Ιστορία 52

[ΠΛΑΤΩΝ]

ΙΣΤΟΡΙΑ 52
Φαντασία
Σκηνοθεσία: Αλέξης Αλεξίου
Πρωταγωνιστούν: Γ. Κακανάκης, Σ. Γρηγοριάδου, Δ. Λαμπρόγιαννη, Αργ. Θανασούλας, Γ. Κηλαηδόνη, Ορ. Ζαφειρόπουλος.
Διάρκεια: 98'

Τα ερωτήματα που θέτει ο 32χρονος σκηνοθέτης στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, συνθέτουν ένα παιχνίδι κινηματογραφικό που βασίζεται στην επανάληψη, στη σπειροειδή κίνηση της μνήμης. Ο Αλεξίου περιγράφει το εσωτερικό πανδαιμόνιο του ήρωα με δεξιοτεχνικούς χειρισμούς, πείθοντας για το ακατάληπτο του χρόνου, τη λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο φαντασιακό και το πραγματικό, την καθημερινότητα και την ανά πάσα στιγμή ανατροπή της.


Ο Ιάσονας γνωρίζει την Πηνελόπη στο σπίτι του, σ' ένα δείπνο με κοινούς φίλους: όλα ξεκινούν εδώ. Βγαίνουν, γνωρίζονται και κάποια στιγμή η Πηνελόπη μετακομίζει σπίτι του. Μαζί της μπορεί να μοιραστεί τα πάντα. Ακόμα και εκείνο το παιδικό παιχνίδι να καθοδηγεί τα όνειρά του.
Μέχρι που ένα πρωινό ο Ιάσονας ξυπνά και η Πηνελόπη έχει εξαφανιστεί. Δεν ξέρει ούτε που βρίσκεται, ούτε γιατί έφυγε. Δεν μπορεί να θυμηθεί τι μεσολάβησε. Φταίνε οι χρόνιοι πονοκέφαλοι ή ένα μυστικό που έρχεται από το παρελθόν και τον απομακρύνει από την πραγματικότητα; Ο Ιάσονας αποφασίζει να κερδίσει πίσω τη μνήμη και τη ζωή του. Αλλά κάτι τον εμποδίζει διαρκώς. Είναι το παιδικό παιχνίδι που «επιστρέφει»; Απειλείται από μια μορφή ψυχικής διαταραχής; Ή μήπως από ένα ανεξήγητο φυσικό φαινόμενο, μια χρονική δίνη που τον τραβάει όλο και πιο βαθιά μέσα της;
Ο Ιάσωνας, λοιπόν, χάνει τη γυναίκα που αγαπά και επιχειρεί με κάθε τρόπο να την ξανακερδίσει. Ομως, τρία στοιχεία παραμένουν αξεδιάλυτα: τα όνειρα, ο χρόνος και οι λεκέδες. Ο Ιάσωνας, με ψυχαναγκαστική μανία, προσπαθεί να καθαρίσει τους λεκέδες που εμφανίζονται πάνω σε ρούχα ή σε αντικείμενα. Οι κινηματογραφικές αναφορές του νεαρού σκηνοθέτη είναι εμφανείς αλλά αφομοιωμένες. Θα μπορούσε κανείς να αναγνωρίσει ίχνη από τον Ντέιβιντ Λιντς ή τον Λαρς φον Τρίερ (στο «Στοιχείο του εγκλήματος»), αλλά η ατμόσφαιρα που δημιουργεί έχει προσωπική σφραγίδα, αυτονομία ύφους και δυναμική.

«Η ιστορία που θα αφηγηθώ δεν είναι η δική μου», λέει ο ήρωας στο τέλος ή μήπως στην αρχή της ταινίας. Ο θεατής της «Ιστορίας 52» του Αλέξη Αλεξίου καλείται να συνθέσει ένα παζλ το οποίο αποτελείται από ίδια κομμάτια.
Αυτή είναι και η πρωτοτυπία του. Ο χρόνος είναι κυκλικός, η αφήγηση δίνει διαφορετικές εκδοχές του ίδιου γεγονότος, η στιγμή φεύγει και επιστρέφει χωρίς τίποτα να έχει, επί της ουσίας, μετακινηθεί ή αλλάξει. Ενα δείπνο με φίλους, η κοπέλα που τελικά θα μείνει στο σπίτι του οικοδεσπότη, θα συγκατοικήσουν ως ερωτευμένο ζευγάρι, μέχρι τη στιγμή που εκείνη θα εξαφανιστεί. Πότε ακριβώς αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση; Τι συμβαίνει στο κορίτσι; Πρόκειται για ένα απλό χωρισμό ή για φόνο; Και αν για όλα ευθύνονται οι ισχυροί πονοκέφαλοι του ήρωα; Αν όλα είναι στο μυαλό του ή στο πάθος του να λέει ιστορίες;

• Το Variety γράφει ότι ο νεαρός σκηνοθέτης μας εισάγει στο πυρετώδες μυαλό ενός σχιζοφρενή και κάνει λόγο για ένα «δεξιοτεχνικά φτιαγμένο θρίλερ», για «αλάνθαστο έλεγχο του υλικού», για «αναμφισβήτητο ταλέντο», αλλά και για «εξαιρετικές, έντονες ερμηνείες που κινούνται σαν μέσα σε μια αδιόρατη ονειρική και σκοτεινή ομίχλη».

• Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και το εναλλακτικό αμερικάνικο site Twitch, που αναφέρεται στο πολυαναμενόμενο νέο κύμα του ελληνικού κινηματογράφου (όρος που έχει ήδη χρησιμοποιηθεί για τη νέα τάση του ελληνικού κινηματογράφου το 2005 από τον Gibbons Fiachra, δημοσιογράφο της Guardian), και συνεχίζει σχολιάζοντας ότι «ο Αλεξίου στοχεύει πολύ ψηλά με την πρώτη του ταινία και πετυχαίνει απόλυτα το στόχο του» καθώς πρόκειται «για ένα αληθινά δυνατό έργο πάνω στη σχέση ανάμεσα στην αντίληψη, την πραγματικότητα και το ανθρώπινο μυαλό», υπερθεματίζοντας μάλιστα ότι «ο Philip K. Dick θα ήταν περήφανος»!


Βαθμολογία: 3 (με άριστα το 5)