Oi sugxronoi ri8moi

[soraver]

e prwi.. sk mesolabhse, diabazw san paidi ki egwto troktiko
epesa panw sauto to ar8raki pou polu mou arese

Πάνε δέκα χρόνια από τότε, που μια συντροφιά φίλων μου βρέθηκε στο Περού. Ξεκινώντας μια εκδρομή σε αρχαιολογικούς χώρους σε βουνό, πήραν μαζί τους μια ομάδα ντόπιων, για να τους μεταφέρουν τα πράγματα.
Ξεκίνησαν πρωί. Οι δικοί μου άρχισαν να βαδίζουν βιαστικά...

ακολουθώντας τα ανηφορικά μονοπάτια του ειδικού χάρτη, που κατέβασαν απ' το Internet…

Μετά από δυο ώρες πορεία οι Περουβιανοί σταμάτησαν και αρνιόντουσαν να συνεχίσουν…

Όταν τους ρώτησαν γιατί; Αυτοί απάντησαν:

-«Τρέχετε στη Δύση, τρέχετε κι εδώ. Αν είναι να πηγαίνετε έτσι χωρίς να στέκεστε να χαρείτε τη διαδρομή, γιατί δε μένατε στη χώρα σας να βλέπατε τον πολιτισμό των Inkas σε βίντεο, ενώ θα κάνατε «διάδρομο» στο γυμναστήριο της γειτονιάς σας;»

-…. (σιωπή)…

-… κι ύστερα, τρέχοντας έτσι ξεπερνάμε την ψυχή μας… (ξεψυχάμε…) Ας μείνουμε λίγο να μας συναντήσει ξανά…

Αυτή την ιστορία μου θύμησε, ένα mail που πήρα χθες απ' το φίλο μου το Δημήτρη Χ.

Για προσέξτε λίγο...

Κάποιο κρύο πρωινό του Ιανουαρίου, ένας άντρας κάθισε σε ένα κεντρικό σταθμό του μετρό και ξεκίνησε να παίζει το βιολί του. Έπαιξε για περίπου 45 λεπτά. Στη διάρκεια αυτών των 45 λεπτών, δεδομένου ότι ήταν ώρα αιχμής, πέρασαν από μπροστά του αρκετές χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι πηγαίνοντας στη δουλειά τους.
Τρία λεπτά μετά την έναρξη της μουσικής, ένας μεσήλικας κύριος σταμάτησε, τον παρατήρησε για λίγα δευτερόλεπτα και συνέχισε το βιαστικό του βηματισμό.

Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολάριο, από μια κυρία που το πέταξε στο καπέλο του καθώς περνούσε από μπροστά του χωρίς να σταματήσει καθόλου.

Λίγο αργότερα, κάποιος ακούμπησε στον τοίχο και τον άκουσε για λίγο, αλλά μετά κοίταξε το ρολόι του και έφυγε αγχωμένος.

Πιο πολύ από όλους τους περαστικούς, ασχολήθηκε μαζί του ένα τρίχρονο αγόρι που ήθελε να σταματήσει για να ακούσει, αλλά η μητέρα του τον τράβηξε για να συνεχίσουν τη διαδρομή τους. Το παιδί κοιτούσε συνεχώς προς τα πίσω καθώς απομακρυνόταν…

Το ίδιο έγινε και με άλλα παιδιά και τους γονείς τους, οι οποίοι - χωρίς καμία εξαίρεση - τα τράβαγαν για να συνεχίσουν το δρόμο τους.

Στα 45 λεπτά μουσικής, συνολικά σταμάτησαν για να ακούσουν - έστω και για λίγο - μόνο 6 άνθρωποι. Περίπου 20 άνθρωποι έριξαν λεφτά στο καπέλο καθώς συνέχιζαν να περπατούν, χωρίς να ελαττώσουν την ταχύτητα του βηματισμού τους. Η συνολική είσπραξη ήταν 32 δολάρια.

Όταν η μουσική σταμάτησε και υπήρξε σιωπή, κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε κανενός άλλου είδους αναγνώριση.



Αυτό που δεν ήξερε κανείς ήταν ότι ο συγκεκριμένος βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου και έπαιζε με ένα βιολί Stradivarius αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων, κατασκευασμένο από τον ίδιο τον Antonio Stradivari το 1713.

Δύο ημέρες νωρίτερα, ο Joshua Bell έπαιξε σε ένα κατάμεστο θέατρο της Βοστώνης και η τιμή ενός κάτω-του-μετρίου εισιτηρίου ήταν 100 δολάρια. Ο Bell αμείβεται με περίπου 1000 δολάρια το λεπτό!


Το συγκεκριμένο πείραμα, δηλαδή το να παίξει ο Joshua Bell στο σταθμό του μετρό incognito, οργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post, ως μέρος μιας κοινωνικής μελέτης περί του τι εκλαμβάνουμε ως σημαντικό, τι μας αρέσει, και σε τι δίνουμε προτεραιότητα. Η γενική περιγραφή του πειράματος ήταν: «Σε ένα συνηθισμένο περιβάλλον, σε μια «ακατάλληλη» ώρα, αντιλαμβανόμαστε το ωραίο; Σταματάμε για να το ευχαριστηθούμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα μη-αναμενόμενο περιβάλλον;»


Ένα από τα πιθανά συμπεράσματα από αυτό το πείραμα θα μπορούσε να είναι:

Αν δεν έχουμε το χρόνο να σταματήσουμε και να ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου, να παίζει ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γραφτεί, πόσα άλλα πράγματα παραλείπουμε;

http://troktiko.blogspot.com/2009/02/blog-post_8537.html