ΕΡΕ ήταν αδύνατο να κερδίσει τις εκλογές. Ήταν τόσο το μίσος του κόσμου έπειτα από τα γεγονότα της δολοφονίας του Λαμπράκη και τα σκάνδαλα της ΕΡΕ (ακόμη κι ο Καραμανλής ο ίδιος είχε μπλεχτεί με το περιβόητο σκάνδαλο των "βραχωδών οικοπέδων" στη Φιλοθέη - εκεί που τελικά χτίσανε το Ίδρυμα Καραμανλή, αν θυμάμαι καλά) που δεν κατάφεραν παρά τις συνηθισμένες νοθείες να κερδίσουν. Άλλωστε είχε έρθει και σε σύγκρουση με το παλάτι. Οπότε έχασε τις εκλογές. Και αμέσως το έσκασε για το Παρίσι, με το ψευδώνυμο "Τριανταφυλλίδης".

Μεταχουντικά, παρίστανε τον "δημοκρατικό" διότι η κοινωνία δεν ανεχόταν πια τον ακάλυπτο αυταρχισμό της προχουντικής ΕΡΕ. Στην πραγματικότητα όμως, ο λύκος κι αν εγέρασε...

Από τη δήθεν "κυβέρνηση εθνικής ενότητος" εξαίρεσε την αριστερά, πήρε μόνο ένα τμήμα του κέντρου (του οποίου ουσιαστικά διόρισε τον ηγέτη, κάνοντας τον τελείως ανίκανο και άρα ακίνδυνο Γεώργιο Μαύρο αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και - δυστυχώς - υπουργό εξωτερικών, σε μια περίοδο τόσο επικίνδυνη για τη χώρα).

Οι εκλογές του 1974 έγιναν κάτω από τη σκιά του "Καραμανλής ή τανκς" οπότε πήρε το πρωτοφανές ποσοστό του 54%. Επειδή όμως (παλιά του τέχνη κόσκινο) χρησιμοποίησε πάλι την καλπονοθευτική ενισχυμένη αναλογική, αυτό το ποσοστό ψήφων μεταφράστηκε στο θηριώδες 73% των εδρών (220 στους 300), πράγμα που του επέτρεψε να φτιάξει ένα Σύνταγμα όπως του άρεσε αυτού, χωρίς να δώσει καμιά σημασία στην αντιπολίτευση.

Φυσικά παρά το τι λέει η προπαγάνδα που ξαναγράφει την ιστορία ώστε να είναι αντίθετη με την πραγματικότητα, η κυβέρνησή του ήταν αποτυχημένη. Έτσι μόλις 3 χρόνια μετά το 54.37, η ΝΔ καταποντίστηκε πάλι σε ψήφους, παίρνοντας 41.84%. Και βέβαια, πάλι έβγαλε πλειοψηφία σε έδρες, 171 δηλ. 57%.

Εκεί πάνω έπεσε πανικός. Διότι όταν έφτιαχνε το Σύνταγμα δεν είχε φανταστεί ότι θα πατώσει τόσο πολύ, κι έτσι είχε βάλει να χρειάζονται 180 ψήφοι τουλάχιστον για την εκλογή προέδρου. Και μια που ήταν φανερό ότι στις επόμενες εκλογές θα θριάμβευε το συνεχώς ανερχόμενο ΠΑΣΟΚ, είχε αποφασίσει να το σκάσει πάλι, όχι στο Παρίσι όπως το 1963, αλλά στην Προεδρία. Πώς όμως να το κάνει που είχε μόνο 171? Έτσι επιδόθηκε σε μια από τις χυδαιότερες προσπάθειες εξαγοράς ψήφων μεταδικτατορικά (προδικτατορικά τα αδιαφιλονίκητα πρωτεία είχε η αποστασία του 1965).

Όταν μετά το 1974 ο Καραμανλής είχε περιμαζέψει στη ΝΔ όλους τους αποστάτες του 1965, που αλλιώς δεν θα είχαν στον ήλιο μοίρα, άφησε απ' έξω το Μητσοτάκη. Τέτοιο αδίστακτο κάθαρμα στο ίδιο κόμμα ήταν επικίνδυνο ακόμη και για έναν Καραμανλή. Ο Μητσοτάκης έγινε από τους εντονότερους επικριτές του Κ.Κ, ιδιαίτερα μετά το 1977, οπότε κατάφερε να μπει στη Βουλή με το προσωπικό του κόμμα των Νεοφιλελευθέρων. Και ξαφνικά, μέσα σε μια μέρα, άρχισε να γλύφει εκεί που πρώτα έφτυνε, ενώ και ο Κ.Κ. δήθεν ξέχασε τι του έσερνε ο Μητσο ως τότε, κι όχι μόνο τον πήρε κι αυτόν και τον Βαρδινογιάννη (δεύτερο βουλευτή του Μητσο) στο κόμμα του αλλά τον έκανε και υπουργό. Δυο ψήφοι παραπάνω.

