Μια ιστοριούλα που είχα βρει πολλά χρόνια πριν στο e-missos.gr

[soraver]

προσοχή, είναι πολυ πιθανό να σας πάρουν τα ζουμιά....






Στιγμές ζωής...

Είναι απόγευμα και έξω χιονίζει. Η Θεσσαλονίκη έχει φορέσει το πιο όμορφο άσπρο φόρεμά της και σε ταξιδεύει εκεί που το μυαλό σου θα ήθελε να είναι. Όσοι λένε ότι είναι μια από τις πιο ερωτικές πόλεις του κόσμου έχουν δίκιο. Το πάρκο έξω έχει χάσει το καφέ πράσινο χρώμα του και έχει ντυθεί κι αυτό στα άσπρα. Ανάμεσα στο κάτασπρο τοπίο διάφορες τελείες που γυρνάν πέρα δώθε. Είναι τα παιδιά της γειτονιάς. Τα αυτοκίνητα μοιάζουν με αφηρημένα έργα τέχνης. Ότι άφησαν τα ζωντόβολα πάνω τους έχει γίνει μια μικρή ζωγραφιά. Αυτή η εποχή είναι μια εποχή που όλοι αγαπούν. Ο λόγος είναι απλός. Είναι ο καιρός που σε κάνει να νιώθεις παιδί. Σε κάνει να θέλεις να αγκαλιάσεις και να φιλήσεις όποιον βρεις μπροστά σου. Βλέπεις την μάνα να τρέχει και το παιδί να την κυνηγάει να της στείλει τη χιονόμπαλα συστημένη. Πάνω στις νιφάδες είναι γραμμένα τα παράπονα της περασμένης βδομάδας για την άδικη κατσάδα των βαθμών…

Σα μαθητής θυμάσαι που τέτοιο καιρό πανηγύριζες αν είχες ένα αξιοπρεπή έλεγχο γιατί έτσι κέρδιζες 15 μέρες ησυχίας. Θυμάσαι που κάθε Χριστούγεννα περίμενες πως και πως τη διακοπή των μαθημάτων για να δεις τους φίλους που ήσασταν μαζί από το δημοτικό ακόμα αλλά στην πορεία κάπου χαθήκατε. Πιο πολύ από όλους εκείνη… Είχες τόσο καιρό να τη δεις…κι ας ήταν αυτή που σε περίμενε στα σκαλιά του φροντιστηρίου μια ώρα πριν το μάθημα μόνο και μόνο για να σας πιάσει η λογοδιάρροια…καλά και για να αντιγράψετε και τις ασκήσεις…Τώρα κοιτάς έξω και ψάχνεις απεγνωσμένα τριγύρω τη μορφή της. Μια περαστική της μοιάζει…κάνεις να την φωνάξεις αλλά φωνή δε βγαίνει. Κάτι σου θύμισε ότι δεν είστε στην ίδια πόλη. Ξαφνικά σε πιάνει η νοσταλγία και αρχίζεις να προσεύχεσαι για όλους αυτούς που θεώρησες κάποτε φίλους σου. Νιώθεις πως αν χαθήκατε για κάποιο λόγο τότε μάλλον η αιτία είσαι εσύ. Τώρα πια είσαι φοιτητής κι έχεις άπλετο ελεύθερο χρόνο. Αναρωτιέσαι μήπως είναι η ώρα να αρχίσεις να ψάξεις όλους αυτούς που έχασες.

