Μαθητική αθωότητα..., Ματιά στην Θεσσαλονίκη του '50

[Freeman]

...μιάς εποχής κατα την οποία τα παιδιά έπαιζαν με μπάλες φτιαγμένες απο κουρέλια και χρησιμοποιούσαν για γκολπόστ τις τσάντες τους, αλώνιζαν τους δρόμους και την παραλία, έπαιζαν ελεύθερα κρυφτό στην γειτονιά ως αργά την νύχτα, σκαρφάλωναν στα δέντρα και στους τοίχους των θερινών σινεμά για να παρακολουθήσουν κάποια «ακατάλληλη» ταινία ή να δουν με χίλιους κινδύνους την αγαπημένη τους ομάδα στο γήπεδο. Μιάς εποχής όπου οι κίνδυνοι καιροφυλακτούσαν παντού στην πόλη, αλλά δεν ήταν τόσο ασφυκτική η γονική προστασία ούτε είχε εφευρεθεί ακόμη η σωτήρια για τους σημερινούς γονείς μα «παιδοκτόνος» τηλεόραση…

Ήταν μια εποχή όπου η σχολική κοπάνα ήταν στην ημερήσια διάταξη, όπου η κάλυψη μεγάλων αποστάσεων με τα πόδια ήταν συνηθισμένη επιλογή και η σημερινή αφθονία του φάστ φούντ και των παχυντικών ήταν έξω από τις παιδικές συνήθειες. Αθώες μαθητικές συμμορίες, που ανακάλυπταν με την παιδική τους ματιά και εμπειρία την πόλη, ελεύθεροι εξερευνητές δρόμων και πλατειών, γι’αυτό και δεινοί γνώστες της παλιά πολιτείας που μετεξελίχτηκε στην ενηλικίωσή τους σε δυσβάσταχτη νοσταλγία. Ίσως σήμερα κάποια από τα χαρούμενα αυτά παιδιά να κοιτάζουν με βουρκωμένη ματιά τον βούρκο του Θερμαϊκού κάνοντας την καρδιολογική τους βόλτα στη μετά-μπαιπάς ηλικία τους, αναθυμούμενοι τα γάργαρα νερά που έβλεπαν με τα παιδικά τους μάτια…

Είναι μια ωραία εικόνα του χθες, με ξέγνοιαστους μαθητές του δημοτικού της Θεσσαλονίκης του ’50, που διασκεδάζουν με τα απλά φυσικά δώρα της πόλης. Μια ανάμνηση αφιερωμένη στους σημερινούς αγχωμένους μαθητές, τους υπερπροστατευόμενους από τους γονείς τους και αγέλαστους μικρούς έγκλειστους στα διαμερίσματα, τα φροντιστήρια και τα τηλεοπτικά προγράμματα.