Ο Ανακυκλωτής

[giorgoskikos]

Έπλενε τα ρούχα του τα σιδέρωνε και τα έβαζε με σειρά.
Αγόραζε τους δίσκους του και τους έπαιζε κάθε Σάββατο με σειρά.
( Για να φθείρονται ομοιόμορφα, έλεγε). Καθόταν και άκουγε μουσική ψυχαναγκαστικά. Φόραγε τα ρούχα του με τη σειρά από το ράφι για να φθείρονται ομοιόμορφα και με τη σειρά. Το μυαλό του γεμάτο κουτάκια. Δούλευε κιόλας, μοιράζοντας άλλα κουτάκια...

Ήταν κι απατεωνάκος. Κατάκλεβε απόψεις επί παντός του επιστητού κι έκανε τον καμπόσο. Δεν σκεφτόταν. Η σκέψη απεχθάνεται τα κουτάκια. Αντέγραφε και προσάρμοζε. Είχε όλα τα φόντα να επιπλεύσει. Με σειρά. Ανακυκλώνοντας τις μέρες, τα ρούχα, τους δίσκους. Ένα ψυχαναγκασμένο ανθρωπάκι ήταν. Από αυτά που γελάς. Και γελάσαμε χρόνια μαζί του. Ακόμα γελάμε...

Μια υποσημείωση. Δεν έκανε έρωτα.
Δεν μπορούσε να κάνει έρωτα από τα τόσα κουτάκια ανακύκλωσης που είχε στο μυαλό του. Οι ψυχαναγκαστικοί έχουν απέχθεια στη βρωμιά και ο έρωτας είναι η πρώτη βρωμιά στον κατάλογό τους...

Του χρειάζεται γιατρός, αλλά μέχρι να πάει, θα βασανίσει και θα παραμυθιάσει κάθε αφελή που θα καταπιεί τον ηλίθιο εγκυκλο-παιδισμό του...
Ένα ανθρωπάκι είναι με το πρόβλημά του δίπλα μας. Αυτό που τον κάνει προβληματικό είναι πως αντί να το παραδεχτεί κάνει αγώνα να το κρύψει. Ανακυκλώνοντας τους ανύπαρκτους οργασμούς του, την ανύπαρκτη ερωτική ζωή του, τους ανύπαρκτους ηρωισμούς μια ζωής μίζερης και άρρωστης..

Κι όπως όλοι οι ευνούχοι, αν τον ξαμολύσεις, ζήλια, πόθος για εξουσία και μια ροπή στην ίντριγκα...

Θα μπορούσες να γελάς για πάντα, αν κάποιες φορές δεν σήκωνε το ανύπαρκτο λοφίο του... Ένα ανθρωπάκι ελλειμματικό με μεγάλο στόμα...

Περνάει δίπλα μας, ανακυκλώνοντας το γέλιο και τις μέρες μας...

Λύπη και φάπες που του χρειάζονται...