Σα φοιτητής θυμάσαι το άγχος που έτρωγες γιατί τέτοιος καιρός σήμαινε ότι πλησιάζει η εξεταστική. Γελάς γιατί κάθε φορά που έλεγες σήμερα θα διαβάσω σε θυμόταν η γκόμενα που είχες γνωρίσει το προηγούμενο Σάββατο και σου έλεγε να βρεθείτε. Πάλι έξω θα βγεις τελικά. Ο λόγος είναι απλός. Το βιβλίο δε πρόκειται να σηκωθεί να σε εγκαταλείψει και να πάει σε άλλον. Η γκόμενα όμως αν της πεις όχι θα πάει σε άλλον. Οπότε σκέφτεσαι με τον κλασσικό φοιτητικό τρόπο. Ότι φάμε ότι πιούμε κι ότι…Στα χαμόγελα πνιγμένος κοιτάς ξανά…

Τα ζευγαράκια είναι πιασμένα χέρι χέρι ή σφιχταγκαλιασμένα προσπαθώντας να ζεστάνουν ο ένας τον άλλο σε μια ένδειξη προστασίας του αγαπημένου τους προσώπου. Που και που κάνουν και καμιά σκανταλιά με τα χιόνια που περνάν δίπλα τους και ή παίζουν μεταξύ τους ή γράφουν κάτι στο χιόνι. Ξέρουν ότι θα σβηστεί αλλά γι’ αυτούς η ανάμνηση θα είναι πάντα χαραγμένη στο μυαλό τους. Η εικόνα με τα γράμματα τους πάνω στο χιόνι και η αίσθηση της σιγουριάς της αγκαλιάς τους, τους αφήνει μια γλυκόπικρη ανάμνηση. Άραγε η σχέση τους θα σβήσει σαν τα γράμματα ή θα συνεχίσει να υπάρχει όπως και οι αναμνήσεις στο μυαλό τους…

