Κρυοθεραπεία

[ΠΛΑΤΩΝ]

Η κρυοθεραπεία είναι το αντίθετο της σάουνας: βρίσκεσαι ξαφνικά με μαγιό σε θερμοκρασία 110 βαθμών κάτω από το μηδέν. Η κρυοθεραπεία, η οποία έφθασε πλέον στην Ευρώπη από την Ιαπωνία, μειώνει τον πόνο και δημιουργεί ευφορία.


Καλώς ήρθατε στους-110 βαθμούς (πιο κρύο δεν γίνεται). Μπαίνετε με το μαγιό. Ο στόχος είναι να ανακουφιστούν ή να εξαλειφθούν οι πόνοι, να θεραπευθούν χρόνιες παθολογίες των αρθρώσεων ή της σπονδυλικής στήλης, ρευματισμοί και νευροδερματίτιδες, αλλά επίσης το στρες και η αϋπνία. Αποκαλείται κρυοθεραπεία και βασίζεται στην αρχή ότι το κρύο ανακουφίζει τους πόνους. Για χρόνια θεωρούνταν τοπική θεραπεία, όμως τώρα η κρυοθεραπεία έγινε θεραπεία για όλο το σώμα και, μετά τις πρώτες εξειδικευμένες κλινικές στην Ιαπωνία, οι οποίες δημιουργήθηκαν στη δεκαετία του 1980, οι «αίθουσες ψύχους» πολλαπλασιάζονται τώρα και στη Βόρεια Ευρώπη: στην Πολωνία, τη Γερμανία, τη Φινλανδία, τη Ρωσία, πιο πρόσφατα στη Γαλλία, τη Βρετανία και την Αυστρία.

Πριν από κάθε θεραπεία, ο γιατρός ελέγχει την πίεση και τους καρδιακούς παλμούς. «Η κρυοθεραπεία είναι απαγορευμένη στους υπερτασικούς και τους καρδιοπαθείς, επειδή με το κρύο ο οργανισμός αντιδρά με μια βίαιη αγγειοδιαστολή. Το κρύο δεν κάνει ούτε για τις εγκύους», εξηγεί ο δρ Γκέοργκ Κέτενχουμπερ.
Μετά τον ιατρικό έλεγχο, το δεύτερο βήμα είναι το ντύσιμο (ή μάλλον το γδύσιμο): μαγιό, κάλτσες και αθλητικά παπούτσια, μια μπαντάνα να καλύπτει τα αυτιά και χειρουργική μάσκα για να προστατευθεί το στόμα και η μύτη. Είναι ώρα για να μπεις στην πρώτη αίθουσα:-15 βαθμοί Κελσίου για αρχή, για να εγκλιματιστείς. Κάνεις δύο γύρους στη μικρή αίθουσα και περνάς στη δεύτερη μέσα από μια αεροστεγή πόρτα, παρόμοια με αυτή που έχουν οι υπερκαταψύκτες των κρεοπωλείων. Εκεί το κρύο φθάνει τους-60 βαθμούς. Άλλο ένα σύντομο περπάτημα και, αφού περάσεις την τρίτη πόρτα, αρχίζει η αληθινή θεραπεία, στους -110 βαθμούς Κελσίου. Εκεί μέσα είναι χειρότερα από την Ανταρκτική, όπου η θερμοκρασία φθάνει «μόλις» τους 90 βαθμούς υπό το μηδέν.


Απ΄ έξω η νοσηλεύτρια βρίσκεται πάντα σε ακουστική και οπτική επαφή με τον ασθενή και κάθε τόσο του λέει πόσος χρόνος απομένει ώς το τέλος της θεραπείας. Μόλις μπαίνεις, το πρώτο που σκέφτεσαι για να αντέξεις το κρύο είναι να τρέξεις, με την αυταπάτη ότι έτσι θα ζεσταθείς λίγο. Λάθος. Η νοσηλεύτρια υπενθυμίζει αμέσως πως τα πόδια και τα μπράτσα πρέπει να κινούνται, αλλά αργά, για να συντηρηθεί η κυκλοφορία του αίματος. Αντίθετα, η λαχανιασμένη αναπνοή μπορεί να βλάψει τις αναπνευστικές οδούς. Το δέρμα αρχίζει να τραβάει και να μυρμηγκιάζει. Κάθε βήμα γίνεται όλο και πιο δύσκολα. Σταδιακά, καθώς τα δευτερόλεπτα περνούν, αρχίζεις να τρέμεις και τα δόντια σου αρχίζουν να χτυπούν. Η μουσική που ακούγεται στο φόντο δεν καταφέρνει να αποσπάσει την προσοχή σου: η μόνη σου σκέψη είναι να επιβιώσεις. Εκεί μέσα μπορείς να αντέξεις έως τριάμισι λεπτά. Μετά πρέπει να βγεις, αν δεν θέλεις να γίνεις παγάκι. Περνάς ξανά απ΄ όλες τις αίθουσες και, όταν επιστρέφεις στους-15 βαθμούς, είναι σαν να βρέθηκες στη Χαβάη. Όταν βγαίνεις, στην αρχή αισθάνεσαι λίγο-πολύ σαν ζόμπι, μετά νιώθεις πιο χαλαρωμένος και στη συνέχεια δημιουργείται ένα αίσθημα ευφορίας.

«Η αίσθηση ανακούφισης που αισθάνεσαι οφείλεται στη συνδυασμένη δράση του κρύου και αρκετών νευρικών υποδοχέων που βρίσκονται στο δέρμα», εξηγεί ο δρ Κέντεχουμπερ. «Πρακτικά, όταν κάνει κρύο οι υποδοχείς στέλνουν ένα σήμα στον εγκέφαλο του τύπου “προσοχή κάνει κρύο, πρέπει να καλυφθείς”. Είναι ένα σημαντικό μήνυμα που προηγείται των άλλων, συμπεριλαμβανομένου του πόνου. Το κρύο μπλοκάρει τον δρόμο σε άλλα νευρικά ερεθίσματα, κάνοντάς τα να μη φθάνουν στον προορισμό τους. Πολλοί από τους ασθενείς μας πάσχουν από χρόνιες φλεγμονές και το κρύο είναι γι΄ αυτούς ο μόνος τρόπος για να μην πονούν για αρκετές ώρες και, έπειτα από έναν πλήρη κύκλο, αισθάνονται ανακούφιση για εβδομάδες».