Μετά κατάφερε να διαλύσει τα υπολείμματα της Ένωσης Κέντρου που αλλαζε συνέχεια ονόματα και αρχηγούς, και πήρε μερικές ακόμη ψήφους αλλά πάλι δεν του έβγαιναν. Οπότε στράφηκε προς το χουντοβασιλικό κόμμα της "Εθνικής Παρατάξεως" και πήρε μερικούς βουλευτές και από κει και επί τέλους κατάφερε να βγει πρόεδρος, τσίμα τσίμα και καταϊδρωμένος. (Στις δύο πρώτες ψηφοφορίες, που ήταν σίγουρο ότι θα αποτύγχαναν να εκλέξουν πρόεδρο διότι χρειάζονταν 200 ψήφους, δεν φήφισε τον εαυτό του "για λόγους ευθιξίας". Στην τρίτη ψηφοφορία, που ήταν και η κρίσιμη, ευθιξίες και ευαισθησίες και τέτοια πήγαν περίπατο, και ο Καραμανλής αυτοψηφίστηκε).

Οι αντιδημοκρατικές αρχές του Καραμανλή δεν έπαψαν να λειτουργούν ακόμη και μετά την εκλογή του ως προέδρου. Παρά που το αξίωμα είναι, υποτίθεται, υπερκομματικό, και ο Πρόεδρος είναι όλων των Ελλήνων, στην πραγματικότητα ο Κ.Κ. παρέμεινε αρχηγός της δεξιάς, και παρά το ότι ο πρωθυπουργός (Ανδρέας Παπανδρέου) είχε νωπή εντολή το 1981 από το 48% του λαού, συν την ανοχή της αριστερας (11%) , τον εμπόδιζε να υλοποιήσει το πρόγραμμα του ΠαΣοΚ. Αυτό δεν είναι κάτι που το λένε οι εχθροί του αλλά για το οποίο καυχήθηκε ο ίδιος σε απομνημονεύματα που εξέδωσε το Ίδρυμα Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Αυτός ήταν ο δήθεν "Εθνάρχης". Ένας βαθύτατα αντιδημοκρατικός και αυταρχικός κυβερνήτης που με το ζόρι και με τη βία κάθησε στο σβέρκο του λαού για δεκαετίες. Τότε που για να κάνεις το παραμικρό χρειαζόσουνα πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, που κυριαρχούσε το παρακράτος και η Καρφίτσα και οι Γκοτζαμάνηδες.

Όσο για τη δραστηριότητά του στο υπουργείο δημοσίων έργων, έχει μείνει στην ιστορία για το ξύλωμα των γραμμών του τραμ. Άλλο που δεν θέλανε οι αυτοκινητοβιομηχανίες και οι πετρελαιοβημαχανίες. Και είναι ο εμπνευστής της πολιτικής της αντιπαροχής, που κατάστρεψε την Αθήνα.

Ως μεγαλύτερο μεταδικτατορικό επίτευγμά του χαρακτηρίζεται η είσοδος της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Η επιμονή του όμως να το κάνει για πολιτικούς λόγους (στερέωση της δημοκρατίας και τέτοια) οδήγησε στην αποδοχή δυσμενών οικονομικών από την Ελλάδα, τους οποίους μόνο εν μέρει κατάφερε να βελτιώσει με επαναδιαπραγματεύσεις ο Παπανδρέου μετά το 1981.

Η έξοδός του από το ΝΑΤΟ το 1974 ήταν για να κατασιγάσει τη λαϊκή αγανάκτηση αλλά ποτέ δεν ήταν ειλικρινής, με αποτέλεσμα την επανείσοδό επί Ράλλη, με την ουρά στα σκέλια, και με δυσμενείς όρους (από κει ξεκινάει η αμφισβήτηση του εναέριου χώρου της Ελλάδας από την Τουρκία).

[Highlander]

Για να μην παρεξηγούμαι, υποτίθεται ότι μετά τη χούντα είχαμε σύγχρονη δημοκρατία.
Αν είναι να γυρίσουμε πολύ πίσω, άστα εκεί που είναι καλύτερα.

[soraver]

kai auth tou Egw einai h allh pleura tou nomismatos pou eipame prin

[pastoula]

Αρχικό μήνυμα απο Highlander

Γαμώ τα κόκαλά τους και γενικά στο διάολο όλοι οι πολιτικοί που πέρασαν στην Ελλάδα μετά την μεταπολίτευση.
Α και μην ξεχάσω και αυτούς που είναι πάνω:

[maRtina]

πολυ κραξιμο ,,.