Το πάρκο από ψηλά μοιάζει με τούρτα γενεθλίων και με γεύση άσπρη σοκολάτα. Τα φώτα διάσπαρτα από δω κι από κει αναδεικνύουν την πυκνότητα του χιονιού και μοιάζουν να τρεμοσβήνουν σαν τα κεράκια που περιμένουν τον εορτάζον να τα σβήσει με ορμή. Ξαφνικά όλα σου τα γενέθλια περνάν ένα ένα μπροστά από τα μάτια σου και βλέπεις τα φώτα στα γύρω μπαλκόνια στο πνεύμα των Χριστουγέννων να σου θυμίζουν όλες τις χιονισμένες χρονιές που πέρασες κι όλες αυτές που παρακαλούσες σαν παιδί να χιονίσει για να γευτείς κι εσύ όλα αυτά που μέχρι τότε είχες δει σε διαφημίσεις και παιδικά έργα. Ξαφνικά όλα αυτά γυρνάν στο μυαλό σου και για μια στιγμή νιώθεις ξανά θυμωμένος με τη μητέρα σου που τότε που εσύ έβλεπες για πρώτη φορά χιόνι αυτή δε σε άφησε να κατέβεις στη γειτονιά να παίξεις με τα υπόλοιπα παιδιά που θεωρούσες προνομιούχα ακόμη και μετά από μια βδομάδα που δεν μπορούσες να τα δεις γιατί ήταν άρρωστα κι άκουγες την μαμά να θριαμβολογεί για το κατόρθωμα της που εσύ είσαι καλά. Νιώθεις ξανά οργισμένος που ο θείος σου αντί να σου πάρει την μπάλα ποδοσφαίρου που τόσο λαχταρούσες ή το κουκλόσπιτο ή τα αυτοκινητάκια ή έστω ένα επιτραπέζιο ήρθε με ένα «ξενέρωτο» βιβλίο στο χέρι. «Τι να το κάνω το βιβλίο;» θυμάσαι να αναρωτιέσαι με όλη σου την παιδική αφέλεια. Θυμάσαι λίγα χρόνια μετά τα πρώτα Χριστούγεννα που πέρασες με την κοπέλα σου κι αναρωτιέσαι γιατί δεν είστε και τώρα έτσι ή αναρωτιέσαι γιατί δεν είστε καν μαζί…μπορεί πάλι να προσεύχεσαι ευχαριστώντας τον Θεό που είστε ακόμη όπως τον πρώτο μήνα της σχέσης σας. Τώρα πια κοιτάς έξω από το παράθυρο με το κοντομάνικο μες στο σπίτι γιατί έχεις σκάσει από τη ζέστη της θέρμανσης κι ας έχει έξω –5 βαθμούς. Πόσο θα ήθελες να ήσουν έξω να παίζεις; Για μια στιγμή τρως ένα στιγμιαίο κόλλημα και ανοίγεις το παραθυρόφυλλο να βγεις έξω. Μόλις όμως συνειδητοποιείς ότι ξαφνικά δε νιώθεις το μισό σου σώμα από το κρύο ξαναμπαίνεις γρήγορα μέσα και αυτή τη φορά ρίχνεις και κάτι πάνω σου πριν βγεις έξω. Ακούς την πόρτα να χτυπά. «Γύρισε η αγάπη μου» σκέφτεσαι…μόλις μπαίνει μέσα την αγκαλιάζεις και της δίνει ένα ζεστό φιλί. Σε ρωτάει «προς τι η ξαφνική αλλαγή;» κι εσύ της λες να ντυθεί ζεστά γιατί της έχεις μια έκπληξη. Εκείνη υπακούει όπως κάθε φυσιολογική γυναίκα που έχει εμμονή με τις εκπλήξεις και εσύ την πας ξανά στο μέρος που γνωριστήκατε. Μετά περπατάτε για λίγη ώρα και βρίσκεστε στο δασάκι που την φίλησες πρώτη φορά κάτω από το δέντρο που έχει σκαλισμένα τα ονόματα σας. «Πόσα πράγματα ξέρει αυτό το δέντρο για μας;» σου λέει…εσύ παίρνεις μια χιονόμπαλα και της στέλνεις να προσγειωθεί στο μπουφάν της κι ο χιονοπόλεμος αρχίζει. Για πότε περνάν τα λεπτά και βρίσκεστε ξαπλωμένοι στο χιόνι σα δυο έφηβοι πνιγμένοι στον αφελή παιδικό αγνό έρωτα δε το καταλαβαίνεις. Και ξαφνικά σα να ήταν χθες της ξαναλές τα ίδια λόγια που της είχες πει και τότε. Τελικά ναι δεν πέρασε ούτε μέρα από πάνω σας… Τι κι αν αυτή δεν είναι πια το κοριτσάκι που σε έκανε να τρέχεις σα σκυλάκι από πίσω της. Τι κι αν εσύ έχεις αποκτήσει σκεμπέ στη θέση των κοιλιακών που κάποτε ήταν πέτρα… Η καρδιά έχει μείνει ίδια…όσο για το μυαλό άστο καλύτερα όσο μεγαλώνει χαλάει…Την κοιτάς και συλλαμβάνεις τα μάτια της να σε κοιτούν όπως σε κοιτούσαν και τότε. «Ναι αυτή είναι η γυναίκα που θέλω να περάσω τη ζωή μου μαζί της» σκέφτεσαι και κοιτάς τη βέρα στο χέρι σου. Ενστικτωδώς θυμάσαι τα λόγια που ανταλλάξατε κι ας ήταν βαριά…την κοιτάς και της λες:

-Σου’ χω πει ποτέ ότι σ’ αγαπώ;…

-Όχι, σου απαντάει με το πιο παραπονεμένο ύφος συνοδευόμενο από το απαραίτητο νάζι για να πείσει ότι είναι πραγματικά στεναχωρημένη…

-Σ’ αγαπώ, της λες εσύ με μάτια ψιλοβουρκωμένα και μύτη που τρέχει σα βρύση από το κρύο…

-Ακόμη; σε ρωτάει με το ίδιο παραπονεμένο ύφος…

-Πάντα…μέχρι να τελειώσει η έννοια του χρόνου…της απαντάς και πνίγεσαι στην αγκαλιά της. Κλείνεις τα μάτια και αφήνεσαι στη μυρωδιά των σγουρών μαλλιών της καθώς και στην μοναδική αίσθηση της αγκαλιάς της. Για μια στιγμή νιώθεις τα πόδια σου να μην αγγίζουν τη γη και ξέρεις ότι βρίσκεσαι στο παράδεισο…είσαι απόλυτα σίγουρος ότι αν υπάρχει παράδεισος θα είναι σαν την αγκαλιά της, θα έχει την μυρωδιά από τα μαλλιά της και θα έχει τη γεύση από τα φιλιά της…


Ακούς φωνές από μέσα…πάλι ξύπνησε το εγγονάκι…Η κόρη σου βγήκε έξω με τον άντρα της και σου άφησαν το παιδί να το προσέχεις. Πόσο αγαλλιάζει η ψυχή σου όταν ακούς αυτή την θεϊκή φωνούλα να φωνάζει «παππού». Σου θυμίζει την πρώτη φορά που άκουσες την «μικρή» -γιατί άραγε την αποκαλείς έτσι, πλέον έχει δικό της παιδί- να λέει «μπαμπά». Θυμάσαι την επόμενη μέρα που πήγες και κέρασες γλυκά όλους τους συναδέρφους στη δουλειά. Τι πλάκα που είχε; Όλοι αναρωτιόντουσαν ποιος γιόρταζε…Πίσω από τη φιγούρα που σε έχει ζαλίσει τρέχοντας γύρω σου φαίνεται αχνή η παλιά φωτογραφία σας. Σου ξεφεύγει ένα δάκρυ και ακούς τον πιτσιρίκο να σου λέει «παππού θα παίξουμε μπάλα;». Για μια στιγμή ξεχνιέσαι και του απαντάς ότι έχει κρύο κι ότι σε έχουν πιάσει πάλι τα ρευματικά σου και καλύτερα να δει λίγο τηλεόραση να ησυχάσει. Κάτι σε κάνει να ξαναδείς την φωτογραφία. Πλησιάζεις το παραθυρόφυλλο και ξανακοιτάς το χιονισμένο πάρκο. Πόσο έχει αλλάξει τώρα πια…είναι αργά περασμένες 11 και ο κόσμος δεν είναι πουθενά. Διάφορες σκέψεις περνάν στο μυαλό σου και μέσα σε αυτές πνίγεσαι στις τύψεις. Της είχες υποσχεθεί πως θα είστε μαζί για μια ζωή. Πως θα σε έχει πάντα όπου κι όταν σε χρειαστεί. «Μαζί και στο Θεό θα πάμε» της είχε πει. Δεν μπόρεσες να κρατήσεις την υπόσχεση σου. Νιώθεις να σε πνίγουν τα προβλήματα που μόνος σου προκάλεσες από τα λόγια που κάποτε είχες πει. Ακούς τα παιδιά σου να σου λένε «τι προβλήματα έχεις κι εσύ ρε παππού;». Δε σε καταλαβαίνουν…τι απέγινε ο ρομαντισμός αναρωτιέσαι. Τι απέγιναν όλα αυτά που εμείς θεωρούσαμε σημαντικά. Είναι γραφτό τελικά να γίνεται έτσι. Κάθε γενιά να μη καταλαβαίνει την επόμενη και η επόμενη να μη καταλαβαίνει την προηγούμενη. Είναι η συμφωνία της εξέλιξης. Ξαφνικά νιώθεις τις ενοχές σου να σε πλημμυρίζουν ξανά αλλά αφήνεις το μυαλό σου να ταξιδέψει στις ταινίες που βλέπατε μαζί… «η δυστυχία του τώρα είναι μέρος της ευτυχίας του τότε…αυτή είναι η συμφωνία…». Δε ξέρεις τι θα είναι καλύτερο…νιώθεις να σου λείπει υπερβολικά. Ακόμη και μια ζωή ήταν πολύ μικρή για να την χορτάσεις. Είδατε μαζί πολλά…κι όμως φαντάζουν τόσο λίγα μπροστά σε αυτά που θα μπορούσατε να είχατε δει ακόμη. Τώρα πια είσαι σίγουρος και για τα λόγια που της έλεγες κι ας σου έλεγε αυτή «μεγάλη μπουκιά φάε μεγάλη κουβέντα μη λες». Ευχαριστείς τώρα τον Θεό, που πριν λίγα λεπτά βλασφημούσες, που σου έδωσε την χαρά και είχες την τιμή να την έχεις δική σου έστω και τόσο λίγο για το διάστημα αυτό της μιας ζωής. Μήπως τελικά όταν γερνάει ο άνθρωπος τα χάνει αναρωτιέσαι και σκέφτεσαι πως μάλλον έχεις γεράσει κι εσύ. Το ξέρεις ότι φέρεσαι παράλογα. Το βλέπεις ότι δεν είσαι όπως τότε. «Τι απέγινα», σιγοψιθυρίζεις. Κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και παίζεις με τις ρυτίδες προσπαθώντας να τις ισιώσεις σε μια απεγνωσμένη αναζήτηση να βρεις το πρόσωπο που κάποτε έβλεπες στον ίδιο καθρέφτη. «Γαμώτο που είσαι εσύ που κάποτε έβγαζες 90 λεπτά αγώνα και δεν έλεγες να σταματήσεις να τρέχεις. Τώρα σηκώνεσαι να πας στην τουαλέτα και νομίζεις πως έχεις παίξει και παράταση.» Ακόμη και τώρα στα γεράματα το ποδόσφαιρο είναι αυτό που καθορίζει τον τρόπο έκφρασης σου. Αφαιρείσαι πάλι στις αναμνήσεις σου και ξεχνιέσαι.

Θυμάσαι τις μεγάλες στιγμές σου…τότε που είχες βγει πρώτος σκόρερ. Τότε που η μικρή κοινωνία της πόλης σου σε ήξερε γιατί ήσουν καλός παίκτης. Θυμάσαι να περπατάς και να σε χαιρετάν. Πόσο όμορφα ήταν; Θυμάσαι που την αμέσως επόμενη χρονιά όλοι σε ξέχασαν γιατί στη θέση σου βγήκε κάποιος άλλος μικρότερος και ίσως καλύτερος από σένα. Δε τους κρατάς κακία. Στο κάτω κάτω αυτή είναι η πραγματικότητα παντού. Τη μια χρόνια σου δίνουν το βραβείο γιατί ήσουν ο καλύτερος στη δουλειά σου και την επόμενη χρονιά σε απολύουν γιατί και καλά η εταιρία έχει πολλά έξοδα και πρέπει να κάνει περικοπές. Τι κι αν έμαθες ότι ένας φίλος σου είναι αυτός που πήρε τη θέση σου στη δουλειά. Δε του κρατάς κακία. Είναι ίσως γιατί εκείνος φταίει που την γνώρισες. Ξαφνικά γυρνάς πίσω στις σκέψεις σου. Τελικά καλά της το είχες πει…ή θα σε καταστρέψει ή θα σε κάνει τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο του κόσμου.

Ταξιδεύεις πάλι πίσω και θυμάσαι τις μέρες που προσπαθούσες να την κάνεις κοπέλα σου και της έλεγες πως δεν θα το άντεχες να την χάσεις από τη ζωή σου. Πόσο εκνευρίζεσαι όταν έχεις δίκιο; Νιώθεις πως τελικά άξιζε η ζωή σου. Λένε ότι δεν μπορείς να πεθάνεις αν η ψυχή σου δεν ησυχάσει. Εσύ νιώθεις έτοιμος πια…κάτι σου λέει ότι ήρθε η ώρα σου και δεν αγχώνεσαι, δεν φοβάσαι ούτε δείχνεις να σε πολυνοιάζει. Αναπολώντας τη ζωή σου βλέπεις ότι υπήρξες σε γενικές γραμμές καλός. Έκανες αυτά που ήθελες. Εντάξει όχι όλα…αλλά αν πραγματοποιούσαμε όλα μας τα όνειρα τότε τι θα έμενε για να μας κάνει να ζούμε…Ότι κι αν θυμηθείς περιέχει κι αυτήν μέσα. Ξαφνικά νιώθεις ότι όλα γύρω μοιάζουν γνωστά. Πότε και πως βρέθηκες εδώ εσύ; Ξαφνικά την κοιτάς να σε χαιρετά και μοιάζει να είναι όπως τότε που την πρωτογνώρισες. Σε πιάνουν τα κλάματα και δεν ξέρεις γιατί νιώθεις τόσο έντονα ότι σε μερικά δευτερόλεπτα που θα φτάσετε σε απόσταση αναπνοής θα ξανανιώσεις την αγκαλιά της. Όσο οι σκέψεις σε παίρνουν ακούγεται η σειρήνα του περιπολικού από κάτω σου…βλέπεις ένα γνώριμο σκηνικό αλλά δε πολυκαταλαβαίνεις. Δε σε νοιάζει εσύ κοιτάς μπροστά…την βλέπεις να πλησιάζει όλο και περισσότερο…

-Μην κλαις μωρό μου…

-Τι να μη κλαίω…εμείς φταίμε που τον αφήσαμε μόνο του…

-Το παιδί κοιμήθηκε και δε κατάλαβε τίποτα…εμείς δεν ήμασταν εδώ τι να κάναμε…

Η αναφορά της αστυνομίας έγραφε :

« Στις 1 μετά τα μεσάνυχτα είχαμε τηλεφώνημα από άγνωστο ο οποίος βρήκε ένα πτώμα σε ένα δασάκι. Το πτώμα ήταν ένας υπερήλικας ο οποίος κείτονταν καθισμένος κάτω από ένα δέντρο. Το πτώμα ήταν σε τέτοια θέση ώστε να κοιτάει το δέντρο. Ο υπερήλικας πέθανε 30 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα της 25ης Νοεμβρίου από ανακοπή καρδιάς που μάλλον προκλήθηκε από το υπερβολικό κρύο. Στοιχεία εγκλήματος δεν υπήρχαν…Ο παππούς μάλλον είχε πάει μόνος του ως εκεί…Στο δέντρο υπήρχε ένα τετράστιχο με δύο ονόματα μικρά από κάτω το οποίο έλεγε

“μαζί σου σε χιόνια και βροχές

μαζί σου και στις δύσκολες στιγμές

μαζί σου όπου κι αν είσαι θα’ μαι

με την αγάπη μας μαζί και στο θεό θα πάμε…”

Λίγο αργότερα ήρθαν οι συγγενείς του παππού και αναγνώρισαν το πτώμα…δήλωσαν άγνοια για το λόγο που ο παππούς βρισκόταν τέτοια ώρα μόνος σε εκείνο το δασάκι…»

«…το ίδιο απόγευμα πήγαμε στο δασάκι που το προηγούμενο βράδυ είχαν βρει τον παππού. Εγώ δεν ήξερα να διαβάζω πέρσι ούτε να γράφω κι έτσι η μαμά με βοήθησε να γράψω το όνομα μου σε ένα δέντρο που μου είπε ότι κάτι είχε γράψει εκεί ο παππούς. Ακόμη δε κατάλαβα γιατί το κάναμε αλλά στο δέντρο αυτό υπάρχει το όνομα του παππού, της γιαγιάς και από εκείνο το απόγευμα υπάρχει και του μπαμπά και της μαμάς και το δικό μου και του μεγάλου αδερφού μου. Από τότε πηγαίνουμε συχνά σε εκείνο το δασάκι και παίζουμε. Πάντα πηγαίνουμε κάτω από το ίδιο δέντρο και η μαμά πάντα κλαίει εκεί. Εγώ χαίρομαι πολύ που πάμε σε εκείνο το δασάκι γιατί ο χειμώνας φέτος έχει πολλά χιόνια κι έτσι παίζουμε πολύ συχνά με τον αδερφό μου.

Έτσι πέρασαν οι διακοπές μου φέτος τα Χριστούγεννα…»

[Λατρεία]

[Piggy]